پرسپولیس مقابل پرسپولیس جدی، محکم و کوبنده

از بخت بد پرسپولیس، هوا درست به موازات شروع تمرینات آنقدر گرم شده که می شود خرداد پایتخت را ماه اول تابستان داغی دانست که انگار تازه به آن پا گذاشته ایم. همیشه این موقع سال بازیکنان لب سواحل خنک می نشستند یا در هتل های لوکس داخلی و خارجی زیر باد کولر ریلکس می کردند اما کرونا روزگارمان را به هم پیچیده و زمان بندی ریلکس کردن ها با جان کندن فوتبالیست ها در زمین چمن تداخل پیدا کرده است.

بازیکنان پرسپولیس هر روز عصر حول و حوش ساعت 17 وارد چنین فضایی می شوند و از شمال و شمالغرب پایتخت به گوشه ای از حاشیه جنوب غربی می رسند تا در کنار جنگ با کرونا برای لیگ و دلبری از هواداران میلیونی شان آماده باشند.

نیروی زمینی که نیامد، نمی شد برنامه را به هم زد. فوتبال و مسابقه باید انجام می شد. تمرین در زمین چمن و با توپ خوب است اما حوصله فوتبالیست را بالاخره سر می برد. بازیکنان ایرانی از بچگی شیفته آیتم پایانی تمرین یعنی فوتبال درون تیمی بوده اند. حالا اگر قرار به بازی با حریفی از بیرون از مجموعه پرسپولیس نیست، می شود حس مسابقه فوتبال را با بچه های خودی ایجاد کرد. این حس با تن کردن لباس های جدید و خوش نقشی که البته لوگوی کارگزار اسپانسری روی آن، آنقدر بزرگ شده که توی ذوق می زند به علاوه دعوت از تیم داوری همیشگی بازی های دوستانه، پررنگ تر هم می شود. ساعت 17:30 است و بازیکنان پرسپولیس باید در این مسابقه جدی نشان دهند همانقدر که تست هایشان نشان داده، آماده اند و باانگیزه.

یحیی بدون سه تا از خارجی های بی انضباطش که از یکی شان کاملاً قطع امید کرده دو تا تیم درست کرد و روبروی هم قرار داد. یکی از تیم ها کاورطلایی داشت و تیم دیگر بدون کاور که احتمالاً احساس گرمای کمتری می کرد اما اصلاً نمی شود تیم بدون کاور را اصلی ها و کاوردارها را تیم ذخیره نامید. برای تیم بدون کاور بیرانوند درون دروازه ایستاد، سیدجلال و کنعانی مدافعان میانی بودند و شیری و انصاری در راست و چپ شان بازی می کردند. چیدمان هر دو تیم با سیستم 2-4-4 آرایش داده شده بود و در خط میانی بدون کاورها کمال کنار حسین پور بازی کرد و عالیشاه و آریا برزگر هافبک چپ و راست بودند. خط حمله هم با دو مهاجم قراخیلی تیم یعنی علیپور نامدار و مهدی عبدی جوان آرایش داده شد.

تیم طلایی یا همان کاوردارها رادوشویچ را درون دروازه داشت که بعد از دو روز حضور در تمرین باید از دروازه اش محافظت می کرد. شجاع و احسان حسینی دفاع وسط بودند. محمد نادری دفاع چپ و محمد حسینی جوان که ذاتاً هافبک میانی است در دفاع راست بازی کرد. زوج میانه میدان نوراللهی و ربیع خواه بودند و در راست و چپ شان نعمتی و ترابی بازی کردند. خط حمله این تیم هم با زوج روستایی-امیری شکل گرفت.

تقسیم قوا طوری صورت گرفت که نمی شد بگویی یکی قوی تر از دیگری است و بالانس نسبی برخوردار بود. این بالانس تا حدی در نتیجه هم مشهود بود. بدون کاورها در نهایت بازی را 2-3 بردند. نیمه اول را بدون کاورها 2 بر یک بردند. بار اول شیری سانتر کرد و برزگر ضربه سر تمیزی زد و بار دوم همکاری دو مهاجم مازنی منجر به گلزنی علیپور شد. گل زردها را هم نادری با شوتی تماشایی زد تا مدافعان گلزن تر از مهاجمان باشند.

نیمه دوم نوراللهی گل مساوی طلایی ها را زد اما کنعانی آخرین گلزن بازی بود و بازی درون تیمی با گلزنی یک مدافع تمام شد. این بازی هیچ تعویضی نداشت چرا که پرسپولیس تنها دو دروازه بان ذخیره به نام های امیرحسین بیات و ساسان زمانه دارد که زمانه به خاطر مصدومیت مچ پا فعلاً در تمرینات غایب است اما بیات تمرین می کند و در این بازی به میدان نرفت.

تصاویر این بازی درون تیمی حکایت از جدی بودن آن در حد استاندارد یک مسابقه رسمی دارد. بازیکنانی که دل شان برای فوتبال و مسابقه تنگ شده، آنقدر خوشحال بودند که بعد از گل مقابل دوربین تنها عکاس حاضر در کنار زمین می دویدند و شادی گل دسته جمعی حس مسابقه را زنده می کرد. انگار بازیکنان 90 دقیقه فراموش کرده بودند تیم روبرو از هم تیمی هایشان تشکیل شده و همه جنگنده و کوبنده ظاهر شدند. چهره زمخت و آفتاب سوخته بازیکنان و اندام ترکه ای و سخت آنها درست شبیه روزهایی بود که پرسپولیس در فصل تابستان و بعد 7،6 هفته تمرین سخت آماده فصل تازه می شد. همان میزان آمادگی و همان اندازه اشتیاق را می توانید در عکس های مسابقه پنجشنبه عصر ببینید.