هفته ای که تمرکز را از خودمان گرفتیم!

برای متوقف کردن تیمی که در 3 دوره پیاپی لیگ برتر، قهرمان شد و همین سال قبل از حضور در فینال لیگ قهرمانان گرفته تا فتح همه جام های داخلی، افتخارآفرینی کرد. مجموعه ای از راهکارها نیاز است.

صحبت از پرسپولیس است و اقداماتی که برای جلوگیری از ادامه موفقیت های آن انجام می شود. یک اشتباه بزرگ این است که همیشه تقصیر را به گردن دیگران بیندازیم و از اشتباهات خود غافل بمانیم. نه اینکه آن اقدام های بیرونی وجود نداشته باشند. سخن بر سر این مساله است که قدرتمندان معمولا اسیر عملکردهای خود می شوند. برای پرسپولیس همین اتفاق در حال روی دادن است. اگر از آنچه در هفته گذشته رخ داد و نتیجه آن را در بازی با سپاهان دیدیم، درس نگیریم. لازم و ضروری می دانیم به این ناکامی از زوایه ای دیگر بنگریم. آنچه در ادامه می آید بی تردید به معنای تبرئه عوامل بیرونی نیست، اما اگر با نگاه هایی از این دست که در ادامه می آید نتوانیم رویه حاکم بر مجموعه پرسپولیس اعم از باشگاه و هوادار و تیم را  تغییر دهیم. بی تردید کارمان تمام است. قهرمانی باکار، تلاش، اتحاد و تدبیر به دست می آید که با داد و قال در سالهای گذشته وقتی دیگران داد و قال می کردند ما به کار و تدبیر مشغول بودیم. نباید برعکس شود.

از فصل قبل فضای نادرستی در اذهان پرسپولیسی ها حاکم شده است که کم کم در حال اثرگذاری بر باشگاه، تیم و عوامل آن است. اگر بخواهیم با این دست فرمان پیش برویم، احتمالا، همان شرایطی را پیدا می کنیم که دیگران می خواهند.

گرفتن مربی، بازیکن، مدیر و حتی پول از تیم قطعا اثر دارد. نگرفتن پنالتی ها برای ما و سوت زدن های نادرست به سود حریفان می تواند آثار منفی زیادی باقی بگذارد. روز پنجشنبه بازی مستقیم داشتیم، چه بسیار سوت هایی که در دیگر بازی ها به سود رقبای جدولی ما می زنند و روح کسی از آنها خبردار نمی شود. اینها هم اثر دارد. برخوردهای انضباطی دوگانه و یک بام و دو هوا بر فضای لیگ و باشگاه ها هم می تواند در کار ما اخلال ایجاد کند، اما به طور قطع هیچ چیز به اندازه گرفتن تمرکز و آرامش از یک مجموعه، مخرب و ویرانگر نخواهد بود. خوشبختانه اختیار این آخری به دست خود ماست.

بدون هر یک از آن موارد قبلی شانس داریم و بدون تمرکز و آرامش هیچ شانسی وجود ندارد. همه اینها را گفتیم تا به نکات اصلی برسیم. پرسپولیس تمام هفته گذشته را در دربی و مسائل آن گرفتار شده بود. توجه ما به بازی با سپاهان نبود. حتی یک روز مانده به مسابقه بیشتر از خود بازی توجه ما به تیم حریف بود و این یک اشتباه بزرگ است. متاسفانه باید بپذیریم خود ما هواداران گاهی نقش اساسی در بروز این اشتباه و سوق دادن باشگاه به سمت و سوی رفتارها و تصمیم های اشتباه داریم. این را می گوییم چون بدون کمک یکدیگر و اصلاح این روند، باشگاه و تیم به مسیر درست برنمی گردد.

