چه کسی علیپور را آقای گل می کند؟!

در هفته اول از فصل جدید لیگ برتر فوتبال کشور که پرسپولیس در مشهد صاحب پیروزی ارزشمند 0-1 مقابل تیم پدیده شد، این علی علیپور بود که تک گل حساس و 3 امتیازی مسابقه را در همان دقیقه هشتم از نقطه پنالتی در دروازه رقیب جای داد و به رغم نوسان های دقایق بعدی نه خود او فرصت ناب دیگری برای گلزنی پیدا کرد و نه سایرین مهارت لازم برای این کار را بروز دادند و در نتیجه همان یک گل برای آغاز توأم با پیروزی سرخ های تهرانی در لیگ هجدهم کفایت کرد. اینک و در آستانه دیدار با فولاد این سوال مطرح است که این مهاجم جوان و ساده و فروتن تا چه میزان شانس دارد که نقش کلیدی سال پیش اش را در پرسپولیس تکرار کند.

اگر تا سال پیش وحید امیری بود تا گل هایی را برای علیپور «لقمه» کند و فرشاد احمدزاده با یک مانور و محسن مسلمان با یک پاس تودر وی را با دروازه بان رقیب تقریباً تک به تک می کردند، اینک چیزی از آن یاران راهگشا در ترکیب پرسپولیس نیست و هر یک به گوشه ای دور رفته اند. امیری در لیگ ترکیه بازی می کند، احمدزاده در لیگ لهستان به میدان می آید و مسلمان به تیم چند سال پیش اش (ذوب آهن) بازگشته است. تمامی دار و ندار کنونی پرسپولیس برای صدور پاس هایی که علیپور را به درجه یک گلزن ارتقا بخشید، امید عالیشاه و در درجاتی پایین تر کمال کامیابی نیا، احمد نوراللهی، سیامک نعمتی و بشار رسن هستند.

اولی تکنیکی بالا دارد اما حدود 20 ماه دوری از سرخ ها او را کمرنگ کرده، کامیابی نیا و نوراللهی اصولاً بازیگرانی دفاعی و تخریبگر هستند و هرچند مدت به مدت گل های قشنگی هم می زنند اما ارسال پاس های گل جزو شرح وظایف شان نیست و رسن و نعمتی که این مسأله از وظایف شان به شمار می آید، در تأمین این مهم آشکارا پشت سر کوچ کرده های «سرخ» قرار می گیرند و ظرافتی که در کار مسلمان، احمدزاده و امیری وجود داشت و هنوز هم دارد، در کار هافبک عراقی پرسپولیس و هافبک پیشین پیکان رؤیت نمی شود. با این اوصاف اگر تا دیروز علیپور راه می رفت و در هر مسابقه دو سه پاس گل تمیز و قشنگ از کسانی دریافت می کرد که اینک دیگر قرمزپوش نیستند، امروز باید در انتظار دسترنج کسانی بماند که هرچند زحمات زیادی را متحمل می شوند اما همانطور که پیش تر آمد، کلاس کار کوچ کرده های اخیر پرسپولیس را ندارند.

در دو سمت میدان
سرخ ها حتی در دفاع راست هم دیگر از صادق محرمی که به لیگ کرواسی رفته بی بهره اند و جانشین او هر کس که باشد (احتمالاً ماهینی در نیم فصل اول و شیری در نیم فصل دوم) همان کارآیی آن مدافع 22 ساله را در ارسال پاس های دوار و فریبنده ندارند. در سمت چپ میدان هم چه شایان مصلح بایستد و چه هر بازیکن دیگری، شاید اوضاع چندان با سمت راست فرق نکند و علیپور ناگهان با شرایطی مواجه شده که اگر خودش گرهی را به طور فردی نگشاید دندان های دیگران نیز برای گشودن آن چندان تیز و برا و کارآمد نیست.

کی مرده، کی زنده؟!
البته علیپور سال پیش با ارتقایی چشمگیر نسبت به گذشته به گلزن با اعتماد به نفسی تبدیل شد که توانست فرصت هایی را در دروازه بنشاند که پیش تر به سبب های مختلف از دست می داد. پس از رفتن مهدی طارمی به لیگ قطر این گمان منفی به وجود آمده بود که نه تنها بیلان گلزنی سرخ ها پایین می آید، بلکه علیپور کم تجربه به آرامی محو خواهد شد و گادوین منشای کمرنگ شده در پرسپولیس (و پررنگ در زمان حضورش در پیکان) به آرامی مسیر خروج از جمع قرمزها را طی خواهد کرد. شاید گمانه زنی فوق درباره منشا تا حدی جامه حقیقت پوشیده باشد اما علیپور با سرعت و روحیه ای مثال زدنی و فرصت شناسی قابل توجهش به پدیده لیگ هفدهم نیز تبدیل شد و اگر سازمان لیگ با او مهربان تر بود شاید علاوه بر عنوان آقای گلی مقام بازیکن برتر سال را هم که به وحید امیری اهدا شد، کسب می کرد. علیپور امسال نیز همان گلزن تشنه فرصت است اما تغذیه کنندگان او همان مردان سابق نیستند و هرچند در نیم فصل دوم با آمدن سروش رفیعی این معادله بسیار تغییر می کند و باز هم یک پاسور عالی به تغذیه علیپور خواهد پرداخت اما تا آن زمان کی مرده و کی زنده؟ !