نشنال یا اینترنشنال؛ مسأله این است

سال ها پیش وقتی شادمهر عقیلی برای همیشه از ایران رفت، وب سایت انگلیسی بی بی سی در گزارشی نوشت که اگر تعبیر جمهوری اسلامی ایران را در مورد جنگ فرهنگی علیه خودش بپذیریم، این کشور یکی از مهمترین سلاح های دفاعی اش را از دست داد. چنین تعبیری در مورد کوچ مزدک میرزایی البته که اغراق آمیز است، اما جنس موضوع همان است؛ از دست رفتن نیرویی که شاید میزان اهمیت جایگاه رسانه ای اش محل بحث باشد، اما چنین اتفاقی در سیستم کند و دیرچرخی که سال ها از تربیت نیروهای مشابه در تیراژ قابل قبول عاجز بوده، اتفاق مهمی محسوب می شود. پرسش، اگر این نباشد که مزدک چرا رفت، می تواند این گونه پرسیده شود که صداوسیما کدام نیروی جایگزینی را تربیت کرده که بتواند همین کار میان رده و معمولی مزدک میرزایی را در حد او انجام دهد؟

این پرسش و پرسش هایی از این قبیل، البته منتظر پاسخ صداوسیمایی نمی ماند که همواره رویه ثابتی در ماجراهایی اینچنین داشته است: ابتدا انکار و تکذیب و بعد که قطعیت ماجرا ثابت شد، تلاش برای انگ زنی یا نادیده گرفتن موضوع. اگر قرار بر پاسخگویی باشد که نیست، سوال های بی جواب مهمتری سال هاست در افکار عمومی تاب می خورد: چرا تلویزیون ما ساز را نشان نمی دهد؟ و سوال هایی مربوط تر از این: چرا تلویزیون ما عادل فردوسی پور، مهمترین ستاره اش را کنار گذاشت؟ پاسخ به این چراهای افکار عمومی البته که وظیفه سازمانی است که از اموال عمومی ارتزاق می کند، لیکن چه چاره با بخت گمراه که رابطه صداوسیما با مخاطبانش، خیابانی است که انگار از ازل یک طرفه ساخته شده است.

سازوکار نوین رسانه های مخاطب محور را که دارد جهان را هر روز دگرگون می کند و از نو می سازد، با حسرت و اندوه کنار بگذاریم و برگردیم به خلوت اتاقی که در آن مزدک میرزایی نامی نشسته و به آینده شغلی اش فکر می کند. بسیار محتمل است که او برای گرفتن چنین تصمیم مهمی، دست کم در ماه های اخیر، بارها به سرنوشت دوست و همکارش عادل فردوسی پور فکر کرده باشد. همین، حتی اگر دلیل اصلی تصمیم او نباشد، تکلیف مخاطب عام خبر را در تعیین زاویه نگاهش به ماجرا روشن می کند. اما چیزهای دیگری هم هست؛ پرسش های مهمتری. ازجمله این که این روند تند ریزش و کند رویش تا به کی قرار است حق ما را در داشتن رسانه ملی دلخواه مان به آرزو تبدیل کند؟ آرمان رسانه ملی پاسخگو به نیاز ملت چقدر می تواند دورتر از اینی شود که می بینیم و به جای کسانی که دوست داریم از تلویزیون ببینیم و حق شان است به خاطر استعدادی که دارند دیده شوند، چه کسانی قرار است سکان رسانه را در دست بگیرند؟ پرسش بسیار، پاسخ اندک و چشم انداز مبهم. همان قدر برای ما که برای مزدک میرزایی. در مورد این ماجرا اما، بهتر که حق تعیین مسیر شغل و زندگی را برای مزدک قایل شویم. همان پاسخ اندک هم اگر باشد، جایی همین حوالی است؛ بسیار نشنال تر از این که اینترنشنال باشد.