پرسپولیس؛ فراتر از ایران کم تجربه در آسیا/ راه حل؛ بازیهای تدارکاتی بزرگ

کسب مقتدرانه ۳ قهرمانی در یکسال ، فاصله امتیازی معنادار با دیگران در لیگ داخلی و برتری آماری و رکوردشکنی های پیاپی برانکو پرسپولیس را فراتر از ایران نشان داده اما برای تبدیل شدن از پرسپولیس تهران به پرسپولیس ایران باید توان برانکو را از حبس خانگی خارج کرد!

پرسپولیس تهران پس از حضور برانکو ایوانکوویچ جان تازه گرفت. اکثریت قریب به اتفاق کارشناسان پرسپولیس برانکو را تیمی فراتر از سطح فوتبال ایران می دانند که لیگ برتر ایران برایش کوچک بشمار می آید. برتری آماری و خلق رکورد در آیتم هایی چون بیشترین گل زده و کمترین گل خورده، نفوذ به دفاع حریف و خلق موقعیت گلزنی، واژگون کردن اتوبوس های پارک شده توسط رقبا، کلین شیت ها و بسته نگه داشتن دروازه، روزهای متمادی نباختن در لیگ، بهترین خط دفاعی در لیگ داخلی و در میان باشگاههای پنج لیگ معتبر جهان، سه فصل معرفی آقای گل لیگ، میانگین گلزنی در هربازی، بازکردن دروازه تمامی تیم های لیگ، بیشترین مالکیت توپ و بیشترین تعداد پاس، فاصله امتیازی معنادار با تیم های دوم تا ششم جدول، دو فصل قهرمانی زودهنگام و پیاپی و کسب سه جام در یکسال و بسیاری فاکتورهای دیگر پرسپولیس تهران را مقتدرترین قهرمان ادوار لیگ برتر و قهرمان قهرمانان ایران معرفی کرده است.

برانکو لیگ برتر را طی دو فصل اخیر به یک بخش صدرنشینی که شاگردانش در آن جا خوش کرده اند و بخش دومی که ۱۵ تیم دیگر باید برای دومی و سومی و کسب سهمیه آسیایی یا برای بقا می جنگد تقسیم کرده است. می توان با احترام به رقیبان و با افتخار ادعا کرد تنها برانکو و شاگردانش هستند که تکلیف نتیجه را در هر مسابقه لیگ و حتی حذفی براساس روحیات و خواسته و هدفگذاری و موقعیت روز پرسپولیس تعیین کرده و پرسپولیس برانکو در سایه دانش فنی این سرمربی، لیگ یکنواخت و بعضا خسته کننده ای! را رقم زده که در آن تیم های ریشه داری چون استقلال و سپاهان و فولاد و ذوب آهن و تراکتورسازی را فعلا نمی توان حتی حریف تمرینی خوبی برای پرسپولیس برانکو برای حضور مقتدرانه در آسیا محسوب کرد. البته استقلال با شفر و ذوب آهن اصفهان با امیر قلعه نوعی اخیرا ، طی نیم فصل دوم و در دو بازی اول آسیایی خود نشانه هایی از پیشرفت را بروز داده اند که شاید در آینده دور بتوان فوتبالی تک قطبی بعلاوه دو قطب دیگر! را انتظار کشید.

اما همین تیم مقتدر، در فصل پیشین در آسیا در بازی رفت و برگشت با الهلال، الریان، الاهلی، الوحده و لخویا دو عملکرد متفاوت را از خود نشان داد. حتی به باور ما پرسپولیس السد در تهران با پرسپولیس السد در قطر، یکصد و هشتاد درجه باهم متمایز خواهد بود. بخشی از این تفاوت به حضور و عدم حضور هواداران در خانه یا در زمین ثالث و بخشی به عدم شناخت کامل از بازی تیم حریف در مسابقه رفت و جبران آن در برگشت برمی گردد. اما با شاخص قرار دادن بازی متفاوت پرسپولیس در دو مسابقه رفت و برگشت برابر الهلال عربستان در فصل قبل که هر دو در زمین ثالث انجام شد و با وجود تیم آنالیز بسیار کارآمد در کنار برانکو، نمی توان سهم عظیمی را برای این دو آیتم در شکل بسیار متفاوت بازی های رفت و برگشت پرسپولیس با رقیبان فوق قائل شد. پس عمده اشکال کجاست؟ پاسخ روشن است. کم تجربگی بازیکنان پرسپولیس در بازیهای بین المللی و حبس توان برانکو در خانه!

