پرنده خشمگین

 انتهای آن نیم فصلی که یحیی گل محمدی هدایت پرسپولیس را برعهده داشت، پیش از آنکه یحیی مظلومانه کنار رود و علی دایی جایگزینش شود لیست خرید پرسپولیس مشخص شده بود. نفر اول آن لیست شجاع خلیل زاده بود. گویا خیلی هم زود با او توافق کرده و قرارداد هم بسته بودند. یحیی دیگر اعتمادی به بنگر نداشت و می خواست جایش را با یک مدافع جدید پر کند، مدافعی که اگرچه اشتباه کم نمی کرد اما همه خصوصیات یک مدافع مدرن را داشت. دست تقدیر اما شجاع را از پرسپولیس دور کرد. دایی اعتقادی به او نداشت و شجاع راهی سپاهان شد. آنقدری به پرسپولیس نزدیک شده بود که سپاهان برای استفاده از او ناچار شد رضایت پرسپولیس را جلب کند. حالا از آنها روز سال ها گذشته است. شجاع رفت سپاهان، بعد تراکتور، باز سپاهان و حالا در پرسپولیس و این روزها چیزی شبیه منجی پرسپولیس.

سالی رویایی برای شجاع
حالا احتمالا هواداران پرسپولیس حسرت همه این سال های دوری را می خورند که چرا مدافعی به این خوبی را نداشته اند، در سال هایی که خیلی وقت ها مرکز خط دفاع شده بود پاشنه آشیل این تیم. اغراق نیست اگر بگوییم یکی از دلایل اصلی استواری پرسپولیس برانکو، در این سال سخت شجاع خلیل زاده است؛ شجاعی که به نسبت سال های قبل خیلی کمتر اشتباه می کند. احتمالا بازی در کنار چهره ای مثل سیدجلال در این قضیه بی تاثیر نیست اما شجاع به اندازه ای مسلط کار می کند که گویی سال هاست در پرسپولیس توپ می زند. او اگرچه کماکان فیزیکی بازی می کند و درگیرانه، اما کمی از حواشی اش کاسته و کاملا متمرکز در زمین است.

جای خالی شجاع در تیم ملی
حالا که نگاهی به عملکرد و آمار امسالش می کنیم این پرسش مطرح می شود که چرا چنین بازیکنی باید از تیم ملی دور بماند؟ به گواه آمار، شجاع بیشترین دفع توپ را میان تمام مدافعان لیگ قهرمانان آسیا داشته است، اما کیفیت او تنها محدود به این نیست. پیش تر هم گفتیم که او تقریبا تمام استانداردهای یک دفاع مدرن را دارد؛ سرعتش از میانگین مدافعان فوتبال ما بالاتر است، در نبردهای هوایی خیره کننده عمل می کند و مهم تر توانایی بازیسازی او و بازی روی زمین است. اگر به پاس هایی که از عقب زمین می فرستد دقت کنیم می بینیم این اواخر بخش مهمی از برنامه بازیسازی در پرسپولیس بوده است. نمونه کم نظیر این بازیسازی در بازی رفت با السد قطر خود را نشان داد. در دقایقی که پرسپولیس تحت فشار بود، شجاع توپ را قطع می کند و به جای زدن زیر توپ با پاسی 40 متری علی پور را در موقعیت تک تک قرار می دهد. شاید تعداد پاس های موثرش این اواخر کمتر از هافبک های پرسپولیس نبوده باشد. دیگر اینکه شجاع حضور موثری در حملات تیم دارد. چه گواهی مهم تر از اینکه در دو بازی پیاپی گل های سه امتیازی برای پرسپولیس به ثمر رسانده است. همه اینها نشان از آمادگی شجاع دارد، اما او هم کماکان درهای تیم ملی را روی خود بسته می بیند.

پرنده خشمگین!
از قابلیت های فنی شجاع گفتیم اما باید از رفتارهای بعضا غیرحرفه ای او در زمین هم بگوییم. کمتر بازی ای سراغ داریم که در آن خلیل زاده به داور اعتراض نکرده باشد حتی در صحنه هایی که خطای محرز انجام می دهد. شجاع در زمین بازی بیش از حد متعارف عصبانی است و همین باعث شده منتقدان زیادی داشته باشد. با این حال قابلیت های فنی اش تا حدی توانسته ضعف رفتاری اش را پوشش دهد.

آینده امیدوارکننده
او حالا در 31 سالگی وزنه مهمی برای پرسپولیس است، همچون یک بازیکن با تجربه. با آمادگی بدنی هم که او دارد احتمالا بتواند برای چند سال آرامشی برای خط دفاعی پرسپولیس باشد، حتی در روزهای سخت رفتن سیدجلال. پرسپولیس برای استمرار موفقیت هایش به چنین شجاع آماده ای بیش از هر چیز نیاز دارد. او قدرت رهبری دارد و شاید در آینده ای نه چندان دور بازوبند پرسپولیس را هم بر بازو ببندد. می گویند کی روش بعد از جام ملت ها برای همیشه ایران را ترک می کند؛ این یعنی اینکه خیلی ها که در لیست سیاه او هستند دوباره ملی پوش می شوند. شجاع قطعا می تواند یکی از نفرات بالای این لیست باشد.