نه آقایان؛ پرسپولیس بهترین نفرات را دارد!

١- پرسپولیس در حال بردن بازى بود که کارش از نقد و بررسى گذشت. پرسپولیس در کار حفظ سرمایه گرانبهایش بود که کارش از تعریف و تمجید و تحسین هم گذشت. مردمى که پا به پاى پرسپولیس آمدند؛ مردمى که حتى باید گفت: بازى مربوط به خود را- وظایف حمایتى خودشان را- بهتر از پرسپولیس بازى کردند تا پیروزى شفابخش تیمشان شکل بگیرد؛ همان مردمى که ٤+٩٠ دقیقه، از ته دل و عمق جان خروشیدند و آزادى را به بهشت فوتبال ایرانى بدل کردند، حکم دیگرى هم در همان دقایق، در همان لحظه ها و در همان صحنه ها، راندند.

مردم گفتند و همه شنیدند که نیمه نهایى تمام شد، سلام بر فینال لیگ آسیا. مردم گفتند و همه تأیید کردند که حالا باید فینال را برد. حالا باید نبرد آخر را به سود خود تمام کرد. حالا باید تمام قاره کهن را، متوجه فوتبال خالص ایران کرد. پیروزى هاى پرسپولیس، پیروزى فوتبال ایرانى بود. پیروزى بعدى هم لازم است، تا پرچم فوتبال ایران، در بالاترین قله هاى خود ویژگى و ایرانیت، فخر بفروشد. پرسپولیس، جایزه مردمى ترین برد را از دست مردم گرفت.

٢- پیکار پرسپولیس- السد، یک برنده دیگر هم داشت: ... عادل فردوسى پور که بى توجه به همه خواب هایى که براى برنامه اش (90) دیده اند، مأموریت دلى اش را، براى گزارش حسى ترین بازى سال و کدام سال که حسى ترین بازى پنج دهه اخیر، به خوبى و از ته دل انجام داد. گزارش عادل، گزارشى بود واقع گرایانه، حقیقت گویانه و لبریز از نوگویى و بدیع گویى که حق بازى را ادا کرد. عادل هم، از خوب ها و از خوبى هاى بازى بى همتاى لیگ آسیا بود.

٣- هم عادل نکته اى را بار ها گفت که صحت ندارد و هم خیلى هاى دیگر براى به رخ کشیدن بزرگاى کارى که پرسپولیس انجام داده است، با نگاه وارونه و بیان معکوس مى گویند:

... پرسپولیس هیچ کس را نداشت. برانکو با دست خالى و بدون بازیکن- که از اینجا و آنجا خریده باشد- شاهکار خلق کرد. این هر دو غلط است. این هر دو حق مطلب را بجا نیاوردن است. این هر دو، دل در گروى تصورات نابجا و برداشت نادرست بستن است.  اتفاقاً برعکس. پرسپولیس بهترین نفرات را دارد. پرسپولیس تاکتیک پذیرترین بازیکنان را دارد. بازیکنانى که «ادا» یى نیستند. بازیکنانى که اطوار درنمى آورند و البته، برانکو هم خریدار این ناز و ادا ها نیست و دل بسته است به بیرانوند، سیدجلال، شجاع، انصارى، ماهینى، شایان، نوراللهى، کمال، نعمتى، بشار، علیپور و منشا.

بازیکنان پرسپولیس، خالص بازیکنان پر از خلوصند. بازیکنان پرسپولیس، تمیزترین مردان این باشگاه و این تیمِ ریشه دار در دل مردمند. برانکو روى نیمکتش، با کمبود نفر مواجه بود ولى توى زمین، فداکارترین و باوفاترین بازیکنان را به آرتیست ها و خودگم کرده هاى «نارسیست» و خودشیفته که عاشق هنر نداشته خویشند، ترجیح داد. برانکو هم لابد مى داند که: ... یکى مرد جنگى، به از صد هزار سیاهى لشکر. نه؛ پرسپولیس بازیکنانى خوب و مردانى که در خدمت تیم باشند، کم ندارد. زیاد هم ندارد. همان طور که بازیکنان زیادى هم اگر داشت- که داشت- ردشان کرد. درس مهمتر برانکو این بود: ... بازیکنان واقعى که عصاى دست مربى اند، قهرمانى ساز و قهرمان پرورند.