نقطه ضعف بزرگ در راه قهرمانی آسیا

 پرسپولیس مقابل الوصل دو بار درست پشت محوطه جریمه صاحب ضربه ایستگاهی از بهترین موقعیت شد اما از هیچ کدام از این ضربات استفاده نکرد و به راحتی این شانس های گل را از دست داد در حالی که شاید با گل کردن یکی از این موقعیت ها بازی را برای خودش راحت تر می کرد و البته از استرس رسیدن به پیروزی تا لحظه آخر دور می شد. دفعه اول سیامک نعمتی با شوتی محکم و مستقیم توپ را به فضای بالای دروازه شلیک کرد و بار دوم نقشه غلطی که بازیکنان ریخته بودند باعث شد توپ بعد از ضربه نرم ماهینی با دفع راحت بازیکنان الوصل مواجه شود. در بار اول که دوربین بعد از ضربه نعمتی چهره برانکو را به تصویر کشید سرمربی پرسپولیس فوق العاده عصبانی و شاکی بود و واکنشی عجیب و غریب نشان داد گویی که به خاطر از دست رفتن این شانس بسیار عصبانی و ناراحت شده است

 اینجا همان جایی بود که شاید در مراحل بالاتر و در راه بزرگی و رسیدن به عنوان قهرمانی تفاوت پرسپولیس را با برخی تیم های بزرگ و پرمهره آسیا در شرق و غرب مشخص می کند.

 فصل قبل وقتی دو تیم چینی شانگهای و گوانگژو در مرحله یک چهارم نهایی لیگ قهرمانان به هم برخورد کردند شانگهای در بازی رفت با 4 گل برنده شد و همه صعود این تیم را قطعی می دانستند اما در بازی برگشت ورق برگشت و این بار گوانگژو اورگرانده بود که با 4 گل برنده شد و بازی به وقت های اضافه کشیده شد. در وقت های اضافه باز هم گوانگژو یک گل دیگر به ثمر رساند تا معجزه را تکمیل کند و این تیم چینی بزرگترین بازگشت لیگ قهرمانان آسیا را رقم بزند اما هالک تنومند که البته مثل بیشتر برزیلی ها تکنیک بالایی هم دارد با یک ضربه ایستگاهی دیدنی نتیجه را 5 بر یک کرد و همین تک گل زده در خانه حریف کافی بود تا شانگهای به نیمه نهایی صعود کند و حریف اوراواردز ژاپن - که در نهایت قهرمان رقابت ها شد- باشد.

پرسپولیس مدت هاست از نداشتن یک بازیکن خلاق که قابلیت گل کردن ضربات ایستگاهی را داشته باشد رنج می برد. در دهه 80 و 90 که پرسپولیس نسبت به بسیاری از سال های قبل از آن از حیث بازیکنان شاخص در مضیقه بود یا حداقل اینکه به آن اندازه بازیکن شاخص و تعیین کننده در اختیار نداشت، بعضا و در مواردی نادر بازیکنانی بودند که در ضربات ایستگاهی تیم شان را به گل می رساندند اما طی 20-15 سال اخیر شاید پرسپولیس همواره از فقدان یک بازیکن کاشته زن متبحر و به عبارت خودمانی«اینکاره»رنج می برده است.

دهه 50 و در آن تیم پرستاره، علی پروین استاد ضربات ایستگاهی بود. پروین در دهه چهارم زندگی اش و حتی بعد از چهل سالگی نیز از این حربه برای گلزنی استفاده می کرد ضمن اینکه ناصر محمدخانی اعجوبه خوش تکنیک سرخ ها هم در این زمینه فوق العاده بود. اواخر دهه 60 و ابتدای دهه 70 حمید درخشان یکی از اساتید این ضربات تعیین کننده بود ضمن اینکه فرشاد پیوس هم ضربات خوبی می زد اما نه به اندازه محمدخانی و پروین.

 بعد از آنها علی دایی در مقاطع کوتاهی که برای پرسپولیس بازی کرد این کار را به خوبی انجام داد یا کریم باقری نیز با فرم شوت محکم مستقیم چندین بار از این طریق موفق به گلزنی شد. در دهه    70 و 80 بازیکنانی مثل حلالی، کاظمیان، جباری و کاویانپور بعضا ضربات ایستگاهی زیبا و دقیقی می زدند اما واقعیت این است که هر چه جلوتر آمدیم پرسپولیس در این زمینه فقیر و فقیرتر شد تا جایی که امروز اصلا بازیکنی با چنین قابلیت مهمی در اختیار ندارد.

اواخر دهه 80 و اوایل دهه 90 بسیاری از اهالی فوتبال با اشاره به اینکه پرسپولیس پر از بازیکن متوسط شده از مدیریت این باشگاه و مربیانی که با سلایق شخصی شان تیم می بستند، ایراد می گرفتند و طبیعی بود در چنین شرایطی دنبال بازیکنی با قابلیت گل کردن ضربات ایستگاهی نگردند اما سوال بزرگ این است که در دو سه فصل اخیر که پرسپولیس دوباره به اصل خودش برگشته و بازیکنان با کیفیت و ملی پوش زیادی داشته چرا از این منظر در فقر مطلق به سر می برد؟

طی دو فصل گذشته نفراتی مثل رامین رضاییان، محسن مسلمان، فرشاد احمدزاده، در مقطعی سروش رفیعی یا مهدی طارمی وقتی پرسپولیس صاحب ضربه ایستگاهی می شد پشت توپ می رفتند و حتی ازدحام نفرات در آن منطقه این ذهنیت را ایجاد می کرد که این ضربه ایستگاهی چقدر مدعی دارد و چند نفر برای گل کردن این موقعیت خیز برداشته اند اما واقعیت لحظاتی بعد عیان می شد؛ اینکه هیچ کدام از نفرات مدعی در این زمینه تبحر لازم را ندارند و ضربات مستقیم شان یا بی دقت، کم جان و فاقد خلاقیت لازم است یا با اطلاع خودشان از این همه ضعف به صورت سانتر و ارسال نواخته می شود.

حالا هر چقدر هم که به ذهن تان فشار بیاورید خیلی سخت است که آخرین گل پرسپولیس در رقابت های مختلف که با ضربه ایستگاهی زده شده باشد را به خاطر بیاورید، در شرایطی که تیمی با آرزو و امید رسیدن به قهرمانی آسیا و رقابت با بزرگان لیگ قهرمانان حتما باید از چنین بازیکنی بهره ببرد و در مواقع بحرانی از این مزیت ستاره هایش استفاده کند. بازیکنانی که با استفاده از نبوغ، خلاقیت و تکنیک شان با گل کردن این ضربات کاشته تفاوت ها را در بازی های بزرگ، فشرده و فوق العاده نزدیک رقم می زنند و به تنهایی تیم شان را بالا و بالاتر می برند.