پایان دوران انجماد؛ بغض ها و فریادها

فقط 4 روز از آن باخت کذایی گذشته بود و انجماد را در فاصله بین سکوها تا چمن سبز می شد حس کرد. پرسپولیس بغض کرده وارد میدان شد. تنش هنوز زخمی بود، زخمی از انتقادهای بعد از شکست شهرآورد و پرسش های بی پاسخی که هیچ کس جوابی برای آنها نداشت.

تاثیر این انجماد و همنشینی اش با بغض هوادار و بازیکن را می شد در نمایش تیم برانکو هم دید. 15 دقیقه اول حتی بدون یک شوت در چارچوب گذشت و در تمام این بازه زمانی کوتاه یکی دو کار ترکیبی ناقص از زوج احمدزاده - محرمی آنقدر پربار نبود که امیدوارمان کند.

این انفعال آزار دهنده مقابل تیم صفر امتیازی گروه لحظه به لحظه نگران کننده تر می شد؛ الوصل از جمع 3 بازیکن برزیلی تاثیرگذارش فقط یکی را به تهران آورده و او را هم روی نیمکت نشانده بود حتی سالم مهاجم فیکس داخلی شان هم روی نیمکت بود و با این ترکیب ناقص حمله نکردن و گل زدن به این تیم فقط یک معنی داشت؛  پرسپولیس هنوز بیمار است. سراسیمگی و استرس ناشی از شکست شهرآورد نیمی از نیمه نخست را کشت. پرسپولیس بهتر نشد و ریتم پیدا نکرد اما شاید همیشه برای خروج از این وضعیت نیازی به یک نمایش فوق العاده نداشته باشید و اوت دستی هم جواب بدهد.

گل اول، گل دوم و نیمه نخست تمام؛ گل هایی که بغض پرسپولیس را شکست. فرشاد احمدزاده بعد از گل گوش هایش را گرفت و علیپور همه را به طرف ربیع خواه برد.

این یک مخالفت بزرگ با همه آن هوادارانی بود که بعد از شهرآورد به چهره های محبوب برانکو تاخته بودند.نیمه دوم همه چیز بهتر شد؛ پرسپولیس ریتم خودش را پیدا کرد و حتی مسلمان هم به زمین آمد. حتی اگر اسمش را لجبازی هم بگذاریم، پایان این قصه می توانست شروع فصل تازه ای برای پرسپولیس باشد.

مسلمان خیلی افت نکرده بود اما از شانس بد او رونالدو و هزه که آمدند الوصل ریتم بهتری پیدا کرد و البته منشا گل سوم را نزد. داور عراقی هم به اندازه ای که پرسپولیس برای خروج از وضعیت نیاز داشت مهربان بود. ظاهرا گل اول در شرایط آفساید به ثمر رسیده و بیرانوند می توانست در 10 دقیقه پایانی با یک پنالتی - اخراج استرس را به جان برانکو و تیمش بیندازد اما همه چیز خوب تمام شد و تیم برانکو استحقاق خروج از آن وضعیت تلخ را داشت.

شاید باورکردنی نباشد اما جشن برد و ایسلندی معروف فقط با برانکو، 2 دستیارش و 2 بازیکن (بیرانوند و نعمتی) برپا شد. لحظاتی بعد مسلمان و یکی دو بازیکن نیمکت نشین هم به این جمع اضافه شده بودند و صدای دست ها با فریاد نام برانکو همراه بود. اینجا همان جایی بود که قالب بازیکنان آشتی را به تعویق انداختند. اما فکر می کنید این وضعیت تا کی ادامه خواهد داشت؟