چقدر غریب بودی کاپیتان نوروزی / سيزده هفته از پرواز ابدي ات گذشت

 دارد زمان می گذرد. انگار همین دیروز بود که هادی در محل تمرین پرسپولیس به آرامی می گفت: «امسال محمد نوری رفته، من کاپیتانم. می دونم کارم سخته اما باید کار رو جلو ببریم.

ان شاءا... كه اتفاق بدي نمي افته ولي امسال بهترين سال بازي من مي شه. همين بازي اول گل مي زنم.» و كاپيتان پاي حرفش ايستاد. بازي اول، دروازه پديده را باز كرد و گلي زد كه براي هميشه در خاطر مردم باقي مي ماند. بعد هم بازي روان و زيبا مقابل ذوب آهن، سايپا و ملوان (جام حذفي) كه همگي به سود پرسپوليس بود. كاپيتان پاي حرفش ماند اما هرگز نمي دانست خودش «اتفاقي» است كه بايد رخ بدهد. او اتفاق بود و با پرواز ابدي اش، باعث ايجاد اتحاد بي نظير بين استقلالي ها و پرسپوليسي ها شد.

چقدر غريب بود كاپيتان در روزهايي كه نياز به حمايت داشت. آن روز كه پرسپوليس جام قهرماني در فينال حذفي را از دست داد و هادي داشت زير دوش در رختكن تيم اشك مي ريخت. آن روز كه غريبانه از ليست تيم كنار گذاشته شد و به نفت تهران پيوست. آن روز كه خودش رفت و با وجود كسوت بيشتر نسبت به ديگر بازيكنان، بازوبند را به محمد نوري داد تا رفاقتش را ثابت كند اما هيچ كس حتي يك خط براي اين مردانگي اش ننوشت. كاپيتان تنها بود و تنها رفت. حالا سيزده جمعه از رفتنش مي گذرد و ما هنوز غم او را فراموش نكرده ايم. خانواده چند ميليون نفري ايران هنوز سوگوار مرگ كاپيتان هستند.

به قول نيما يوشيج: «گرم ياد آوري يا نه، من از يادت نمي كاهم، تو را من چشم در راهم.»