پرسپولیس و آینده ای درخشان تر

حتی در بدبینانه ترین نگاه هم باید متذکر شد آینده ای روشن تر انتظار پرسپولیس را می کشد.

پس از فروکش غوغای تحریم تمرینات به مدت چهار روز که البته اقدام غلطی بود و آرام شدن معترضانی مثل علیرضا بیرانوند که گفت به خارج می رود (و البته هرگز نمی رود!) و سیدجلال حسینی که از شوخی های بی جنبه برخی نفرات جوان تر تیمش با وی در یک برنامه تلویزیونی ناراحت بود و صلح کردن مهدی طارمی با خودش و فراموش شدن واکنش هواداران پرسپولیس در روز مسابقه با ذوبی ها که قرمزها را در یک لقب گذاری نه چندان ناصحیح «پولکی» نامیدند، دوباره وقت کار و تلاش آغاز شده است. حالا باید به آینده نگاه کرد. آینده عاجل دیدار با سیاه جامگان در لیگ است که اگر به فتح آن منجر شود، پرسپولیس رکورد کسب امتیاز در لیگ را خواهد شکست و همچنین رویارویی با الوحده امارات در لیگ قهرمانان آسیا است. فتح دیدار دوم سرخ ها را در جدول لیگ قهرمانان آسیا نگه خواهد داشت و دو بازی داغ را در مرحله یک هشتم نهایی این مسابقات برایشان رقم خواهد زد.

تامین آینده ای دورتر، مستلزم برنامه ریزی از همین حالا برای فصل بعدی است. فصلی که پرسپولیس پس از حس کردن مشکل کمبود پرسنلش مجبور است حداقل 5 خرید عمده داشته باشد و در هر سه خط خود را تقویت کند. شجاع خلیل زاده و ایگور پراهیچ که طبق برخی اخبار در راه پرسپولیس اند رویکرد اجباری و بیش از حد مربیان پرسپولیس به زوج سیدجلال حسینی و محمد انصاری در مرکز خط دفاعی را کاهش می دهد و به تبع آن امکان و احتمال مصدومیت و سه اخطاره شدن آنها را کمتر خواهد ساخت.

گادوین منشا نیجریه ای هم اگر بیاید (که خیلی ها می گویند آمده و کار تمام شده است) گزینه های خط حمله پرسپولیس و بخصوص نوک حمله را افزایش خواهد داد و هر چند کار مهدی طارمی بر پایه دو بار پیاپی آقای گل شدنش در لیگ بسیار سخت خواهد بود اما می توان از این دیدگاه به قضیه نگاه کرد که پرسپولیس با آمدن مهاجم سرپنجه این فصل تیم پیکان گلزن زبده ای را در اختیار خواهد داشت که هر گاه طارمی دچار بلایای زمان و از میدان دور شود و مثلا مصدوم و سه اخطاره گردد، به جای او به میدان آید، ضمن اینکه حالت درست تر این است که برانکو ایوانکوویچ براساس شرایط هفته و کیفیت تمرینات تیم و ویژگی های رقبا تصمیم گیری و از طارمی و منشا هر کس را که مناسب تر بود، برای هر مسابقه پیش رو برگزیند و سرخ ها دیگر در روزهای غیبت طارمی کاسه «چه کنم» در دست نخواهند گرفت.

سرمربی کروات پرسپولیس مهره های دیگری را هم برای فصل آینده مدنظر دارد و لابد اکبر طاهری و همکارانش نیز بحث جذب نفرات جدید را بسیار جدی می گیرند زیرا در این فصل ثابت شد کل دارایی پرسپولیس برای تیم اولش و برای پیکارهای مختلف  حداکثر 18، 19 نفر هستند و همین تعداد نیز در روزهای محروم و مصدوم بودن برخی از این نفرات عملا در دسترس قرمزها نیستند. غوغاهای منفی روزهای اخیر که شاید از سر «دل سیری» و شاید هم مسائل مالی در پرسپولیس بروز کرد و مسائل حاشیه ای و بخصوص تمرین نکردن این تیم به آرامی از صحنه حذف شده اند و پرسپولیس به روزهای روشن تر و سرمایه های انسانی اش برای فصل 97-1396 فکر می کند. به اینکه صادق محرمی و محسن ربیع خواه چقدر سریع در پست مدافعان کناری جا افتادند و سروش رفیعی که تنها در نیم فصل دوم به پرسپولیس آمد چطور به شکلی بازی کرد که انگار چند سال است عضویت این تیم را دارد. حسین ماهینی یکی از موفق ترین بازگشت ها را به پرسپولیس در تاریخ حیات این باشگاه به تصویر کشید و محسن مسلمان محق ترین بازیکن فصل نشان داده که به ناحق به تیم ملی دعوت نشده است. کمال کامیابی نیا در پست هافبک وسط دفاعی آنقدر عمده شد که سرخ ها با هراس از تکرار روزهای غیبت او خرید یک هافبک وسط دوم و تازه را برای فصل آتی در دستور کار خود قرار داده اند و فرشاد احمدزاده بازیکن مورد علاقه برانکو در روزهای خوبش یک بازیساز عالی جلوه کرد و با ضربات سر به دفعات گلزنی هم کرد.

این تیمی است که در صورت حفظ ترکیب و بافت کنونی اش و البته نگه داشتن ایوانکوویچ نمی تواند آینده ای بهتر نداشته باشد و دورخیزش برای فصل 97-1396 هر چند با توقف هایی همراه بوده اما به آرامی و پس از تعطیلات لیگ از نیمه خردادماه آغاز خواهد شد. این جبر و الزام فراروی هر تیم خوبی از قماش پرسپولیس است.