پرسپولیس در فینال؛ با جادوی نیمه مربیان

پرسپولیس برای رسیدن به فینال، دو قدرت اصلی غرب آسیا را شکست داد و کاری کرد تا آن ها مقابل قدرت اتحاد و شجاعت سرخپوشان که تنها 12 یا 13 بازیکن داشتند، زانو بزنند. عبور از مرحله گروهی برای پرسپولیس که فصل قبل، تیمی پرستاره با حضور وحید امیری، فرشاد احمدزاده، محسن مسلمان، صادق محرمی و... بود، کار سختی به نظر نمی رسید، اما با این حال، سرخپوشان به عنوان صدرنشین به دور بعدی رسیدند.

آن ها در یک هشتم، یک چهارم و نیمه نهایی نیز 6 بازی دیگر انجام دادند که حاصل آن 2 شکست، 3 برد و یک تساوی بود. در این میان، بازگشت های پرسپولیس در نیمه های دوم هر بازی که در واقع نیمه مربیان خوانده می شود، تحسین برانگیز بود. شاید این موضوع ارتباط مستقیمی به جادوی پروفسور داشته باشد. تیم او بعد از نیمه های اول که عملکرد چشمگیر و قابل قبولی ندارد، در نیمه دوم که نیمه مربیان است، شرایط بهتری را تجربه می کند. فقط در همین 6 بازی اخیر در مرحله حذفی، نگاهی به عملکردش داشته باشید.

یک) در یک هشتم نهایی، پرسپولیس به الجزیره امارات برخورد؛ در امارات، سرخپوشان با حساب 2 بر یک از حریف عقب بودند، اما در دقیقه 84 و روی یک ضربه پنالتی، بازی را به تساوی کشاندند. البته آن بازی با شکست 3 بر 2 و دریافت گل در دقیقه 6+90 همراه شد. با این حال، عملکرد سرخپوشان در نیمه دوم بازی با الجزیره جالب توجه به نظر می رسید.

دو) در بازی برگشت، سرخپوشان 80 هزار نفر تماشاگر را به ورزشگاه آزادی کشانده بودند. آن ها در نیمه اول با سرسختی حریف مواجه شدند تا با تساوی و ارائه بازی بد به رختکن بروند. در نیمه دوم بالاخره اتفاق ویژه بازی رقم خورد و احمد نوراللهی گل بسیار مهمی را در دقیقه 63 به ثمر رساند. پرسپولیسی ها که از این گل انرژی گرفته بودند، به حملات شان ادامه دادند تا اینکه در دقیقه 70 و روی یک ضدحمله، دروازه شان باز شد ولی این پایان کار نبود؛ سیدجلال حسینی در قالب یک سوپرمن وارد عمل شد و در دقیقه 89، گل برتری را به ثمر رساند تا برانکو برنده یک نیمه مربیان باشد.

سه) پرسپولیس به مرحله یک هشتم نهایی رسید و باید مقابل الدحیل، قوی ترین تیم صعود کرده به این مرحله بازی کند. دیدار نخست در قطر برگزار شد و الدحیل برنده بازی بود. آن ها در دقیقه 15 به گل رسیدند، اما در همان دیدار نیز، پرسپولیس توانست در نیمه دوم عملکرد خوبی داشته باشد. مدل فوتبالی که سرخپوشان ارائه کردند، به گونه ای بود که باعث شد جوانه های امید در دل هواداران جوانه بزند؛ بله، می توان الدحیل را شکست داد!

چهار) بازی برگشت، کار دوباره به تهران کشید و هواداران باید برنده را مشخص می کردند. اینجا و در ورزشگاه آزادی، بیش از 70 هزار تماشاگر روی سکو ها بودند. در نیمه نخست، الدحیل بهتر و روان تر بازی کرد و بدتر اینکه در دقیقه 33 دروازه سرخپوشان را گشود. امید ها کمرنگ شد زیرا زدن 3 گل به این حریف، دست نیافتنی به نظر می رسید ولی بین دو نیمه، دوباره یک جادو رقم خورد زیرا پرسپولیس در نیمه دوم سراپا آتش شد. آن ها با گل دقیقه 57 سیدجلال حسینی به بازی برگشتند. سپس علی علیپور در دقیقه 76 با یک حرکت استثنایی، البریک مدافع الدحیل را مجبور کرد دروازه خودشان را باز کند و یک دقیقه بعد، گادوین منشا با دریبل دو مدافع حریف و دروازه بان الدحیل، یک سوپرگل را رقم زد و پرسپولیس با معجزه به نیمه نهایی رسید.

پنج) قرعه کشی همچنان به سود سرخپوشان بود. آن ها در دیدار رفت نیمه نهایی مهمان بودند؛ السد بازی را خوب و قدرتمندانه شروع کرد و حاکم مطلق بازی بود، اما یک لحظه بشار رسن فرار کرد، توپ فوق العاده ای برای گادوین منشا ساخت، اما منشا قدر توپ را ندانست و در دهانه دروازهِ خالی، توپ را به آسمان فرستاد. در نیمه دوم، السد به یکباره افت کرد و این پرسپولیس بود که با هافبک ها و مهاجمانش به تیم بهتری بدل شد. تساوی هم برای سرخ ها عالی به نظر می رسید، اما برانکو قانع نبود؛ آنقدر به بازیکنانش برای حمله روی دروازه السد دستورات تاکتیکی داد تا پرسپولیس روی یک پنالتی به گل برتری رسید. باور کردنش برای خوشبین ترین هواداران هم سخت بود، اما السد با همه ستاره هایش مقابل پرسپولیس تسلیم شد آن هم در حالی که برانکو محروم بود و حتی نمی توانست به رختکن برود، اما یک تماس تلفنی، همه چیز را حل کرد!

شش) دیدار برگشت، طبیعتاً با حملات السد آغاز شد. این تیم قطری برای جبران همه چیز و رسیدن به فینال، به آب و آتش زد. آن ها در نیمه اول، پرسپولیس را مقابل چشم بیش از 90 هزار تماشاگر مشتاق، تحت فشار قرار داده بودند و حتی به گل هم رسیدند. یک اشتباه، یک فرصت نصفه و نیمه و یک ضربه از بغداد بونجاح که مثل یک قاتل خونخوار، از کوچک ترین فرصت ها، شکارش را اسیر می کند. بعد از این گل نیز، پرسپولیس شرایط بهتری پیدا نکرد و واقعیت این است که تا پایان نیمه نخست، اسیر حریفش بود. آن ها تا وقتی به رختکن نرفته بودند، حتی شبیه تیمی حاضر در نیمه نهایی هم بازی نمی کردند. وقتی پرسپولیسی ها نیمه دوم را شروع کردند، با تیمی متفاوت مواجه شدیم. آن ها روی ضربه زیبای سیامک نعمتی در دقیقه 49 خیلی زود به گل رسیدند و اگر علیپور خوش شانس بود، در همان دقایق، گل دوم هم رقم می خورد و کار تمام می شد. با این حال بازی ادامه یافت و پرسپولیس توانست با برد در نیمه مربیان، به فینال صعود کند.

این شرایط و آماری که خواندید ثابت می کند سرخپوشان برای هر حریفی حداقل در آسیا، نقشه های جداگانه ای دارد. آن ها ممکن است یک نیمه از بازی را از دست بدهند، اما همیشه نیمه دومی در کار است. شاید اگر مربیان و آنالیزور های کاشیما آنتلرز نگاهی به آمار سرخپوشان و روندی که برای رسیدن به فینال طی کردند، بیندازند، با ترس و لرز به مصاف پرسپولیس بروند.