وحید امیری؛ مشکل گشای پرسپولیس و تیم ملی

در تیم پرسپولیس طی دو سه فصل اخیر آنقدر گلزنی های مهدی طارمی، حرکات کارگشای محسن مسلمان، دریبل های ریز فرشاد احمدزده، صلابت سیدجلال حسینی، چند پسته بودن محمد انصاری، قهر و نازها و بالا و پایین های علیرضا بیرانوند، چهره شدن صادق محرمی، بازگشت درخشان حسین ماهینی و نقش کلیدی کمال کامیابی نیا در مرکز میدان توی چشم ها خورده که مردم فراموش کرده اند شاید ستاره حقیقی و تک مهره غیرقابل جایگزین سرخ ها از جمع فوق بیرون نیاید و یک فرد دیگر باشد.

آن ستاره واقعی علی علیپور و گادوین منشا هم نیستند که جای خالی طارمی محروم را پر کرده اند و بشار رسن و سیامک نعمتی هم نیستند که به خط میانی پرسپولیس پویایی بیشتری بخشیده اند و البته محسن ربیع خواه هم نیست که همه در او عیب و برانکو ایوانکوویچ فقط در او حسن می بیند. آن بازیکن کارگشا وحید امیری است. بال چپی که در نفت چهره شد و کارلوس کی روش به توصیه علیرضا منصوریان سرمربی وقت این تیم تهرانی به وی میدان داد و بهره هایش را گرفت و پرسپولیس با دیدن وی مایل به جذبش شد و حالا یک سال و نیم است که سودهای حاصل از آن شامل حال سرخ ها می شود.

سانترهای سرنوشت ساز
شکی نیست که عملکرد بسیار ضعیف و ایستایی و کم هوشی مردان جناح راست دفاعی ذوب آهن و به ویژه مدافع راست این تیم اصفهانی سهم عمده ای در شکست 4 بر صفر «ذوب» برابر پرسپولیس در مسابقات اواخر هفته گذشته لیگ برتر فوتبال کشور داشت اما این وحید امیری بود که با یورش هایش در این منطقه امان حریف را برید و سه گل را برای یارانش ساخت و در اکثر حملات رو به جلوی قرمزها سهم و نقش داشت. توانایی ویژه پای چپ او در ارسال سانترهای کات دار (داخل پا) و دقتی که او ضمیمه آن می کند و حرکت های گاه پنهان مانده او در پشت خط دفاعی حریفان وی را اغلب در شرایط حساس در آستانه دروازه رقبا در فرصت های مناسب قرار می دهد و می تواند هم گلسازی و هم گلزنی کند و گل های ساخته شده توسط او در دیدار برابر ذوب آهن جدیدترین سند و گواه آن است.

قدری دیر اما...
امیری البته کم سن و سال نیست و بخش عمده جوانی او در فضا و تیم هایی سپری شد که در دید مردم قرار نداشتند و فقط در زمان اوجگیری نفت دیده شد. امروز فوتبال ایران مسرور است که هر چند امیری را قدری دیر پیدا کرد اما به هر حال پیدا کرد و پرسپولیس خرسند است با مهارت های فنی و کارگشایی های او بازیکنی را دارد که حتی پس از به پایان رسیدن حضور کوتاه مدت سروش رفیعی در این تیم می تواند با فن و هنرش طراح گلزنی ها و ثبت کننده پیروزی های تازه این تیم باشد. مردی که از پیستون ها و بال چپ های 25 سال گذشته سرخ ها و حتی جواد منافی، رضا شاهرودی و مهرداد میناوند اگر بالاتر نباشد کمتر هم نیست و اگر هم قابلیت های تدافعی اش با مدافعان حرفه ای برابری نکند، کاملا در این زمینه بی استعداد هم نیست.

در هنگامه جام جهانی
وی بازیکنی است که حتی تابستان سال آینده می تواند برای تیم کی روش در هنگامه جام جهانی بیست و یکم در روسیه تاثیرات مثبتی را ترسیم و تامین کند و آنجا نیز همان زبانه آتشی باشد که در اکثر مسابقات قرمزهای تهرانی در دو فصل اخیر و برخی دیدارهای تیم ملی دیده ایم و همچون یک عامل ویرانگر اردوی رقبا را به هم بریزد و نفر نخست در این زمینه ها باشد.