هافبک های پرسپوليس؛ قربانیان تفاوت برانکو و کی روش

نزدیک به دو سال است که پرسپولیسی ها بیشترین سهم را از بازیکنان حاضر در اردوی تیم ملی دارند. هر چند تعداد پرسپولیسی هایی که در ترکیب اصلی تیم ملی ایران قرار می گیرند زیاد نیست اما در اردوهای دو سال اخیر تیم ملی، پرسپولیس حداقل پنج بازیکن داشته است. ولی نکته مهم و عجیب این است که تقریبا هیچ کدام از هافبک های پرسپولیس به تیم ملی دعوت نمی شوند.

علیرضا بیرانوند، سیدجلال حسینی، محمد انصاری، وحید امیری و مهدی طارمی بازیکنانی هستند که از پرسپولیس به اردوی اخیر تیم ملی برای بازی با کره جنوبی و سوریه دعوت شده اند. حسین ماهینی و کمال کامیابی نیا هم نام شان همیشه در فهرست 50 نفره کارلوس کی روش هست. همان طور که می بینید به جز کامیابی نیا، هیچ کدام از پرسپولیسی های دعوت شده به تیم ملی، هافبک نیستند.  

از نوری شروع شد
این اتفاق درحالی می افتد که به عقیده خیلی از کارشناسان در موفقیت های یکی، دو سال اخیر سرخپوشان هافبک های این تیم نقش اصلی را بازی می کنند. اگرچه عملکرد مدافعان این تیم هم در قهرمانی فصل پیش قرمزها تأثیر زیادی داشت اما پرسپولیس قهرمانی یک فصل پیش تر را به خاطر عملکرد ضعیف دروازه بان و مدافعان وقت تیمش از دست داد. با وجود این در همان فصل هم هافبک های پرسپولیس فوق العاده درخشان بودند. حالا اینکه چرا خط هافبک پرقدرت پرسپولیس در این سال ها سهم چندانی در تیم ملی نداشته عجیب به نظر می رسد؛ البته ماجرا مربوط به یکی، دو فصل اخیر نیست.

اگر به عقب تر هم برگردیم باز هم به این مسئله برخورد می کنیم. پرسپولیس بعد از آمدن برانکو متحول شد و بازیکنانش به سطح کیفی بالایی رسیدند. قبل از برانکو پرسپولیس چند سالی بود که به شدت تضعیف شده بود و مدتی حتی یک بازیکن هم در تیم ملی نداشت اما در همان سال ها بازیکنی مثل محمد نوری بود که به تنهایی در پرسپولیس می درخشید. کی روش اما تا مدت ها او را به اردوی تیم ملی هم دعوت نمی کرد.

درخشش کم نظیر نوری در لیگ های سیزدهم و چهاردهم و البته رفتار حرفه ای این بازیکن که اصلا به دعوت نشدنش اعتراض نمی کرد سرانجام کی روش را مجاب کرد که از کاپیتان پرسپولیس برای حضور در اردوی تیم ملی دعوت کند. کی روش اما نوری را چندان در ترکیب تیم ملی قرار نمی داد و این روند با آمدن برانکو به پرسپولیس هم عوض نشد.  

ستاره های پرسپولیس؛ غایبان تیم ملی
بدون شک سرشناس ترین هافبک پرسپولیس که راهی به تیم ملی پیدا نمی کند محسن مسلمان است. مسلمان که در پرسپولیس به خاطر ارسال پاس گل های زیاد و تبحر در سانترها و زدن ضربات ایستگاهی لقب «مهندس» را گرفته حتی یک بار هم به اردوی تیم ملی دعوت نشده است؛ البته شایعاتی درباره اینکه کی روش به دلیل مسائل غیر فنی از مسلمان استفاده نمی کند وجود دارد که خیلی قابل اثبات نیستند.

شماره 77 پرسپولیس بارها از علاقه اش برای بازی در تیم ملی حرف زده اما کی روش هیچگاه این شانس را به او نداده. اصلا یکی از بزرگ ترین انتقاداتی که به سرمربی تیم ملی می شود درباره همین دعوت نشدن مسلمان است. با وجود این کی روش هیچگاه حاضر نشده در این باره توضیح بدهد.

فرشاد احمدزاده دیگر هافبک پرسپولیس هم تقریبا همین وضعیت را دارد. او در دو فصل اخیر یکی از موفق ترین بازیکنان پرسپولیس بوده که به رغم جثه نه چندان بزرگش در چند پست بازی می کند. او هم یکی، دو مرحله به اردوی تیم ملی دعوت شده اما هیچگاه در لیست نهایی نمانده است؛ البته درباره او اعتراض زیادی به کی روش نشده اما اینکه فرشاد حتی در بازی های دوستانه و تشریفاتی تیم ملی هم فرصت امتحان و عرض اندام نداشته کمی عجیب است.

