پند فرگوسن وروزهای روشن

کسانی که در روز شکست پشت ما نیستند،حق ندارند در روز پیروزی کنار ما باشند «الکس فرگوسن»

با سوت پایان بازی با الوحده به یاد فرگوسن می افتیم. پرسپولیس بازی را باخت. این که هیچ تیمی قرار نیست همواره پیروز میدان باشد یک مرهم کوتاه مدت است اما باید از تیم پشتیبانی کرد و این حمایت یعنی دیدن آن چیزهایی که بعنوان اشکال در تیم دیده می شوند.

بزرگترین مشکلی که پرسپولیس این روزها دارد شرایط روحی بازیکنان است. در این تیم مشکلات روحی و روانی باعث شده است تیم با افت بازیکنانی چون نورالهی و نعمتی و کنعانی زادگان و ... شده است. به نظر می آید وعده های قطریها تمرکز را از کنعانی زادگان و نورالهی گرفته است.

دگر مشکل روحی پرسپولیس را در زدن ضربه ها و پاسهای آخر می بینیم شتابزدگی و کمبود اعتماد به نفس در تیم موج می زند.

در بعد چیدمان ترکیب اصلی سوالات زیادی به ذهن می رسند. چرا پرسپولیس این همه سهل انگاری به برخی بازیکنان چون شیری و نعمتی و پهلوان و عبدی وجود دارد و این همه سخت گیری و عدم بخشش برای بازیکنانی چون عالیشاه و شجاعی هست؟

روی نیمکت پرسپولیس بی میلی در استفاده از دو مهاجم است. چرا؟ چه دلیل موجهی برای خروج یک مهاجم در بازی وجود دارد آن هم در زمانی که تیم عقب است؟ مغانلو با سه گل زده خارج می شود و عبدی افت کرده و بی روحیه  وارد می شود که براحتی حتی در نوع دویدنش می توانیم خشم و غرور سرکوب شده اش را ببینیم.

چرا لک اینقدر راحت گل می خورد؟ او هیچ شباهتی به دروازه بانی ندارد که در روزهای اول حضورش در پرسپولیس می دیدیم. گلهایی که او در این هفته ها می خورد این واقعیت را نشان می دهد و از سویی او چرا اینقدر از دروازه فاصله می گیرد؟

یحیی گلمحمدی باید تعارف را کنار بگذارد. او مسئول بهره وری بهینه از تیم است و برای رسیدن به آن باید نگاه بهتری داشته باشد تا روزهای تلخ کمتر داشته باشد و در آخر باید نکته ای را بگوییم برای رسیدن به روزهای روشن آینده باید قدردان آنهابی باشیم که تیم را از گذشته ها به امروز رساندند. مردانی چون زنده یاد حمید جاسمیان اولین کاپیتان سرخ که امروز از او اندکی احترام و یادآوری توسط تیم دریغ شد. جاسمیان نه قراداد میلیاردی داشت و نه به دنبال خیریت خودش رفت و برای پیراهن سرخ منت نگذاشت برخلاف این روزها. افسوس.