چرا پرسپولیس پنالتی زن اول ندارد/ می ترسند، بلد نیستند یا کشف نشده اند؟

این یک درد بزرگ است که تیمی با این حجم از ادعا برای رسیدن به قله فوتبال ایران و پتانسیل های فراوان فنی و جانبی از داشتن یک پنالتی زن محروم باشد و هر سال از این کاستی اش ناله کند. باور کنید دل هواداران پرسپولیس از تمام پنالتی هایی که این فصل هدر رفته خون است؛ فکرش را بکنید اگر آن پنالتی عالیشاه در بازی مقابل ذوب آهن در لیگ گل می شد چه اتفاقی می افتاد یا اگر طارمی در همین بازی آخر مقابل نفت پنالتی اش را گل کرده بود الان پرسپولیس چقدر امیدوار بود تا به صدرنشینان نزدیک و نزدیک تر شود.

امسال بازیکنان پرسپولیس در 16 مسابقه از لیگ و جام حذفی 4 پنالتی را از دست داده اند که دو تا از آنها امتیازهایی را از تیم برانکو گرفته است. شاید به لحاظ آماری این اتفاق چندان هم بزرگ و منفی نباشد اما موضوع از دست دادن پنالتی های پرسپولیس محدود به این فصل نیست و در چند سال اخیر به صورت یک اپیدمی هواداران این تیم را آزار داده و همواره یکی از عوامل نرسیدن این تیم به نتایج دلخواه بوده است.

کجا رفتند آن پنالتی زن های قهار؟
پرسپولیس در تمام سال های بعد از به وجود آمدنش به عنوان یک تیم بزرگ و پرطرفدار در فوتبال ایران شناخته شده و به خاطر همین بزرگی اش همواره صاحب بازیکنان بزرگ و شناخته شده ای بوده که برای بسیاری از آنها می توان عنوان ستاره را به کار برد و جای ویژه ای در فهرست بهترین های تاریخ فوتبال ایران برایشان در نظر گرفت. علی پروین، حمید درخشان، مجتبی محرمی، بهروز رهبری فرد و علی انصاریان در دهه های 60 و 70 مهم ترین و شاخص ترین پنالتی زن های پرسپولیس به حساب می آمدند که وقتی پشت ضربه پنالتی می ایستادند خیال هواداران پرسپولیس و البته اعضای تیم بابت گل شدن توپ راحت بود. اصلا وقتی بازی گره می خورد خود محرمی پنالتی می گرفت و خودش هم توپ را گل می کرد یا با اینکه همه می دانستند پروین پنالتی هایش را کجا می زند اما هیچ وقت گلرها نمی توانستند ضرباتش را مهار کنند.

از آنجایی که پرسپولیس همیشه صاحب بازیکنان تکنیکی و خطرناکی در خط حمله بود و البته با فشار تماشاگران فراوانش در بازی های خانگی و حتی خارج از خانه به پنالتی های متعددی دست می یافت همواره نیاز به یک پنالتی زن بزرگ احساس می شد اما انگار این ویژگی در برخی از بازیکنان دهه های مختلف باشگاه نهادینه شده بود. هر چند این بازیکنان با تمرینات اختصاصی این ویژگی خود را تقویت کرده بودند اما در ذاتشان خونسردی، اطمینان خاطر و فن بالای پنالتی زدن هم وجود داشت و همه این فاکتورها با تمرین های زیاد تقویت می شد تا یکی مثل محرمی همیشه پنالتی هایش را گل کند.

هر چند همین نفرات هم در کارنامه دوران بازیگری شان پنالتی های از دست رفته را می ببینند اما می توان به صراحت گفت بیش از 90 درصد پنالتی های شان را گل کرده اند و به همین خاطر می توان در موردشان به این نکته اشاره کرد که پنالتی زن های قهاری بوده اند.

دیگر خبری از پنالتی زن نیست
 پرسپولیس طی فصول اخیر از نداشتن یک پنالتی زن قهار رنج برده است و این چیزی نیست که بتوان کتمانش کرد. هر چند شاید برخی ها به نام محمد نوری به عنوان بهترین پنالتی زن سال های اخیر پرسپولیس اشاره کنند اما نوری هم در مقایسه با نام هایی که پیشتر به آنها اشاره شد چیز زیادی کم داشت و نمی توان عنوان پنالتی زن قهار را نیز برای او به کار برد.

پرسپولیسی که دو سال قبل قهرمانی جام حذفی را در همین ضربات پنالتی مقابل چشمان صدهزار هوادارش از دست داد امسال هم به خاطر نداشتن پنالتی زن درجه یک در عذاب است.

