چرا طارمی در تیم ملی راحت تر کار می کند؟

 به نظر من بازیکنان پرسپولیس تحت فشار روحی روانی هستند و یکسری هم به این مساله دامن می زنند. بازیکنان هم تحت تاثیر این فشار تمرکز و دقت لازم را برای بهره برداری از توانایی های فنی فردی و تیمی ندارند. به نظر من هم بچه های تیم و هم هواداران باید حواسشان به این مساله باشد، چون حرکت در این مسیر و افزایش این فشارها نتیجه عکس داده و نه تنها اوضاع را بهتر نمی کند بلکه کار را سخت تر خواهد کرد.  البته بعضی هم از روی عمد و با علم نسبت به مساله ای که گفتم فشار را زیاد می کنند و اتفاقا روی نفرات خاصی هم زوم می کنند، مثلا سراغ مهدی طارمی می روند که هم جوان است و هم گلزن برتر تیم به حساب می آید یا سراغ سوشا مکانی می روند که دروازه بان اول تیم به حساب می آید و می دانند احساسی است. متاسفانه این عده روی بازیکنان خاص زوم می شوند تا آرامش را از آنها و از تیم بگیرند.

نمی توان منکر این مساله شد که هواداران امسال بیش از همیشه از تیم حمایت کرده اند با وجود این، بزرگی پرسپولیس و احساسی که بازیکنان برای جبران نتایج دارند، این فشار را ایجاد می کند. از سوی دیگر هر مشکل کوچکی در پرسپولیس بزرگ می شود وگرنه در تمام تیم های دیگر خیلی از بازیکنان چه در تیم و چه خارج از آن خیلی مسائل دارند ولی هیچ انعکاسی ندارد و حالا اگر فشار بیشتر شود، نتیجه ای هم نمی گیریم. چند روز پیش جمله ای می خواندم که منسوب به فرگوسن بود. او گفته بود که «تیم روز بد هم دارد و در اینجا است که هوادار باید حمایت کند و تیم را برگرداند.» الان هم پرسپولیس از نظر فنی خوب کار می کند ولی بازیکنان حساس تیم مورد هدف هستند. حضور بازیکنی مثل مهدی طارمی در پرسپولیس، طی چند سال گذشته، واقعا کم نظیر بوده است. اینکه بازیکنی با این قد و قواره و توانایی بدنی، آن جلو بازی کند. با این فیزیک، سرعت داشته باشد و در کورس ها دفاع را جا بگذارد و تکنیک هم داشته باشد، کمتر اتفاق می افتد. معلوم نیست، چند سال باید بگذرد تا بازیکنی مثل او دوباره به پرسپولیس بیاید و سوال من این است که چرا او در تیم ملی آنقدر راحت تر و مثبت تر کار می کند؟ به نظر من دلیلش به خاطر مسائل روحی روانی است. اینکه حتی در تیم ملی کشور هم اینقدر که در پرسپولیس فشار و توجه وجود دارد، دیده نمی شود. همه ما می بینیم که وقتی طارمی توپی را خراب می کند، چقدر عصبی می شود و معلوم است خودش را مواخذه می کند. این به خاطر مسوولیت و فشاری است که روی دوش خودش احساس می کند.

به نظرم از چهره طارمی و جوی که وجود داشت هم معلوم بود که او نباید پشت آن ضربه می ایستاد. البته انصافا ضربه را هم خوب و محکم زد ولی بیرانوند قبل از ضربه او در پیش بینی 50 – 50 در جهت درست شیرجه رفته بود که به توپ رسید. از طرفی سرمربی با توجه به شرایطی که ما از آن بی خبریم تصمیم گیری می کند و این حرف من یک نظر شخصی است که اگر من بودم با فشاری که روی طارمی بود، پنالتی را به او نمی دادم، چون احتمال خراب شدن پنالتی همیشه وجود دارد و در این مواقع اگر پنالتی خراب شود، فشار بیشتر می شود. البته وقتی تصمیم آقای برانکو آن بود، طارمی باید اجرا می کرد. باید بگویم پنالتی زدن به ظاهر آسان است. من خودم پنالتی خراب کرده ام، آن هم زمانی که کلی تجربه داشتم و کاپیتان بودم. یکی از پنالتی هایی که خراب کردم جلوی عربستان بود. آن روز وقتی پشت توپ ایستادم، یکدفعه با خودم گفتم چرا دروازه اینقدر کوچک شد، چرا دست های الدعایه اینقدر دراز شده است، فیلمش وجود دارد. حتی یک لحظه برگشتم به دروازه خودمان نگاه کردم ببینم چرا ابعاد دروازه اینطور شده است! تاثیر فشار روانی خیلی زیاد است و حتی با تجربه ها را می تواند اسیر خود کند.

 دلیل کارت گرفتن های زیاد از حد بازیکنان همین فشار روانی و عصبیت است. خیلی از این اخطارها به خاطر اعتراض یا خطاهایی دریافت شد که هیچ ثمری نداشته است. فکر نمی کنم در این موضوع بتوان از برانکو هم توقع خاصی داشت، چون خود او الان بیشتر از همه تحت فشار است و خیلی خودش را کنترل می کند تا با اخطار و اخراج روبه رو نشود. در این شرایط ما پرسپولیسی ها باید تلاش کنیم و در حد توانمان آرامش را به تیم برگردانیم.