همه آنچه که نسف قرشی نداشت

برانکو روز قبل از بازی گفته بود تیم ها هر چقدر هم که نامدار و قوی باشند این بازیکنان هستند که نتیجه را تعیین می کنند. درست همین هم شد. نسف قارشی اصلا تیم بدی نبود. تیم متوسطی هم نبود. تیم ازبک در واقع تیم منسجم، متحد و یکدستی بود. بدون کارهای اضافه و با هارمونی و هماهنگی بالا. آنها اشل کوچکی از تیم ملی ازبکستان بودند. فوتبال تکضرب و با رعایت اصول که خلاقیت پایین عذابشان می دهد. اگر یک بار دیگر بازی را با دقت ببینید و آمار دست تان باشد حتما به این نکته پی خواهید برد که تعداد حملات آنها پاس هایشان، شوت هایی که زدند و مالکیت توپ شان چیزی کمتر از پرسپولیس نداشت و در برخی آیتم ها تنه به تنه پرسپولیس می زد.

نسف تیم کامل و خوبی بود اما نه به اندازه پرسپولیس برانکو. تجربه بازی های نخست فصل گذشته و آبدیده شدن مقابل رقبای بزرگتر تیم پرسپولیس را با کیفیت تر، منسجم تر و شکیل تر کرده بود آنقدر که در زمان حمله می شد به گل امید بست و در موقع دفاع توقع گل نخوردن حداقل خواسته از این تیم بود.

در نهایت البته این بازیکنان بودند که برتری را رقم زدند. نسف قارشی بازیکنان باکیفیتی مثل سیدجلال نداشت که دقیقه نود برای حمله و دفع توپ عطش داشته باشد، حریف صادق محرمی خوش نقش و فرشاد احمدزاده خوش تکنیک را نداشت. آنها علیپور را نداشتند. مهاجمی فوق العاده که از 4 موقعیت 2 گل تمیز بسازد.

این شروع قابل پیش بینی برای پرسپولیس در آسیا بود اما برای ادامه مسیر و اقتدار در مرحله گروهی این تیم باید کامل تر، منسجم تر و پر قدرت تر بازی کند. اتفاقی که برانکو به مرور در تیم رقم می زند. فصل قبل را به خاطر بسپارید.