پرسپولیس چگونه از قعر به دایره مدعیان رسید؟ / برانکو با لباس رزم وسط زمین

از این شعارهای تکراری و هر ساله، از این اغراق ها و امیدهای واهی، از اینکه می دانند نمی شود اما می گویند می خواهیم قهرمان شویم، از همه اینها گوشمان پر شده است. از آخرین بار که یک نفر گفت می خواهیم قهرمان شویم و قهرمان شدند، 8 سال گذشته است و پس از افشین قطبی، از علی دایی بگیرید تا خارجی هایی مثل مانوئل ژوزه و دنیزلی همگی همیشه قهرمانی در حد یک شعار بوده است.

وقتی برانکو ایوانکوویچ هم در ابتدای فصل و علی رغم نتایج بد و ناامیدکننده از قهرمانی سخن می گفت، حرف هایش بد جوری توی ذوق می زد و امیدی به این پرسپولیس نبود، چون به نسبت قبل چیزی تغییر نکرده بود که بشود به آن امید بست و بهانه ای برای قهرمان شدن جور کرد. پرسپولیس همان تیم بود با همان نفرات؛ شاکله اصلی تیم نه تنها به نسبت سال قبل تقویت نشد که محمد نوری – تنها بازیساز این سال ها – هم به قطر رفت. برانکو در نقل و انتقالات سیدجلال حسینی را نخواست و سراغ متوسط هایی رفت که در ابتدا تصور می شد پیراهن پرسپولیس بر تن آنها گشاد است. در اوضاع مالی، امکانات و تجهیزات باشگاه هم تغییری رخ نداده و از همه جالب تر به زعم منتقدان، باشگاه پرسپولیس به سوءمدیریت هم مبتلا بود.

اتفاقی که در 10 سال اخیر تقریبا در تمام فصول وجود داشته و یکی از علل اصلی افول پرسپولیس بوده است.

پرسپولیس همانطور که انتظار می رفت، لیگ را با نتایج ضعیف آغاز کرد تا آنجا که برای نخستین بار در تاریخش ایستادن روی پله آخر جدول را هم تجربه کند. در این شرایط بحرانی، در وضعیتی که خیلی ها، مثلا آنهایی که مثل گلان کارتون گالیور مدام غر می زدند که من می دانستم که این تیم، نتیجه نمی گیرد، در چنین جوی، شعارهای برانکو حوصله آدم را سر می برد. این پرسپولیس سقوط نکند، قهرمانی پیشکش.

اما امروز در پایان نیم فصل اول، پرسپولیس برانکو برخلاف همه پیش بینی ها، تیم چهارم جدول است و به دایره مدعیان بازگشته است و برانکو محکم تر از قبل از قهرمانی در مصاحبه هایش حرف می زند و این بار دیگر کسی به پروفسور و رویای دور دستش نمی خندد.

***

تیتر دیروز روزنامه ایران ورزشی: «توجه! توجه! یک عدد پرسپولیس پیدا شده است!» کنایه ای بود به وضعیت این تیم در سال های اخیر؛ این تیتر از گم شدن پرسپولیس واقعی در فوتبال ایران حرف می زد و اشاره ای داشت به اینکه اگر شاگردان برانکو در بقیه بازی های لیگ مثل همین بازی با راه آهن ظاهر شوند، پرسپولیس واقعی پیدا شده و می توان به آینده این تیم امیدوار بود. پرسپولیس شاید هنوز با آن تیم بزرگ و ایده آل فاصله زیادی داشته باشد و این ادعای درستی است که جایگاه چهارمی هم در شأن این باشگاه نیست اما اگر روند صعودی پرسپولیس و اتفاقاتی که از ابتدای فصل تا امروز افتاده را در نظر بگیریم، به این نتیجه می رسیم که پرسپولیس در نیم فصل دوم می تواند یکی از کاندیداهای قهرمانی باشد اما این همه امید را چه کسی زنده کرده است و چه چیزی باعث شده تا تیم قعرنشین هفته های ابتدایی لیگ حالا داعیه قهرمانی داشته باشد.

پرسپولیس امسال، با پرسپولیس های قبلی که فقط شعار قهرمانی می دادند، یک تفاوت قابل توجه دارد؛ برانکو ایوانکوویچ! امسال پرسپولیس به معنای واقعی صاحب سرمربی شده؛ کسی که برای کارش اهمیت قائل است و برخلاف بعضی ها که بعد از بیزینس و رسیدن به هزار و یک کار دیگر، تازه یادشان می افتاد که سرمربی تیمی به اسم پرسپولیس هم هستند، برای تیمش وقت می گذارد و در گرما و سرما لباس رزم بر تن دارد و پرسپولیس را تمرین می دهد. برانکو به امید دستیارانش تیم را رها نمی کند؛ سر تمرین روزنامه نمی خواند، بعد از تمرین سراغ رفقا نمی رود و برایش کاسبی و مغازه داری و تجارت اولویت نیست. او یک مربی واقعی است که پس از تمرین کارش را تمام شده نمی داند و شب ها در هتل و محل اقامتش مشغول کار است؛ مشغول پیدا کردن ایرادهای تیم خود و آنالیز حریفان برای بهتر و بهتر کردن پرسپولیس. یک مربی واقعی مثل برانکو، باید هم تیمش را به دایره مدعیان برساند و امیدوار به قهرمانی باشد. اگر تیم او امیدی به قهرمانی نداشته باشد، پس چه تیمی و چه کسی می تواند از قهرمانی حرف بزند؟

***

معادله لیگ برتر پیچیده شده است؛ استقلال خوزستان صدر جدول را گرفته، استقلال تهران سایه به سایه پشت سر آنها است و ذوب آهن هم سودای قهرمانی دارد. به این مجموعه پرسپولیس را هم باید اضافه کرد و البته که در نیم فصل دوم تراکتور با قلعه نویی تلاش می کند به این جمع اضافه شود. تیم های این مجموعه اول قهرمانی را هدف گرفته اند و اولویت بعدی آنها آسیایی شدن و کسب سهمیه است. تیم های این مجموعه یک ویژگی مشترک دارند؛ بالای سر همه آنها سرمربی هایی قرار دارد که برای شان مربیگری و تیمداری اولویت است. از عبدا... ویسی و مظلومی گرفته تا یحیی گل محمدی و برانکو به علاوه قلعه نویی تازه وارد.

این تیم ها می توانند الگویی برای بقیه تیم ها باشند؛ با شعار و حرف نمی شود قهرمان شد. تیمی در انتهای فصل جام را بالای سر می برد که صاحب چند ویژگی و فاکتور خاص باشد. مهم ترین فاکتور اما سرمربی است. چیزی که پرسپولیس دارد و خیلی از تیم ها از آن بی بهره اند. جدول لیگ به خوبی نشان می دهد که چه تیم هایی سرمربی دارند و کدامیک از تیم ها خیال می کنند که سرمربی دارند.


نویسنده: سعید زاهدیان