وسیله ایاب و ذهاب مهیاست؛ ۱۳سال و بیش از این

اگر بگویند ۵ فروردین ۸۴، قصّه گویی که من باشم یاد می آورم از پسربچّهٔ ۱۴ ساله ای که به خاطر سیل مهمانان منزل مادربزرگش توی اتاق هال که تلویزیون داشت جا نگرفته بود و توی آشپزخانه بال بال می زد تا ببیند ایران می تواند گل مساوی ژاپنی ها را جبران کند یا نه؟ آن نمای ویژه از میان قاب در آشپزخانه به تلویزیونی که نمایشگر صحنه بود، آن علی کریمی آن توی سر توپ و سانتر با پای چپ سالنی و ضربهٔ سر وحید هاشمیان روی سر دفاع های تیز ژاپنی و انفجار شادمانی بعدش، همه اش قصّه است، جا مانده از ۱۳ سال پیش.

چرا شخصیش کردم؟ چرا خاطره ای جمعی را در وب سایتی خبری این چنین از دریچه فردی روایت کردم؟ حقیقتش این است که گوشه همه خاطره های خوش و خرّم ۵ فروردین ۸۴، یاد تلخی هست از دست کم هفت خانواده ای که مرور این تاریخ برای شان تلخ است. شخصیش کردم تا یادآوری کنم دست کم هفت روایت شخصی هم از آن روز هست که شادی درش جا ندارد.

قصّه شاید تکراری، امّا همیشه دردناک است. قصّه قصّهٔ مرگ عزیز است در بیهوده ترین حالت ممکن؛ کشته شدن در ازدحام جمعیت تماشاگر یک مسابقه فوتبال. قصّهٔ خانواده های داغ داری که هم غم از دست دادن عزیز دیدند و هم سال پشت سال، سیزده سال، درد بی پاسخی دادخواهی شان را. داستان ماست و یادواره های هر ساله و محکوم نشدن هیچ مقصّری. تازه مگر همان یک بار و همان یک سردار خلبان بود که تقصیر به گردن داشت؟ بخت با ما یار بوده که واپسین فاجعه به سیزده سال پیش بر می گردد. نه نه! سیزده سال؟ مگر سه سال بعدترش سرباز بخت برگشته در فولادشهر نور دنیاش خدشه دار نشد و مگر هر بازی شلوغ دیگر بازی با مرگ نیست برای تماشاگران؟

حقیقتش این است که ما هر سال سالگرد گرفتیم، به امید آن که مقصّران محکوم شوند و داد خانواده های داغ دار ستانده شود، ساز و کارهای معیوب تغییر کنند و در نهایت جای بهتری برای زیستن داشته باشیم امّا، آن چه همیشه مهیّاست وسیلهٔ ایّاب و ذهاب است؛ سال پشت سال، سیزده سال و بیش از این.