همه چیز فراموش می شود

 آنچه درباره آنتونی استوکس در دبی منتشر شده، فقط تصویر کوچکی از کنترل باشگاه های ایرانی بر بازیکنان است. بازیکنان بی شک می توانند فرصت هایی برای زندگی خصوصی خود داشته باشند اما همیشه در فوتبال حرفه ای نوع تفریحات بازیکنان حساسیت برانگیز است و می تواند به واکنش های هواداران و باشگاه ها منجر شود. حریم خصوصی بازیکنان از حقوق اولیه آنهاست اما تضادهایی بین نوع تفریح یک بازیکن حرفه ای و مبانی لازم برای زندگی بازیکن حرفه ای وجود دارد.

در فوتبال ایران باشگاه ها نظارتی بر زندگی بازیکنان خود ندارند. این ماجرای تازه ای نیست و هرگز باشگاه ها ساز و کار این نظارت را بلد نبودند و تجربه های حرفه ای در این زمینه ندارند. مربیان سنتی در فوتبال ایران در گذشته روش هایی سنتی برای نظارت بر زندگی بازیکنان خود داشتند، با نقشی پدرانه یا نقش از نوع دیگر که بازیکنان را در مقابل مربی به وحشت می انداخت. علی پروین از نمونه های معروف این دست مربیان بود اما در تیم او نیز حاشیه ها بسیار بودند و زندگی حرفه ای بین بازیکنان مرسوم نبود. شخصیت مقتدر علی پروین اما این فرض را می ساخت که او لابد بر همه چیز کنترل دارد.

نوع دیگری از این نوع نظارت ها را در همین باشگاه پرسپولیس به خاطر داریم، در دوره مدیریت رویانیان که کار به سرک کشیدن به خانه بازیکن کشیده بود و فقط نمایشی زشت از این نوع نظارت ها بود.

بازیکنان در فوتبال ایران قراردادهای بزرگ می بندند اما بی تعهد بودن باشگاه ها در پرداخت به موقع بازیکنان باعث می شود که باشگاه نتواند بازیکن را در ساعات طولانی هر روز در اختیار داشته باشد و بازیکنان طلبکار همیشه در مقابل باشگاه اطاعت حرفه ای ندارند.

نکته مهم تر اما این است که باشگاه ها نیز خود میل چندانی به این نظارت ها بر زندگی بازیکنان ندارند و برای شان اهمیتی ندارد که تغذیه بازیکن و کیفیت زندگی او و توجه به باید و نبایدهای مؤثر در ورزش حرفه ای چگونه است. محدودیت های عرفی در ایران باعث می شود که رفتار جنسی بازیکنان نیز کنترل نشود، در حالی که کیفیت بازی آنها را تحت تأثیر قرار می دهد. باشگاه ها به راحتی از کنار موضوعات می گذرند و انگار باور ندارند که بزرگ ترین سرمایه یک باشگاه نیروی انسانی است و کیفیت زندگی و مراقبت های حرفه ای بر کار بازیکنان تأثیرات بسیاری دارد.

باشگاه هایی که با قراردادهای کوتاه مدت و بی حساب اغلب بهترین بازیکنان خود را بدون کسب درآمد از دست می دهند و همیشه در نقل و انتقالات باید پول بپردازند و هرگز فروشنده نیستند و درآمدی از ساختن بازیکن ندارند، بدیهی است که نیروی انسانی را سرمایه خود ندانند و برای شان اهمیت ندارد که بازیکنان چه کیفیتی دارند و چگونه زندگی می کنند.

آنچه برای آنتونی استوکس در دبی اتفاق افتاده و فیلم تفریحش منتشر شده، چندان عجیب نیست. بازیکنان دیگر هم زندگی خصوصی دارند، تفریح می کنند، با درآمدهای قابل اعتنای خود در فوتبال روزهای خوشی را می گذرانند و باشگاه ها هم بازیکنان را همیشه با کیفیت خوبی از منظر روحی می خواهند اما این تفریحات هرگز نباید در تضاد با اصول حرفه ای فوتبال باشد.

باشگاه های ایرانی هرگز حساسیت چندانی از خود نشان نمی دهند، معمولاً این خبرها را تکذیب می کنند و یا جریمه بازیکنان خاطی را پس از یک گل و یک پاس گل می بخشند و همه چیز فراموش می شود. چه بازیکنان ایرانی و چه آنتونی استوکس که زندگی حرفه ای خود را همیشه درگیر حاشیه های ویرانگری کرده است، ابایی ندارند از اینکه باشگاه با آنها برخورد کند، چون می دانند برخورد باشگاه ها جدی نیست و همه چیز با کدخدامنشی های رایج فراموش می شود.