دنیای واقعی باشگاه و تیم در زمین تمرین و مسابقه است و وای به روزی که توجه به شبکه های اجتماعی و فضای مجازی تحت عنوان توجه به خواسته های هواداران از حد و مرز بگذرد. وای به روزی که بیش از حد توجه داشته باشیم تا ببینیم در کانال ها، صفحات، پست ها، استوری ها، توییت ها و حتی رسانه ها درباره ما چه می گویند و بخواهیم رفتار خود را بر این اساس تنظیم کنیم. از نگاه نگارنده، این اتفاق در هفته گذشته برای پرسپولیس روی داد. شاید مقام های باشگاه این را نپذیرند و ما هم مدعی نخواهیم بود که کاملا درست می گوییم، اما درباره آن چه حرف می زنیم که از آن اطمینان داریم. لمسش کرده ایم و حداقل می توان به این حرفها فکر کرد.

ما هواداران هم باید متوجه باشیم که باشگاه و تیم فوتبال پرسپولیس و ارکان و دست اندرکاران آن را بر اساس میزان اطاعت از فرامینی که می دهیم و خواسته هایی که داریم، نسنجیم.

ما هواداران، دلمان می سوزد و از تعصب فراوان، بسیاری از اعمال و صحبت ها را تاب نمی آوریم. نگارنده ای این حرف را می زند که بسیاری از صبح ها را به جهت مشاهده آنچه علیه پرسپولیس و سلامت فوتبال جریان دارد با ناراحتی آغاز می کند. پس خوب درک می کنیم که از چه چیزی حرف می زنیم، اما مقام و مسوول باشگاه یا خود باشگاه قرار نیست از صبح که کار خود را آغاز می کنند برای آرام کردن ما دست به کار شوند. آنها مسوول خنک کردن دل ما نیستند. مسوولیت آنها چیز دیگری است. آنها مسوول موفق کردن تیم هستند تا پس از یک فصل که حرص و جوش می خوریم، روز آخر با یک قهرمانی دلمان خنک شود. واقعا از شکایت های مکرر چه بدست آوردیم. نمی گوییم منفعل باشند ولی هر کاری حساب و کتابی دارد. جایی باید جو راه انداخت و جایی جو را خواباند.

نه اینکه در پرسپولیس پیوسته، جواب این و آن را بدهند. شکایت کنند، اطلاعیه بدهند و اگر این کارها را نکردند دوره بیفتیم پست و پیام و مطلب بگذاریم که بی عرضه هستند، دلشان نمی سوزد و از این حرفها!

اینگونه می شود که بسیاری اوقات آنکه بیشتر برای پرسپولیس کار می کند را نمی شناسیم یا حتی گاهی شماتت می کنیم و آن که فقط کارش حرف زدن است را مدح و ثنا می گوییم و تصور می کنیم ناجی بزرگ است. البته این رفتار ما ایرانی ها فقط به بحث ورزش، فوتبال و هواداری مربوط نمی شود، تقریبا در  تمام عرصه ها اینگونه هستم. از سیاست گرفته تا مسائل اجتماعی نیز، اینگونه رفتار و قضاوت می کنیم.

برای اینکه بدانیم در بازی با سپاهان چه اتفاقی برای ما روی داد کار دشواری نداریم. اگر بخواهیم از آخر ماجرا شروع کنیم به علیرضا بیرانوند می رسیم. او می توانست پنجشنبه را استثنایی تمام کند. دو توپ گیری فوق العاده قبل از گل های دریافتی گویای آمادگی بدنی و ذهنی او بود، اما از لحظه ای که آن جنجال پیش آمد، آن آمادگی ذهنی، دیگر وجود نداشت. مهار توپی که درون دروازه او قرار گرفت سخت تر از توپی نبود که قبل از آن مهار کرد ولی به باور ما او دیگر آن آرامش و آمادگی را نداشت. می توانیم بگوییم تقصیر داور بود و حرف درستی است، اما حفظ تمرکز و آرامش بیشتر به خود ما هم بستگی دارد. از سوی دیگر پرسپولیس در هفته گذشته مدام در حال جنجال و جر و بحث بود. از مدیر عامل باشگاه تا سرمربی و بازیکنان درگیر این مسائل بودند. قبل از بازی به قدری به بازیکنان القا شد داوری را هدفمند گذاشتند که تاثیر هر سوت داوری روی مغز و اعصاب بازیکنان خودمان چند برابر شد.