پرسپولیس طی فصول اخیر لیگ بازی های مهمی را به خاطر از دست دادن پنالتی هایی که می توانست سرنوشت بازی ها را عوض کند باخته یا امتیاز کامل را با یک امتیاز عوض کرده است.

اما سوال بزرگتر اینجاست که چرا پرسپولیس امسال با این همه بازیکن خوب و سه، چهار ملی پوش یک پنالتی زن ندارد یا اگر بازیکنی صاحب استعداد اولیه در این حیطه است چرا پرورش نیافته تا خیال هواداران و همه همبازیان و سرمربی اش را راحت کند؟

امسال عالیشاه، رضاییان و طارمی سه بازیکن ملی پوش پرسپولیس پنالتی از دست داده اند و تنها جری بنگستون به عنوان بازیکنی که پشت توپ ایستاده پنالتی اش را از دست نداده است.

چرا پنالتی زن اول ندارند؟
سوال مهمی که در خصوص پرسپولیس این فصل مطرح است اینکه چرا برانکو برای تیمش پنالتی زن اول انتخاب نکرده و هر بار به یک بازیکن خاص پنالتی می دهد؟ در این میان عجیب آنجا است که برانکو طی هفته های گذشته از حرف خودش هم عدول کرده تا مشخص شود سیاست واحدی در خصوص پنالتی زن اول ندارد.  او در بازی با تراکتورسازی در تبریز بعد از اینکه طارمی پنالتی گرفت به بنگستون دستور نواختن ضربه را داد که این مساله طارمی را ناراحت کرد اما برانکو گفت هیچ وقت به بازیکنی که خودش پنالتی گرفته اجازه زدن ضربه را نمی دهد اما نقض این مساله در بازی با نفت اتفاق افتاد و طارمی که خودش پنالتی را گرفته بود پشت توپ ایستاد و البته پنالتی اش را خراب کرد.  جدا از این تناقض برانکو موضوعی که می توان درباره اش از او ایراد گرفت این است که چرا در تیمش یک پنالتی زن پرورش نداده است؟ در این میان دو حالت برای جواب می توان پیدا کرد.

یکی اینکه پرسپولیس اصلا پنالتی زن ندارد که برانکو از او بخواهد با تمرینات اختصاصی در این حیطه قوی تر شود یا بیشتر بازیکنان این تیم جرات پنالتی زدن ندارند و از انجام این ماموریت بزرگ طفره می روند.  در این میان مهرداد کفشگری مدتی به عنوان پنالتی زن اول برانکو مطرح بود اما او مدت ها است که بازی نمی کند و وقتی در ترکیب نباشد شانس زدن پنالتی را نخواهد داشت. ظاهرا بقیه نفرات هم از هر دو مشکل پیش گفته(نداشتن روحیه و البته کیفیت پایین شگردهای فنی در پنالتی زدن) رنج می برند یا حداقل اینکه کشف نشده اند اما به نظر می رسد تا وقتی برانکو یکی از نفرات معتمدش را به عنوان پنالتی زن اول انتخاب نکند مشکلات بزرگی که در این خصوص به وجود آمده و به غیر از هدر رفتن امتیازها، حاشیه هایی برای تیم به وجود آورده همچنان ادامه خواهد داشت.

وقتی برانکو، طارمی را خراب کرد
مهدی طارمی بعد از خراب کردن پنالتی بازی نفت و هجمه ای که علیه اش به وجود آمده بود خیلی ریلکس و با اعتماد به نفس گفت که پنالتی اش را خوب زده و دفعه بعد هم اگر برانکو بخواهد پشت توپ می ایستد. اما موضوع اینجا است که برانکو دیگر نمی خواهد او پنالتی بزند. سرمربی پرسپولیس در مصاحبه اخیرش به این مساله اشاره کرد و به نوعی باعث تخریب مهاجم تیمش شد که می خواست نشان دهد از جانب سرمربی تیمش کاملا مورد اعتماد است اما حالا این حرف برانکو حتما مهاجم جوان قرمزها را به فکر فرو برده است.

برانکو در حالی این تصمیم را گرفت که خوب می داند طارمی در رقابت آقای گلی لیگ برتر است و رسیدن به این عنوان در اوج جوانی برایش اهمیت بسیاری دارد. حال تصور کنید پرسپولیس در یک بازی با دو یا سه گل از حریفش پیش باشد و در دقایق پایانی به یک پنالتی دست یابد. آیا در این موقعیت نباید طارمی پنالتی را بزند تا به عنوانی که افتخارش به پرسپولیس هم خواهد رسید، دست یابد؟