مکث کن آقای تاریخ

بیست چهارم اردیبهشت سال 95 بعد از نایب قهرمانی با تیمی که بیشتر بازیکنانش را کسی نمیشناخت ایستاده بازیکنان و مربی مان را تشویق کردیم.
با یکدیگر عهد بستیم پای این تیم بمانیم تا قهرمانی
پایش ایستادیم مربی و بازیکن و هوادار، همدل و عاشق.
سال بعد قهرمان شدیم. با وجود تمام ناداوریها و حق خوریها و بازی در آوردن های فدراسیون و اردوهای غیرقانونی تیم ملی
نه فقط آن سال که سال بعد هم قهرمان شدیم.

بیست و پنجم مهر 96 نیمه نهایی آسیا با خبر کمر شکن محرومیت تیم  و صعود نکردن پای هم ماندیم گفتیم سال بعد که محرومیم و نمیشود اما دو سال دیگر به فینال آسیا میرسیم.
خیلیها تنهایمان گذاشتند. خیلیها نماندند تا پایشان بمانیم .

فصل بعد خود را برای همه چیز آماده کردیم. برای حذف در مرحله گروهی یا نهایتا دور بعد آماده بودیم اما این بازیکنان تا پای جان برایمان جنگیدند مربیمان بدون هیچ گله و شکایتی ما را به فینال  آسیا رساند.

نوزدهم آبان 97 تیمی که تا پای جانش جنگید و نایب قهرمان شد، ایستاده تشویق کردیم و اگر اشکی جاری بود بخاطر تن خسته و چشمان گریان مربی و بازیکنانمان بود.

.حالا ما به قله ها می اندیشیم. ما دیگر بلند پرواز شده ایم. عادت کرده ایم به پای هم ایستادن و بالا رفتن. هر کجا لازم باشد یکی از ما پله نردبان میشود تا بقیه بالا بروند. با دستهایمان پل می بندیم و با هم به بلند ترین قله ها صعود میکنیم.

خیلیها مجبور به اعتراف شدند که تو بی نظیری جناب برانکو خیلیها مجبور به اعتراف شدند تو بی نظیری پرسپولیسم اما نیازی به اعتراف نیست.

تو خوبی و این همه اعتراف هاست

نویسنده: آزاده محمدیه