پرسپولیس در انتظار نیروهای کمکی

بعد از اوج گرفتن انگلیس در جام جهانی 2018 روسیه و صعود این تیم به مرحله نیمه نهایی، چیزی که بیش از همه در تیم ساوتگیت به چشم می آمد، تکیه بر ضربات ایستگاهی بود. تیمی که با همین تکیه گاه توانست در جمع چهار تیم برتر جهان حضور پیدا کند و بعد از سال ها، یک انگلیس جذاب را نشان مان بدهد.

هر چند در آن زمان خیلی ها اعتقاد داشتند انگلیس می تواند به فینال جام جهانی هم راه پیدا کند اما یکی از کارشناسان اعتقاد داشت نبودن بازیکن فانتزی و تکنیکی بالاخره به انگلیس ضربه خواهد زد. شاید اگر یک بازیکن فانتزی در ترکیب انگلیس بود، این تیم رتبه ای بهتر از چهارمی و باخت در رده بندی به دست می آورد.

«نبودن بازیکن فانتزی در نهایت ضربه اش را خواهد زد.» هنوز مشخص نیست که این جمله را می توان به عنوان یک قانون نوشت یا نه. تیم های زیادی هستند که در سبک بازی شان کوچکترین احتیاجی به بازیکنان فانتزی و تکنیکی احساس نمی کنند و با همین روش هم موفقیت های زیادی به دست می آورند.

این قاعده اما شاید برای پرسپولیس مفید نباشد. تیمی که پیش از این سبک بازی اش بر مالکیت توپ استوار بوده و بجز بعضی از بازی ها مقابل حریفان قدرتمند آسیایی، توپ و زمین را در اختیار داشت. روندی که در این فصل هم با وجود از دست دادن نیمی از بازیکنانش باز هم آن را حفظ کرده و در بازی های گذشته به جز بازی با ذوب آهن بیشترین مالکیت توپ را نسبت به حریفان داشته است.

با این حال این مالکیت هنوز کمکی که باید و شاید را به برانکو و شاگردانش نکرده. این را مرور گل های زده این تیم از ابتدای فصل نشان می دهد. گل هایی که کمترین اثر از خلاقیت تیمی در آن دیده می شود و نشان می دهد این تیم حلقه مفقوده میان فوتبال مالکانه و نتیجه یعنی بازیکن فانتزی ندارد.

پرسپولیس در این فصل تنها 13 گل وارد دروازه حریفان کرده که از این 13 گل فقط 3 گل این تیم با پاسکاری بازیکنان و با رد و بدل شدن بیش از 3 پاس به دست آمده است. گل اول مقابل فولاد را بازیکنان بعد از 5 پاس وارد دروازه تیم اهوازی کردند و در بازی مقابل نساجی هم با همین آمار به گل رسیدند.

یکی دیگر از گل های این تیم هم که روی پاسکاری به دست آمد، در بازی مقابل پیکان بود. 10 پاسی که 8 تای آن را در محوطه جریمه خودی به یکدیگر دادند و فقط دو پاس در محوطه جریمه حریف بود و در نهایت هم ضربه علیپور با اشتباه شیخ ویسی وارد دروازه شد. این سه گل تنها گل هایی بود که روی پاسکاری و کار تیمی به دست آمد.

 5 گل از روی ضربه ایستگاهی، وابستگی تیم برانکو را به ضربات شروع مجدد به خوبی نشان می دهد. گل دوم مقابل فولاد با تنها سه پاس به دست آمد و گل سوم روی حرکت انفرادی سیامک نعمتی و یک گل بدون پاس گل بود. سه اشتباه فردی هم، هدیه ای بوده از سوی حریفان به برانکو و تیمش. این آمار نشان می دهد گفتن اینکه پرسپولیس اگر برای حمله کردن برنامه ای داشته باشد، ابزار لازم برای اجرای آن را ندارد.

اوضاع و شرایط پرسپولیس در این فصل آنقدر بد و نتایج آنها آنقدر خوب بوده که صحبت کردن از مشکل در این تیم کار بسیار ختی است. مهم تر از همه اینکه این روزهای سخت رو به پایان است و با اضافه شدن مهدی ترابی و سروش رفیعی آن حلقه ی مفقوده پیدا خواهد شد. فوتبال مالکانه پرسپولیس در کنار بازیکنان فانتزی می تواند این تیم را به شرایط آرمانی پیش از این برگرداند.

هر چند این اتفاق و این پیشرفت ارزش نمایش هافبک های این تیم در نیم فصل اول کم نخواهد کرد. هافبک ها و مهاجمانی که در هنگام نیاز نشان دادند در حد یک بازیساز و بازیگردان برای پرسپولیس نیستند و برانکو نیازمند نیروهای کمکی است تا هر چه زودتر به او اضافه شده و تیم را از این کم موقعیتی و وابستگی به ضربات شروع مجدد نجات دهند و پرسپولیس، دوباره تبدیل به تیم همیشگی برانکو شود.