پرسپولیس، قابل قبول در آمار سردرگم در زمین

اگر به آمار نگاه کنیم هنوز شرایط خیلی بد نیست. پرسپولیس فصل پیش در پایان هفته پنجم 9 امتیاز داشت، درست مثل الان. با این تفاوت که این فصل آنها سه دیدار مهم و بسیار سخت را در شرایطی پشت سر گذاشته اند که طبق اصول و با توجه به شرایط پیش فصل، ضعیف تر بودن کارنامه قابل پیش بینی بود. پرسپولیس در نخستین فصل حضور برانکو در پایان هفته ششم چهار امتیازی بود اما اکنون در نخستین فصل کالدرون در پایان هفته پنجم نه امتیازی است.

این نکات آماری روی کاغذ بسیار امیدوارکننده جلوه می کند اما واقعیت این است که نگاه به مستطیل سبز و کادر بازیکنان نکات دیگری را هم بیان می کند.

پرسپولیس این روزها سردرگم و بی برنامه در حمله است. بی اشتیاق، بی روح و بی صلابت. مثل یک شیر پیر که با خود تصور می کند همان غرش های دوران جوانی اش برای ترساندن رقبا کفایت می کند. مربی از کنار خط دستور حمله می دهد اما فقط توپ بی هدف است که روی محوطه سپاهان با مدافعین قلدر و سرزنش ارسال می شود. نادری خوب بازی می کند و تعویض می شود. انصاری با روزهای اوج فاصله دارد و در زمین می ماند تا به سانترهای بی کیفیتش ادامه دهد.

در میان پیاده روی های تفریحی علیپور و دویدن های مصنوعی اش و البته دویدن های بی فایده بازیکن برزیلی ـ که اگر گزینه نهم سرمربی است پس برای چه آمده و چه هزینه ای برای او شده است؟ ـ امید هواداران در فاز هجومی به ترابی است. به شاه ماهی صید شده که این فصل در میانه میدان سردرگم شده است. نکته مثبت و قابل توجه نیمه جلوی زمین، پیشرفت هفته به هفته امیری است. بازیکنی که برخی از هواداران بازگشتش را بی فایده پیش بینی می کردند.

در خط دفاع کنعانی زادگان ملی پوش به پرسپولیس اضافه شد. انصاری و ماهینی هم بعد از مصدومیت مجدداً به تمرینات اضافه شدند. شجاع از نظر فردی در بهترین دوران فوتبالی اش به سر می برد اما کیفیت و عملکرد این خط در مقایسه با فصل پیش افت داشته است. آن هم در شرایطی که تراکتور و سپاهان به عنوان دو رقیب اصلی همچنان گلی را دریافت نکرده اند. در این 5 بازی چند ترکیب مختلف را در خط دفاعی پرسپولیس دیده اید ؟ غیر از این است که مدافعین احتیاج به هماهنگی دارند؟ به نظر شما منطقی نبود ترکیب هفته های اول مثل فصل پیش باشند تا حداقل از ناهماهنگی به پرسپولیس آسیبی وارد نشود؟ البته به این موضوع اضافه کنید غیبت کامیابی نیا که پیشقراول مبارزات تن به تن در پرسپولیس است.

جدای از مسائل فنی، پرسپولیس از نظر روحی نیز نیاز به ترمیم دارد. تیمی که عادت به باخت ندارد، تیمی که مدام صدر جدول را تجربه کرده، تیمی که مدت ها در خانه نباخته بود، تیمی که کم عقب می افتاد، کم تحت فشار قرار می گرفت حالا در هفته پنجم دو باخت را تجربه کرده که یکی از آنها مقابل رقیب تازه وارد این سال هایش و دیگری در خانه مقابل سپاهانی بوده که سال های اخیر همواره و در هر شرایطی مقابلش شکست مهمی را تجربه نکرده بود. پرسپولیس حالا در آزادی گل می خورد. شوت از راه دور و شوت از زاویه بسته. پرسپولیس حالا در آزادی می بازد و احتمالاً این ضربه ای نیست که بازیکنان تیم همواره صدرنشین سال های اخیر ایران به راحتی آن را هضم کنند.

به معضلات روحی و فتی، احتمالاً ضعف بدنی را هم اضافه کنید. فاکتوری که در 3-4 سال گذشته یکی از نقاط مثبت و بسیار مهم پرسپولیس بود.

تیم برانکو در سال اول حضورش خوب بازی می کرد، موقعیت خلق می کرد اما نمی توانست گل بزند. تیم کالدرون اما به نوعی بیمار است. انگار که مربی و بازیکنان از دو دنیای متفاوت فوتبال را یاد گرفته اند یا شاید از دو عینک کاملاً متفاوت به فوتبال نگاه می کنند.

عیان ترین نکته در پرسپولیس کنونی ـ که توسط سرمربی فعلی بسته نشده ـ این است که تیم کالدرون بیش از آنکه تصور می شد به زمان نیاز دارد. زمان برای شناخت بازیکنان، زمان برای درک تفکرات کادر فنی و البته در نگاهی امیدوارانه زمان برای پیاده شدن تفکرات فنی.

منتظر آن روز می نشینیم البته اگر مدیران هم تا آن روز منتظر بمانند.