پست دروازه بانی!

در فوتبال انتخاب پست در بازی مبنای روانشناختی و شخصی و خُلقی دارد.

می گویند آن ها که پست دروازه بانی را انتخاب می کنند، جسورتر، شجاع تر و نترس تر از بقیه اند. بعضی از کارشناسان هم اعتقاد دارند یک بازیکن سوپرعقل هرگز دروازه بان نمی شود، در صورتی که نظریه مخالف آن ها می گوید دروازه بانان عاقل ترین در بین پست های فوتبال به حساب می آیند. اما آنچه در تعریف فلسفی خود فوتبال وجود دارد، حکایت از آن دارد که حساس ترین پست را دروازه بانان دارند. آنکه آخرین نقطه دفاعی یک تیم است که اگر تسخیر شود، آن تیم جنگ را باخته است.

در جهان فوتبال این تئوری مصداق های درستی دارد. لو یاشین برای شوروی در جام ملت های اروپا در سال 1960 و جام جهانی 1962 و 1966 که یکی از افسانه های فوتبال شوروی و جهان بود. گوردون بنکس، دروازه بان انگلیس در جام جهانی 1966 و قهرمان جهان، دینوزوف از ایتالیا که تا 40 سالگی برای تیم ملی کشورش دروازه بانی کرد، ادوین فن درسار هلندی، پیتر اشمایکل دانمارکی، سپ مایر آلمانی، خوزه لوییس چیلاورت پاراگوئه ای، بوفون ایتالیایی و نویر آلمانی.

در شرایط امروزی در ایران بعد از آقاحسینی در دهه 30، عزیز اصلی دروازه بان اول ایران شد. ناصر حجازی و احمدرضا عابدزاده و حالا علیرضا بیرانوند سرآمد بقیه اند. در ردیف دیگر می توان از محمد بیاتی، فرامرز ظلی، کیوان نیک نفس، مهدی کشاورز، بهرام مودت، منصور رشیدی، رضا قفلساز و حسین راغفر نیز نام برد.

در شرایط فعلی علیرضا بیرانوند دوران تکامل خود را طی می کند تا شاید به رکورد ناصر حجازی و احمدرضا عابدزاده دست پیدا کند. فوتبال ما با ناصر حجازی تا سطح بهترین دروازه بان آسیا پیش رفته است و پس از محمد الدعایه، ناصر حجازی برترین در قاره است. آیا بیرانوند با این شاخص های امروزی می تواند به مرز حجازی و عابدزاده برسد؟

بیرانوند می تواند اگر فرهنگ ورزش و فوتبال را رعایت کند، رفتار های مردمی را فراموش نکند، در داخل زمین حریف را فراموش نکند، از خشونت و پرخاش به یاران خودی و حریف پرهیز کند، مثل یک قهرمان واقعی با مردم باشد تا در دل مردم جای گیرد. بیرانوند می تواند اگر جامعه خود را به طور نسبی بشناسد، حتی در مدل موهایش تغییر ایجاد کند!