پرسپولیس و عصری تازه؛ تغییر در الگوهای تهاجم

نوسان های اخیر پرسپولیس در لیگ داخلی و جام حذفی کشور نشان می دهد این تیم یک دوره انتقالی را طی می کند. عصری که در آن ضمن هماهنگ کردن شش خرید تازه اش با نفرات قبلی خود به تغییر الگوهای تهاجمی خویش نیز سخت مشغول است زیرا وقتی به یکباره امثال مهدی ترابی، مهدی شریفی و ماریو بودیمیر را به صف حمله وران خود اضافه می کنید و برای طراحی کارهای آنها سروش رفیعی را به جایگاه سابقش - هافبک طراح و محوری - بر می گردانید، طبیعی است که مدل بازی تیم تان چیز دیگری شود.
در فصل سرشار از محدودیت گذشته که پرسپولیس به سبب محرومیت مقرر توسط فیفا حق خرید نداشت و شاهد کوچ مسلمان، احمدزاده، امیری و محرمی هم به سایر تیم ها و کشورها بود، تمامی الگوهای تهاجمی آنان به کارهای راهگشایانه امید عالیشاه از لب خط، حضورها و شوت های ناگهانی علی علیپور و جنگندگی های گادوین منشا منحصر و ختم می شد و هرگاه که کار گیر می کرد و طرح های فوق ثمر نمی داد، دو مدافع وسط پخته پرسپولیس جلو رفته و روی ضربات ایستگاهی ارائه طریق و گلسازی می کردند و اینچنین بود که پرسپولیس با کمترین ادوات، بیشترین ابزار را برای تجدید قهرمانی خود در لیگ داخلی فراهم آورد و با نفراتی تا فینال چمپیونز لیگ آسیا پیش رفت که برخی شان - اگر به کسی برنخورد - حتی در اندازه های حضور در لیگ برتر هم نبودند.
 
به شکلی دیگر
امروز برانکو ایوانکوویچ با انگاره ها و باورهای تازه و درستی در صحنه های داخلی و خارجی طی طریق می کند و ماجراها برای او بخصوص در کار حمله و در طراحی های تهاجمی به شکل دیگری درآمده است. تدوین الگوهایی جدید و مؤثر برای زمان های تهاجم دلمشغولی بزرگ سرمربی کروات پرسپولیس در هفته های اخیر بوده است. او نه تنها مجبور به حل کردن شیوه بازی قدرتی هموطنش ماریو بودیمیر در بازی فنی علیپور و عالیشاه شده بلکه برای تشخیص و تعیین مساحتی که مهدی ترابی برای جاری ساختن امواج تهاجمی خویش می خواهد نیز به دردسر افتاده است. الگوهای تهاجمی سرخ ها زمانی بیشتر و اجرای آن سخت تر می شود که در نظر بگیریم برانکو مجبور است بازی مهدی شریفی را هم تعریف و در سیستم کاری خود لحاظ و این روند را هم اجرایی کند زیرا او این نفرات را از ماه ها پیش نخریده است تا فقط رنگ نیمکت را ببینند و اصولاً کلاس بازی شان آنقدر بالا هست که حضوری وسیع و اغلب ثابت در ترکیب تیم را نیز برای آنها بطلبد.
 
گریزی نیست
نخستین اثر و پیامد آزمون هایی که ایوانکوویچ در ذهنش برای تشکیل الگوهای تهاجمی مورد بحث انجام می دهد، این است که پرسپولیس زمانی قابل توجه را برای ثمر دادن آن به هدر خواهد داد و گریزی هم از آن ندارد. طی این مدت امکان بد نتیجه گرفتن قرمزها هم وجود دارد و دشواری ها مقابل تیم متوسط نفت مسجدسلیمان و باخت برابر فولاد از محصولات مستقیم این تأخیر و زمانبری و بروز خلل ها بوده است. ترابی در مسابقه اخیر با صنعت نفت بسیار دلاورانه بازی کرد اما «شلنگ تخته ای» که دائماً در طول و عرض زمین و حوزه استحفاظی خود می انداخت دقیقاً نشان می داد تا چه حد در کنکور جا افتادن در روال بازی سرخ ها گرفتار و تا چه میزان در انجام موفقیت آمیز آن نامطمئن است. درست است که او نفتی ها را بسیار آزار داد و یک شوت تماشایی اش را فقط تیر افقی دروازه برگرداند اما به همان میزان مشخص بود که هنوز در مرحله آزمون و خطا به سر می برد و در حال تعریف های ذهنی و اقدامات عملی هرچه بیشتر برای ثمر دادن حرکاتش و در نهایت مشارکت مؤثر در تعیین الگوهای تهاجمی تازه سرخ ها است.
 
غافلگیری های بودیمیر
همین وضعیت و توصیف برای بودیمیر هم صدق می کند. او هنوز گلی برای پرسپولیس نزده اما پاس گل داده و دخالت های ناگهانی و سریعش در گردش توپ در 18 قدم و پاس های غافلگیر کننده ای که اغلب با ضربات پشت پایش می دهد، الگوهای تهاجمی پرسپولیس را گسترده تر و یکی شدن آن با حرکات سایر مهاجمان تیم را دشوارتر و بیش از پیش زمانبر کرده است.
مهدی شریفی هم با این که بیشتر یک مهاجم ذخیره تلقی شده اما در زمان گسیل هایش به میدان چشم های جست و جوگر ایوانکوویچ را متمرکز بر خود دیده زیرا برانکو همچنان مشغول بالا و پایین کردن کارها و تخصص های او و جا دادن آنها در سبد کلی مهارت های تهاجمی است و بدیهی است که نه تلاش نامبردگان کامل شده باشد و نه اندیشه های برانکو برای تشکیل الگوهایی مطمئن بر اساس این نفرات و حرکت های تازه آنان.
 
دانشجوی 65 ساله
پرسپولیس برای نتیجه گرفتن هر چه بهتر در آسیا و ایران به مشخص و کم اشتباه شدن الگوهای تهاجمی مورد بحث نیاز مبرم دارد و برانکو بهتر از هر کسی از کوتاه بودن زمان و مهلت خود برای ثمر دادن این کنکاش ها و نقشه چینی ها مطلع است. او پروفسوری است که چند روز پس از 65 ساله شدن باید با اشتیاق یک دانشجوی جوان و تازه کار پیچیده ترین معادلات ریاضی را حل کند و در نتیجه قابل فهم است که قدری حیران و مبهم و همچنان در بلاتکلیفی - البته موقتی - مانده باشد.