وای اگر عادل کشی رسم شود

در سرزمینی که زور شایعات بیشتر از اخبار رسمی است، زمزمه ها را همیشه باید جدی گرفت؛ حتی اگر فرسنگ ها با منطق و عقلانیت فاصله داشته باشند. بعد از همه حرف و حدیث هایی که در یک سال گذشته پیرامون احتمال جدایی عادل فردوسی پور از نود به گوش می رسید، سرانجام در روزهای پایانی سال این کابوس به یک قدمی تحقق رسید. در آخرین ساعات شامگاه یکشنبه، وقتی مدیر گروه ورزش شبکه سه از تغییر ترکیب برنامه نود در سال 98 خبر داد، دیگر روشن شد که خطر جدی است. جالب است که مدیران تلویزیون، اعلام این خبر را به روزهای پایانی سال و تعطیلی موقت رسانه های مکتوب موکول کرده اند؛ یعنی جایی که عادل بیشترین پایگاه را دارد و قطعا در شرایط عادی حمایت چشمگیری از او به عمل می آمد. با این همه، از زمان اعلام خبر موجی از واکنش ها در فضای مجازی شکل گرفته است؛ عکس العمل هایی که اگر قرار بود مسوولان صداوسیما کوچکترین توجهی به آن داشته باشند، اصلا وارد بازی «حذف عادل» نمی شدند. مگر نه این است که اعلام رسمی تغییرات در نود، کمتر از یک هفته پس از پیروزی قاطع فردوسی پور در جشنواره جام جم اتفاق می افتد؟ این یعنی آب از سر سیاست گذاران تلویزیون گذشته و برای آنها فرقی نمی کند مردم چه می خواهند.

یادش به خیر؛ در 20 سال گذشته هر بار مدیران یک باشگاه قصد حذف سرمربی تیم شان را داشتند و محترمانه پست مدیریت فنی را به او پیشنهاد می کردند، داد فردوسی پور در نود در می آمد که: «آقا این مسخره بازی ها چیست؟ اگر طرف را نمی خواهید، رک و روراست بگویید.» حالا اما همان داستان برای خودش تکرار شده است؛ جایی که همزمان با تلاش ها برای حذف عادل از نود، به او پیشنهاد می کنند قائم مقام شبکه ورزش شود! از قضا یکی از آقایان هم گفته: «عادل با تخصصی که دارد می تواند به تکثیر برنامه های پرهواداری از جنس نود کمک کند.» داستان شبیه این است که لیونل مسی را در همین اوج دلربایش از بارسلونا حذف کنی و بگویی: «تو برو مسی های دیگر را تکثیر کن.» البته که خود اینها بهتر می دانند آنچه عادل دارد «نبوغ» است و این استعداد خدادادی را نمی شود تکثیر کرد، اما خب خودشان را به آن راه می زنند. تجاهل می کنند که عقیده دارند جای خالی عادل را با پررنگ کردن محمدرضا گلزار و دعوت از امین حیایی در کپی شده ترین مسابقه تاریخ می توانند پر کنند. بگذار سوپراستار خوش قیافه سینما روی سن از درایت مدیر جوان شبکه سه حرف بزند، اما رای مردم جای دیگری می رود و حتی با پاتک شبانگاهی به سامانه دریافت آرا هم نمی شود «برنده باش» زوری ساخت!

سر و صورت مهم ترین مرد دو دهه گذشته تلویزیون، پر از ترکه و تازیانه بی مهری است؛ از شبی که مصاحبه اش با محمد جواد ظریف را قیچی کردند تا راه ندادن کارلس پویول به استودیو به بهانه پرهیز از نمایش لاکچری بازی. احتمالا مردم با دیدن چهره کاپیتان پیشین بارسلونا یاد قیمت نجومی گوشت و مرغ می افتند، اما رویافروشی به آنها با بازی پوچ ستاره و مربع ایرادی ندارد، اصلا نماد ساده زیستی و قناعت است! حالا عادل آخرین شلاق ها را می خورد. به پاس 20 سال بالا نگه داشتن پرچم یک برنامه انتقادی، به پاس دو دهه پرهیز از لابی گری و فساد، به پاس نمایش تضارب آرا در رسانه ای که به تک صدایی شهره است، به پاس پول سازی برای سیما از رهگذر آگهی های فراوان و گرانقیمت، به پاس صحت، صلابت و سلامت نفس و به پاس همه آن چیزهایی که روزی فکر می کردیم «ارزش» است، دارند پر و بالش را می چینند؛ طوری که هر هفته تا عصر دوشنبه نمی داند برنامه دارد یا نه؟ نمی داند زمان برنامه اش چقدر است و نمی داند کجاهایش حق پخش ندارد. دم عیدی هم خبر حذف قریب الوقوع عادل از نود را می دهند تا خستگی یک سال کار، از تنش به در برود. چه چیزی بهتر از این؟

اسفند چند سال پیش بود که فردوسی پور تصمیم گرفت برای برنامه آخر سالش، رضا عطاران را به استودیوی نود دعوت کند. با این وجود مدیران سازمان در آخرین ساعات با این موضوع مخالفت کردند و گفتند عطاران حق حضور روی آنتن زنده را ندارد. خاطرم هست که عادل از این موضوع خیلی آزرده شده بود. می گفت حق کسی که این همه سال برای تلویزیون زحمت کشیده، مخاطب جمع کرده و هنوز هم سریال هایش چپ و راست بازپخش می شود این نیست. او اما نمی دانست که عفریت ناسپاسی، خیلی زود خودش را هم قربانی خواهد کرد. وای از این رسم عادل کشی؛ وای از بدعتی که در آن خدمت را با خیانت پاسخ بدهند و محنت را پاداش محبت کنند. به راستی دنیای ما چه شکلی خواهد شد اگر قرار باشد آدم ها قدر خوبی را ندانند؟ با چنین رویه ای آیا در این روزگار لامروت، سنگ روی سنگ بند خواهد شد؟