و اینک آخرالزمان سرخ

بر لبه تاریخ ایستاده ایم. تاریخی به قدمت سه دهه. تاریخی که حالا باید پرسپولیس از نو آن را روایت کند.

وقتی در عصر شوم دهم اردیبهشت 78 ناصر حجازی سرمربی کاریزماتیک استقلال پس از شکست از جوبیلو ایواتای ژاپن در فینال جام باشگاه های آسیا با همان چهره مغموم رو به دوربین ها گفت: «تا 20 سال آینده هیچ تیمی از ایران قهرمان آسیا نخواهد شد» کسی این جمله تلخ را جدی نگرفت و همه آن را به کابوس از دست رفتن جام در تهران نسبت دادند اما پیش بینی ناصرخان یک حقیقت محض بود که حالا در آستانه بیستمین سال تعبیر شده و به حقیقت تنه می زند؛ یک تعبیر تلخ و گزنده.

در این سال ها سپاهان و ذوب آهن هر دو به فینال آسیا رسیده اند اما در یک نبرد نابرابر دست شان از جام کوتاه مانده. پرسپولیس اما در آستانه بیستمین سالی که عقاب دوست داشتنی آبی ها آن را وعده داده بود، می تواند یک هاشور سرخ روی آن انگاره بکشد. پرسپولیسی که با دست های خالی یک گام برای رسیدن به فینال فاصله دارد تا غول چراغ جادو را تسخیر کند.

برای رسیدن به این رویا اما باید سد السد را شکست. سدی استوار و البته گرانقیمت که شکستن آن کار ساده ای نیست اما پرسپولیس این ماموریت به ظاهر غیرممکن را یک بار ممکن کرده؛ سه هفته پیش در دوحه. شبی که حتی خوشبین ترین هواداران سرخ هم تصور نمی کردند لشکر نصف و نیمه سرخ ها بتواند در دوحه کاری کند اما ارتش سرخ شاهکاری را رقم زد که همه آسیا را میخکوب کرد. برد السد در دوحه یک گام بلند که نه یک جهش تماشایی به سوی فینال بود اما تهدید بزرگ درست در پای همین جهش کمین کرده؛ آنجا که پرسپولیس کار را تمام شده فرض کند و از حالا خود را در فینال ببیند.

یک پای پرسپولیس حالا در فینال است؛ فینالی که تا کنون پرسپولیس به آن نرسیده و آن را همیشه رویایی دوردست می دانست چه آنکه در تمام این سال های طولانی و با ستاره های بزرگ و نسل دایناسورها هم این رویا تعبیر نشده. از دوران باشکوه دهه 50 و دوران ترکتازی پروین، کلانی، آشتیانی و بهزادی گرفته که اساسا برای پرسپولیس این جام اهمیتی نداشت تا در دهه 60 و 70 روزگار سلطنت پروین و پسران یاغی اش نظیر عابدزاده، پنجعلی، محرمی، محمدخانی، پیوس و کرمانی و البته در دهه 80 با ابرستاره هایی نظیر علی کریمی، کریم باقری، مهدی مهدوی کیا و علی دایی. در تمام این سال ها پرسپولیس فینال آسیا را تجربه نکرده و حسرتی به قدمت تاریخ آنها را آزار داده.

حتی فصل پیش تیم پرستاره برانکو نیز یک قدم تا فینال فاصله داشت اما حاشیه های کبود و یهودایی به نام طارمی ترمز پرسپولیس را کشیدند تا تعبیر این رویا به فصل بعد دایورت شود. فصلی که پرسپولیس در بند محرومیت و بدون ستاره های دانه درشت فصل گذشته، روی کاغذ هیچ بختی برای رسیدن به فینال که نه، حتی صعود از گروه دشوار خود نداشت اما تیم برانکو همان گمشده ای را داشت که در تمامی سال های طول و دراز تاریخ با وجود ابرستاره های افلاطونی از پرسپولیس دریغ شده بود.

«تیم» بودن بزرگترین ویژگی پرسپولیس این فصل است. تیمی که یکی از بی ستاره ترین دوران تاریخ خود را تجربه می کند و برای ترکیب 11 نفره نیز با مشکل دست به گریبان است. تیمی که نام ذخیره هایش را هیچ کس حتی هواداران تیفوسی نشنیده و حتی بچه محل های این ذخیره ها نیز آنها را نمی شناسند! اما این تیم ورای تمامی تیره روزی ها و مصیبت های ریز و درشتش یک تیم واقعی است؛ تیمی که همه اجزای آن برای یک هدف می جنگند و رسیدن به این هدف را باور دارند. هدفی بزرگ که حالا فینال آسیا و سپس فتح آسیاست. آخرالزمان پرسپولیس همین امشب است؛ شبی که می توان رویاها را به ابرها گره زد و نام این تیم را به صفحات تاریخ سنجاق کرد. آخرالزمان سرخ همین جاست.