هیچ کس یار اختصاصی در فوتبال ندارد

از دیروز عکس رسول خطیبی با انگشتی که آسمان را نشان می دهد به آرشیو عکس های به یادماندنی فوتبال ایران اضافه شد. او برای ثبت این عکس و ویدئو کم تلاش نکرد. دست کم یکی دو بار از بازوهای دو سه مردی که سعی می کردند مهارش کنند مثل دوران جوانی اش گریخت!

پرسپولیس در یک دیدار سخت و فشرده یک-صفر از سد ماشین سازی تبریز گذشت. در روزی که سکوها را هواداران تراکتور ملتهب کرده بودند این یک گل برای صعود به مرحله بعد کفایت می کرد. کالدرون با خوش شانسی از یک مهلکه گریخت و حالا به ادامه مسیرش در لیگ برتر فکر می کند.

اعلام یک ضربه پنالتی مشکوک در دقیقه 80 به سود پرسپولیس، بازی سرد این دو تیم را به یک کوره آتشین تبدیل کرد. رسول خطیبی سرمربی ماشین سازی که زمانی یک تنه برای به هم ریختن هر خط دفاعی مستحکمی کفایت می کرد، این مسابقه را به هم ریخت و دست به اعتراض زد. اعتراضی طولانی مدت که تمرکز همه را به هم ریخت و باعث شد علی علیپور پنالتی اش را هدر بدهد. واکنش درخشان حامد لک روی این ضربه پنالتی آنچنان خطیبی را به وجد آورد که او با اشاره به آسمان، به تمام حاضران در استادیوم و تماشاگران خانگی یادآور شد که خدا جای حق نشسته و اوست که تیم را نجات داده است. اعتراض و هیجانی کنترل نشده که باعث شد کارت قرمز دریافت کند و به سمت تونل ورزشگاه برود.

اما در دقیقه 100 وحید امیری، پاس طلایی بشار رسن را به گل تبدیل کرد تا این بار علی علیپور احتمالاً سرش را بالا گرفته و خدا را شکر کند. اگر پرسپولیس این بازی را از دست می داد او قطعاً به وسیله هواداران به عنوان بزرگترین مقصر، قربانی می شد. فیلمبرداری بد، بازی تأخیری و تمارض به مصدومیت های طولانی، قطع مکرر بازی و ... لذت فوتبال را کشت اما هنوز آن انگشت آسمان را نشانه می رود.
توکل و توسل امری پسندیده است. اینکه آدم در هر لحظه از زندگی اش دلش را به ریسمانی آسمانی گره بزند حتماً گام های او را استوارتر می کند اما چه اصراری داریم فوتبال که یک «بازی» است را تا این اندازه آسمانی کنیم؟

اردیبهشت 95 وقتی سیاه جامگان در آخرین بازی لیگ موفق شد با شکست ملوان در لیگ برتر بماند فرهاد کاظمی سرمربی این تیم گفت: «فقط این تیم رو خدا نگه داشت و بس. فقط امام رضا. این لطفی که شامل حال ما شد با پتانسیل مشکلاتی که ما داشتیم نشانگر آن بود که فقط باید خدا عنایت می کرد و خدا عنایت کرد. غیر از این؛ تاکتیک، تعویض اینا همه اش الکیه!»

او تنها کسی نیست که در فوتبال ایرانی پیروزی تیمش را به «لطف خداوند» مرتبط می داند. مربیان دیگری هم «لطف امام رضا(ع)»، «حضرت زهرا(س)»، «حضرت رقیه(س)» و عنایت ویژه امام عصر را دلیل موفقیت خود عنوان کرده اند اما آیا این حقیقت دارد که معصومین فقط به یک طرف یک زمین بازی توجه می کنند؟ مگر طرف دیگر از کفار و مغضوبین درگاه پروردگار هستند؟

اگر این قضاوت ها درست باشد باید تیم های عراقی همیشه فاتح تمام مسابقات شوند چون بسیاری از حرمین شریفین در این کشور واقع شده اند اما شاهد هستیم که حتی در جوار این مکان های مقدس هم دست های پلیدی بمب کار می گذارند و عملیات انتحاری می کنند و جان های عزیزی را می ستانند و همجواری مصونیت نمی آورد. مگر غیر از این است که سال گذشته صدها زائر کعبه به دردناک ترین شیوه جان دادند. چه اصراری داریم یک بازی فوتبال را این همه به مسائل معنوی گره بزنیم؟ خانه خدا در عربستان است اما آیا این دلیل می شود آنها بتوانند برزیل و فرانسه را شکست دهند و قهرمان جام جهانی شوند؟

از سوی دیگر مگر بازیکنان تیم مقابل اعتقاد و ایمان و ارادت قلبی ندارند؟ چه کسی این «ارادت ویژه و توجه خاص» یک معصوم را به یک تیم فوتبال اندازه گرفته است که نسبت به یک تیم کم و نسبت به تیم دیگر زیاد است که باعث می شود یک توپ به تیر بخورد و توپ دیگر به دروازه بغلتد؟ یکی پیروز شود و دیگری شکست بخورد.

از سرالکس فرگوسن نقل می کنند که گفت: «در اولین مسابقه که مربیگری می کردم، دعا کردم و از خدا خواستم که برنده باشم اما نبردیم! فهمیدم تیم مقابلم هم خدا دارد... از آن پس تلاش کردم».

فوتبال عرصه وزن کشی ایمان آدم ها نیست. پروردگار را هم تا سر حد یک «یار» خودی تقلیل ندهیم. چه وقتی داور به خطا به ما کارت می دهد و چه وقتی پنالتی بازیکن حریف که چیپ می زند به اوت می رود و چه وقتی که علی علیپور در ادامه روند متزلزلش پنالتی را هدر می دهد.

اجازه بدهیم بازیکنان به توپ لگد بزنند و اتفاقاً «تاکتیک و تعویض» مؤثر باشد، آن وقت در کنار این «حرکت» حتماً «برکت» از راه می رسد. همانطور که برای بارسلونا، رئال مادرید، بایرن مونیخ، یوونتوس، آرسنال و تیم های بی همتای دنیا از راه می رسد...