آری، برانکو را در عین ضعف دیگر تیم ها در لیگ برتر محبوس کرده ایم. در نبود بازیهای تدارکاتی با باشگاه های بزرگ جهان، او را به آزمون و خطا محکوم نموده ایم. این کاری است که با او در زمان سرمربیگری وی در تیم ملی هم انجام دادیم. با کیروش هم همین کار را کرده ایم و در حق دیگر سرمربیان تیم ملی و باشگاهی مان که نماینده فوتبال ایران در تورنمنت های آسیایی و جهانی بوده اند نیز کمابیش اینگونه رفتاری بروز دادیم. نگاهی به لیست بلند بالای بازیهای تدارکاتی تیم ملی که نام بزرگان دنیا در آن به چشم نمی خورد مؤید این ماجراست که باید در جام جهانی برابر اسپانیا و پرتغال به آزمون و خطا پناه برده و شاید فقط گرفتن یک امتیاز از مراکش را انتظار بکشیم. پرسپولیس در آسیا همین وضعیت را دارد.

کدام عقل سلیمی در فوتبال روز جهان، لیگ قهرمانان آسیا و جام جهانی را محل آزمون و خطا قرار می دهد. نباید انتظار داشت تیمی که با تیم های برتر از آسیا بازی نمی کند جام قهرمانی آسیا را لمس کند یا تیم ملی که با برترین های دنیا مصاف نمی دهد به رغم تکیه زدن بر سکوی اول آسیا، از گروه خود در جام جهانی صعود کند، مگر با اتفاقات غیرمترقبه! شاید تمایل کیروش به بازیکنان دو ملیتی یا لزیونرها از همین امر نشأت می گیرد که اینان در سطح فوتبال اروپا با بازیکنان بزرگ و مقابل تیم های بزرگ بارها و بارها در طول فصل به میدان می روند. به همین واسطه است که کسی چون تیام در استقلال بسرعت می تواند خود را با سیستم تفکری شفر هماهنگ کرده و در بازی مقابل الهلال مثمر ثمر شود اما علی علیپور مقابل دفاع السد نمی تواند خود را در موقعیت دریافت توپ قرارداده و از کمند دفاع حریف بگریزد.

برای تک به تک بازیکنان پرسپولیس حتی آنان که در تیم ملی حضور دارند و با تجربه ترین هایشان می توان به مورد مشابه رسید. تا آنجا که سنگین حرکت کردن آنها را نه به ضعف بدنی که باید در سردرگمی و تکرار مداوم سؤال چه کنم چه کنم! در ذهنشان در طول بازی و در مقابله با بازیکنان بین المللی چون ژاوی جستجو کرد. حتی در سایه همین عدم وجود بازیهای تدارکاتی و بین المللی بزرگ است که در نظر عضو با دانش و با سابقه هیئت مدیره باشگاه بازی شاگردان برانکو در رفت با السد یکنواخت می آید و یا بسیاری افراد بارها از متحول شدن پرسپولیس در برگشت ها در آسیا انگشت حسرت و تعجب به دهان گرفته اند. بازیکنان و تیمی که فقط یک باخت را در لیگ برتر فصل هفدهم تجربه کرده است و آن را هم در بازی برگشت جبران کرده و مدتهاست بی رقیب جولان داده است نیاز به حریفان برتر از خود و السد و حتی برتر از تیم های شرقی چون اوراواردز ژاپن قهرمان فصل پیش آسیا دارد تا برانکو بتواند سیستم های مختلفی را با شاگردانش تمرین کرده و خطوط خود را محک جدی بزند و ضعف ها را جبران کند.

مدیران باشگاه باید توجه کنند که جهت ارتقاء یافتن پرسپولیس تهران به پرسپولیس ایران، بازیهای تدارکاتی با باشگاههای بزرگ یک نیاز ضروری است.