پرسپولیس با این همه بازیکن از محروم شدن فرشاد احمدزاده برای یک بازی لطمه نمی خورد. حتی اگر سرمربی تیم را از حضور روی نیمکت محروم کنند، لطمه آنقدرها جدی نخواهد بود، اما اگر با این قبیل اقدامات بتوانند کاری کنند که از اصل کار خود غافل شویم، آن زمان  است که لطمه می خوریم.

هفته گذشته را که مرور می کنیم، باید اعتراف کنیم در دربی متوقف شده بودیم. کمیته انضباطی هر روز اقدامی را انجام داد و ما هم متوجه نبودیم که باید بگذاریم که آن بازی بگذرد. یک جاهایی هم اگر احساس می کنیم باشگاه و تیم تمرکز خود را از دست می دهند، این ما هواداران هستیم که باید آنها را در مسیر اصلی قرار بدهیم. هر چند در یک تعریف درست هوادار قرار است احساسی باشد و باشگاه باید بامنطق و استدلال پیش برود که می تواند بسیاری اوقات خوشایند هوادار هم نباشد.

با این وجود نباید هر روز از آنها بخواهیم وارد یک درگیری تازه شوند. باید حواسمان باشد اگر گرز رستم را هم به دست داشته باشیم نمی توانیم با همه گلاویز و درگیر باشیم. درگذشته ثابت شده است که اینها رمز موفقیت هستند.

برانکو ایوانکوویچ یک مثال خوب است. او گاهی بنابر سیاستی وارد حاشیه ها می شد و سر و صدایی به راه می انداخت. می دانست تبعات دارد ولی بنا بر سیاستی که داشت گاهی این کار را انجام می داد. هر بار هم چنین می کرد، لطمه اش را می دید ولی دوباره به رویه قبلی خود برمی گشت.

در سالهای گذشته هیچ یک از مربیانی که به ابراز و جنجال و افشاگری روی آوردند موفق نشدند.

علیرضا منصوریان یک نمونه بود. امیر قلعه نویی سال قبل و شفر دو فصل گذشته نیز مثال های دیگری بودند.

با این اوصاف جای سوال دارد که گابریل کالدرون چرا در دو هفته گذشته چنین کرده است؟ آیا او قصد دارد به این رویه ادامه بدهد. او بیشتر از هر کسی باید آرامش و تمرکز داشته باشد. این مشورت را چه کسی به او می دهد. امیدواریم این حرف با هدف محبوب شدن نزد هوادارن نباشد. باشگاه هم باید در این ارتباط با سرمربی تیم صحبت کند. اصلا خود باشگاه باید روی آرامش و تمرکز خودش کار کند. چون فشار بیشتر هم خواهد شد.

صد البته منظور از این صحبت ها سکوت محض و دست روی دست گذاشتن نیست ولی باید بتواند تعادل را برقرار کرد.

مگر پرسپولیس می تواند با همه به صورت همزمان بجنگد؟ اگر با همه وارد بحث و جدل شویم. یعنی اپوزیسیون قوی ساخته ایم که غیر از خودمان تمام نیروها در آن جا گرد می آیند.

باید از فضای مجازی خارج شد. اگر دنبال این باشیم که همه جا رضایت گروه های مختلف هواداران با خواسته های و توقعات متفاوت را برآورده کنیم، سرآخر شرمنده همه آنها خواهیم شد، چون به طور قطع خواسته ای بزرگتر از سربلندی و موفقیت پرسپولیس وجود ندارد در این هم بدون تمرکز و در جدل و بحث با دیگران به دست نمی آید. طبیعی است که بخشی از دیگران سعی خواهند کرد با اقدامات گوناگون ما را وارد این فضا کنند ولی ما باید مراقب و هوشیارتر باشیم.

نویسنده: ابراهیم فتاحی