کمال کامیابی نیا، هافبک دفاعی پرسپولیس هم چندان مورد توجه سرمربی تیم ملی نیست. کامیابی نیا در دو سال گذشته تبدیل به یک مهره مهم و بی جانشین در پرسپولیس شده اما حتی بعد از کنار رفتن بازیکنانی مثل جواد نکونام و آندو تیموریان هم فرصتی برای بازی در تیم ملی پیدا نکرده است. او البته چهار بازی رسمی در مقابل تیم های ضعیفی مثل گوام در کارنامه دارد اما این تعداد بازی ملی با اعتباری که او در دو سال اخیر برای خودش در پرسپولیس دست و پا کرده توازن ندارد. کمال بعد از مصدومیتی که در اواخر فصل گذشته نصیبش شد کمی افت کرد و هنوز نتوانسته به روزهای اوجش برگردد. با این همه خیلی بعید است که کی روش روی او به عنوان یکی از نفرات اعزامی به جام جهانی حساب کند. زیرا کمال در بهترین روزهایش هم جزء اولویت های کی روش نبوده است.

این اتفاق درباره دیگر هافبک فصل گذشته پرسپولیس یعنی سروش رفیعی هم رخ داده. سروش البته در جام ملت های آسیا در سال 2015 استرالیا توانست دقایقی در تیم ملی بازی کند اما بعد از آن به مرور از رادار کی روش خارج شد. گاهی به اردوها دعوت می شد و در نهایت از لیست نهایی خط می خورد. در این بین فقط وحید امیری است که اعتماد کامل کی روش را جلب کرده است. او از زمان حضورش در باشگاه نفت به تیم ملی دعوت می شد. ضمن اینکه پست بازی او هافبک نیست و بیشتر در نقش وینگر یا حتی مهاجم بازی می کند.  

تا کی روش هست همین است!
هافبک های پرسپولیس کیفیت خوب شان را در این سال ها به همه ثابت کرده اند بنابراین دلیل دعوت نشدن شان به تیم ملی ضعف یا پایین بودن سطح بازی شان نیست. به نظر می رسد آنها در این سال ها قربانی تفاوت فلسفه دو سرمربی شده اند: کی روش و برانکو؛ سرمربی پرسپولیس در دو سالی که سرمربی این تیم بوده نشان داده فلسفه اش مالکیت توپ و ایجاد موقعیت گل است. در واقع او بیشتر روی حمله تمرکز دارد تا دفاع. این مسئله حتی باعث شد که پرسپولیس قهرمانی لیگ پانزدهم را به خاطر تفاضل گل از دست بدهد. چون سازمان دفاعی پرسپولیس به اندازه سازمان هجومی اش این تیم خوب نبود. تیم برانکو هر چقدر خوب گل می زد خوب تر هم گل می خورد. نتیجه این شد که پرسپولیس در روز آخر لیگ پانزدهم، قهرمانی را به استقلال خوزستان واگذار کرد. در لیگ شانزدهم اما برانکو این ایراد تیمش را هم رفع کرد و در نهایت سه هفته مانده به پایان لیگ، قهرمان شد. اما تیم ملی با هدایت کی روش درست در نقطه مقابل تیم پرسپولیس با برانکو است.

کی روش تیمش را با فلسفه دفاعی پرورش داده است. برای او بسته ماندن دروازه مهم تر از گل زدن است. او هافبک هایی با خصوصیات دفاعی، جنگندگی و دوندگی را ترجیح می دهد. برای تیم کی روش کسی مثل سعید عزت اللهی مهم تر از کسی مثل مسلمان، احمدزاده یا حتی کامیابی نیاست؛ البته این مسئله فقط درباره هافبک های پرسپولیس صدق نمی کند. کی روش کلا با بازیکنان فانتری باز، تکنیکی و هیجانی میانه خوبی ندارد. مثلا ایمان مبعلی، داریوش شجاعیان و پیش تر مجتبی جباری هم نتوانستند نظر کی روش را به طور کامل جلب کنند. او ترجیح می دهد با هافبک های منظم تری مثل علیرضا جهانبخش، اشکان دژاگه، احسان حاج صفی، امید ابراهیمی و... کار کند. برای او نظم تیمی اولویت دارد و به همین دلیل هافبک های پرسپولیس و همه هافبک هایی که در این سبک بازی می کنند جایی در تیم ملی نخواهند داشت؛ لااقل تا وقتی کی روش سرمربی تیم ملی است.