پرسپولیس ایران تر از همیشه!

 شاید بتوانید قله یک کوه را بردارید اما ابهت و استقامتش را، هرگز! پرسپولیس را اگر کوه فوتبال ایران بنامیم، اغراق نکرده ایم. کالدرون رانده شد؛ علیپور و ترابی به آن سوی مرزها رفتند؛ خزانه باشگاه خالی شد؛ و هزار مشکل دیگر اما پرسپولیس زانو خم نکرد؛ بلکه نشان داد که با این زرق وبرق ها یک «ارتش سرخ» نشده است. یکرنگی، جاه طلبی، اراده و تسلیم ناپذیری دیگر در DNA پرسپولیس قوام یافته.

قرمزهای پایتخت در آخرین دوره های «جام باشگاه های آسیا»، طی پنج سال، سه بار با استانکو و علی پروین به نیمه نهایی رسیدند اما این موضوع، دیگر حسرتی بر قلب طرفداران جوانشان نیست چرا که آنان نسل طلایی قرمزها را هم اکنون دارند می بینند؛ محصولی از برانکو و یحیی گل محمدی که طی چهار فصل به این رکورد رسیده؛ و با راهیابی به فینال لیگ قهرمانان آسیا، طلسم شکنی هم کرده اما به جای جشن، همچنان به پرواز می اندیشد. نه به تکرار دوباره حضور در فینال بلکه به فتح جامی که حیف است اگر مانند نگین روی انگشتر، زیبایی افتخارات این نسل پرسپولیس را دوچندان نکند.

پرسپولیس یحیی، زیر سایه درخت تنومندی که برانکو کاشته، بر اندام غول های آسیا رعشه می اندازد اما نمی توان انکار کرد؛ این یحیی است که از این درخت به نحو احسن حراست کرده و حال، میوه های شیرین آن را می چیند. او صراحتاً همیت و روحیه تسلیم ناپذیری تیم دو سال قبل برانکو را الگوی تیم کنونی خود خواند اما اکنون صاحب پرسپولیسی است که خود یک تمثال به یادماندنی برای قرمزپوشان سال ها و نسل های بعد است. شاگردان یحیی نه تنها با شایستگی برترین های قطر و ازبکستان را کنار می زنند، بلکه نسبت به پرسپولیس دوران برانکو نیز روان تر و چشمنوازتر بازی کرده و منسجم تر دفاع می کنند.در مورد رویارویی سرنوشت ساز امروز، بسیاری نگران زوج مخوف عبدالرزاق حمدالله و پیتی مارتینز هستند اما حقیقت این است که این دفاع توفان سرخ است که یک معمای چالشی برای روی ویتوریا و شاگردانش برشمرده می شود؛ سد محکمی که امثال سانتی کازورلا، بونجاح، ادمیلسون، ارن دردیوک، ماشاریپوف و اکرم عفیف یارای عبور از آن را نداشتند و در شش بازی، تنها یک توپ را میهمان قفس توری خود کرد؛ آن هم روی یک پنالتی سؤال برانگیز.گل محمدی با این نگرش که «تیمی که خوب دفاع کند و گل نخورد، احتمال بردش زیاد است» روی نقطه قوت تیمش سرمایه گذاری کرد. میلاد سرلک در روزهای بد کمال و نوراللهی راه خلق موقعیت را بر رقبا بست؛ سعید آقایی پاشنه آشیل قرمزها در نیم فصل دوم را درمان کرد؛ و حامد لک به نحوی جای خالی بیرانوند را پر کرده که ترجیح می دهیم رقم 8 را در کنار 1 پشت پیراهنش نبینیم.حریف بزرگ غول سرخ فوتبال ایران، النصر عربستان است اما مانع سرسخت تر سرخ ها، فشردگی مسابقات است. پرسپولیس این سال ها، با روح جنگندگی و اراده بی نظیرش موفق به غلبه بر مشکلات شده. می توان از سربازان قرمزپوش انتظار داشت که امروز هم مانند دیدارهای گذشته شان، یارای 90 دقیقه مبارزه بی امان را داشته باشند. اگر چنین باشد، دور از ذهن نخواهد بود که هرکول خوزستانی پرسپولیسی ها شادی گل پنج سال قبل مهدی طارمی را دوباره پیش چشمان شوالیه های ریاض تکرار کند.ممکن است برخی استقلالی ها یک امروز عصر را نصراوی باشند؛ یا هواداران الاهلی و الهلال برای پرسپولیس دعا بخوانند اما به هر ترتیب، پرسپولیس امروز از همیشه «ایران» تر است. حتی اگر قرار نباشد هر بازیکن پرسپولیس بابت عبور از نیمه نهایی 11 میلیارد پاداش بگیرد، پیروزی آنان پرچم فوتبال باشگاهی ما را بالا می برد؛ و شکست النصر، شکست «نمی توانیم» برای نمایندگان لیگ ما خواهد بود.