و حالا قهرمانی؛ پرسپولیس مسیر تکرار قهرمانی را چگونه پیمود؟

حالا دیوار ها فرو ریخته، جام ها یکی پس از دیگری در دسترس اند و رکوردها از پی هم شکسته شده اند. حالا می توان با جرئت بیشتری دست به مقایسه زد و حتی از میان آن همه تیم های سرخ خاطره انگیز در ذهن هواداران، پرسپولیس برانکو را برگزید. پرسپولیس مسیر نگه داشتن جام در خانه را چگونه پیمود؟

عبور از شوک
پرسپولیس فصل را با 4 برد و یک مساوی در پنج هفته ی نخست آغاز کرد و همزمان صعود به نیمه نهایی لیگ قهرمانان آسیا را جشن گرفت. در حالیکه با نتایج بدِ رقیبان مثل استقلال و سپاهان، روند لیگ بی دردسر به نظر می رسید، باخت در آزادی در هفته ششم به پیکان و بعد عوض کردن برد با تساوی در اصفهان و در نهایت حذف ناباورانه از لیگ قهرمانان مقابل الهلال ورق را برگرداند و زمزمه های بحران شنیده شد.

در این بین طارمی که به تازگی جدال روانی سکوها برای خوشامدگویی به منشا را پشت سر گذاشته و در چهار بازی با 4 گل و 3 پاس گل جایگاه کلیدی خود را بازپس گرفته بود، با محرومیت 4 ماهه مواجه و شوک نهایی با خبر بسته شدن پنجره زمستانی نقل و انتقالات به تیم وارد شد. برانکو اما توانست بحران را پس بزند و با شش برد از جمله برد در دربی، برد دراماتیک در بوشهر مقابل تیم برانگیخته ی جم که قطعا نقطه عطف قهرمانی این فصل است، و برد پرگل ذوب آهن در تهران با 4 گل، نیم فصل اول را به پایان برساند.

درس بزرگ آسیا، به نفع نتیجه به ضرر زیبایی
نتیجه عجیب مقابل الهلال برای تیمی که عادت به باز شدن دروازه اش نداشت، یک تغییر استراتژی بزرگ را به همراه آورد. آرایش پایه پرسپولیس از 442 مدرن لوزی که بازی هجومی و موقعیت سازی افراطی را دیکته می کرد به 442 کلاسیک خطی تغییر کرد. طعم تلخ شکست، ذائقه برانکو را به یک فوتبال آرام ترِ نتیجه گرا دگرگون کرد. اگرچه پرسپولیس در ادامه با دو هافبک دفاعی، با 60.2 درصد در اختیار داشتن توپ (رتبه یک در لیگ) همچنان بازی مالکانه ای از خود به نمایش گذاشت، اما با کم کردن بازیکنان خلاق در میانه زمین و تبدیل آن ها به هافبک های توپ گیر و تدافعی، تیمی شد کمتر تکنیکی (با میانگین تنها 5.1 دریبل موفق؛ رتبه 14 در لیگ) و بیشتر متکی به گردش درست توپ در زمین برای یافتن راه دروازه حریفان. تیمی که در این راه با میانگین 523 پاس با دقت 80.5 درصد، توانست با اختلاف بیشترین تعداد پاس با بیشترین دقت را در لیگ ثبت کند، یعنی به طور میانگین نزدیک به 35 پاس بیشتر از نزدیکترین رقیبشان در گردش توپ یعنی استقلال.

تغییر در آرایش، گرچه حس آرام کردن روح سرکش تیم را به سکوها و هواداران منتقل کرد، نتیجه دلخواه و خوشایندی داشت: ثبیت دژ محکم دفاعی پرسپولیس در مقابل حملات حریفان. عاملی مهم در رسیدن به جام. طبق آمار متریکا دروازه پرسپولیس با 7.2 شوت مواجه شده در هر بازی، کمترین دسترسی را برای مهاجمان حریف داشته است. این یونیت دفاعی که اجازه ضربه زنی به سمت دروازه را نمی دهد با همکاری دروازه بانش بیشترین کلین شیت در لیگ را از آن خود کرد؛ 17 بازی بدون گل خورده.

بهترین بودن و بهترین ها را داشتن
وقتی از تغییر رویه ی پرسپولیس و کم شدن هیجان نبرد هایش در لیگ حرف می زنیم، وقتی به دیده انتقاد مدام تلاطم بازی هایی از جنس دربی 4 گله و یا کمی نزدیک تر بازی رفت با سپاهان در همین فصل با نتیجه 2-2 را یادآوری می کنیم؛ در واقع در حال مقایسه پرسپولیس با خودش هستیم. وگرنه پرسپولیس همچنان بهترین و قدرتمندترین تیم لیگ است و با توجه به آمار متریکا با 14.4 شوت در هر بازی بیشترین خطر را روی دروازه حریفان ایجاد کرده و تنها در 4 بازی در گل زنی ناکام مانده است. بهترین بودن در فاکتورهای هجومی که ساخته ی بهترین های لیگ است: علی علیپور (18 گل) آقای گل و محسن مسلمان (9 پاس) و وحید امیری (6 پاس) آقایان پاس گل لیگ.

راه رسیدن دوباره به جام با بهترین آمارها طی شد. برانکو در این فصل از باخت های کم تعدادش، نتیجه گرفتن را یاد گرفت، از نشان قهرمانی اش دفاع کرد و تیم اش را در کنار تیم های رویایی تاریخ یک باشگاه نشاند. گرچه گام های انتهایی را با کمی سهل انگاری برداشت اما هواداران حالا می توانند از آن به یک تعلیق دلنشین یاد کنند. یاد گرفتن اما تمام شدنی نیست. حالا باید یاد گرفت چگونه بدون بودن در پنجره تابستانی یک تیم مدافع قهرمانی دیگر ساخت و ستایش ها را ادامه دار کرد.