وقتی زورمان به مرگ نمی رسد ...

نه جماعت. بگذارید یک دل سیر هر چه می خواهیم نثار این موجود نفرت انگیز کنیم.

این ترسوی از پشت خنجر زن را که هیچ وقت رو در رو نمی جنگد. لعنت به تو ای مرگ، به همین صراحت و اگر می شد و می گذاشتند، بدتر هم بارت می کردم. واقعا تو مرام نداری؟! طرف در اوج باشد شکارش می کنی، زمین گیر باشد شکارش می کنی، مشغول برگشتن هم باشد شکارش می کنی.

مرگی دیگر. بدتر از آنی که بفهمی زندگی چه چیز شیرینی است و تو چقدر بی رحم دخل طرف را می آوری و همه شیرینی های زندگی را از او و اطرافیانش دریغ می کنی.

بی معرفت تر از این حرف هایی مرگ و چقدر تلخ که من امروز خودم را در این زندگی با تو شریک می بینم. چقدر تلخ.

خبرش عین بمب خورد توی صورتم. بله آقا! لب لعلی هم از مهرداد اولادی نچشیدیم و برفت. این بار واقعا برفت و این بار فراتر از این دری وری جات روزانه که می نویسم برای گذران زندگی و روزها و از همه مهم تر، به دلیل آن کد اخلاقی همیشگی طنزنویس ها که اگر نداشته باشی، تبدیل می شوی به یک شکارچی.

ما طنزنویس ها اگر این کدهای اخلاقی همراهمان نباشد ماشین کشتاری بیشتر نیستیم. بی رحم، به پنجه های تیز مجهز و صد البته همراه با مرگبارترین قوه تشخیص ضروری برای این کار. اینکه بدانی کجا بزنی و چطور بزنی که طرف بیشتر دردش بیاید. این کار کوفتی و لعنتی ماست و همچنین صلیبی که باید به دوش بکشیم. نفرین ابدی ما که هیچ وقت نمی توانیم تک تیرانداز باشیم. از دور بزنیم و عین خیالمان نباشد که همین یک ثانیه قبل ترش، قلبی را از تپش انداخته ایم.

ما طنزنویس ها، کماندوییم. ناچاریم رو در رو بزنیم. با امضا. وقتی یکی را می زنی، سوژه اش می کنی، دستش می اندازی باید ته دلت یک شعله روشن باشد که من این کار را برای خودش می کنم. برای خودش و برای بقیه. شعله نباشد می شوی تک تیرانداز از راه دور. کشتن با خونسردی هر چه تمام تر. بی رحمانه. این بهتر است مرام ما نباشد وگرنه بی مرام می شویم. طنز نویس بدون مرام، طنزنویس بدون کد و مرام اخلاقی، عین سامورایی بدون ارباب است. منزلتی ندارد. وقاری انتظارش را نمی کشد.

مرگ آمده و این بار من غمگین تر از همیشه این شغل لعنتی ام. آنها که ستون طنز مرا می خوانند، می دانند مهرداد اولادی یکی از دائمی ترین سوژه های ستون طنزم بود. حالا لب لعلی هم از او نچشیده ایم و برفته. رفته و دیگر نیست. نیست که برگردد. مرگ این بار حس دیگری غیر از غم را روی دلم گذاشته. عذاب وجدان... عذابی به وسعت تمام ستون ها... تمام طنزها... می دانم این حرفه ای نیست.

می دانم این لحظات سخت همه را به نوعی درگیر خودشان کرده اند. با این همه چه می توانم بنویسم در این لحظه های حضور انکارناپذیر این حس تلخ. که مرده که دیگر برنمی گردد... که دیگر دوستانش، عزیزانش، جرعه ای از لب لعل حضورش، جرعه ای از طعم رفاقتش نخواهند چشید. که هیچ کس... که حتی من خودم هم لب لعلی از سوژه های طنزش را تجربه نخواهم کرد. چه باید برایت بنویسم مهرداد اولادی؟


*هومن جعفری