کالدرون: هرگز در ایران احساس عدم امنیت نکردم

گابریل کالدرون پس از سال ها حضور در تیم ملی آرژانتین و باشگاه های مختلف وارد دنیای مربیگری شد اما تا امروز که وارد هفتمین دهه زندگی اش شده ترجیح داده در کشورش به این کار مشغول نشود و بیشتر در کشورهای حاشیه خلیج فارس به مربیگری پرداخته. آخرین حضور او روی نیمکت پرسپولیس بود و پس از آن فعلا مشغول استراحت است. با این حال معتقد است تیم بعدی اش هم احتمالا در خاورمیانه خواهد بود. او در 60سالگی حضور در کشورهای مختلف را تجربه کرده و به خوبی انگلیسی صحبت می کند و به زبان های فرانسوی، ایتالیایی و حتی عربی هم تا حدودی وارد است. کالدرون در این سال ها در شهرهای مختلفی از سویا، پاریس و سیون گرفته تا جده، ریاض، مسقط و تهران زندگی کرده و تجربیات زیادی کسب کرده است. او در گفت وگو با روزنامه «لانیشن» آرژانتین درباره مسائل مختلف صحبت کرده که در ادامه می خوانید.

*در این مدت چه چیزی را در ماجراجویی هایتان در سراسر دنیا به دست آوردید؟
من در سال 1983 آرژانتین را ترک کردم و از آن زمان در دانشگاه زندگی مشغول کسب تجربه بودم. هر دقیقه که در هر کشوری حضور داشتم برایم درس جدیدی بود و نکات تازه ای یاد گرفتم. بسیاری از مردم در ابتدا تصور می کنند با شما فرق دارند اما عملا ما هیچ فرقی با هم نداریم. تفاوت زبان و دین مساله اصلی نیست بلکه مهم ارزش هایی است که به آن اعتقاد داریم. شما از طریق فوتبال به خوبی می توانید مردم را بشناسید.

*در کشورهایی بودید که باید دستورات قرآن رعایت می شد. مانند اینکه مسلمانان 5وعده در روز نماز می خوانند یا اینکه در ماه رمضان روزه می گیرند. چطور با این شرایط کنار می آمدید؟
من به گونه ای رشد کردم که با همه چیز سازگار باشم و این به من اجازه می دهد شرایط دیگران را درک کنم و البته به آن احترام بگذارم. من یاد گرفتم چگونه با مسائل مواجه شوم و راه حل آنها را پیدا کنم. به همین دلیل هیچ گاه افسرده نمی شوم یا شکایت نمی کنم. وقتی شما به کشوری می روید باید به آنها احترام بگذارید، خود را با شرایط سازگار کنید و به کار خود ادامه دهید. اگر در این کار موفق شدید بی شک می توانید با تجربه ای بزرگ و به عنوان انسانی بهتر زندگی کنید.

*چرا هیچ وقت در آرژانتین مربیگری نکردید؟
هیچ گاه انگیزه لازم را برای این کار نداشتم چراکه به خوبی می دانم در اینجا چه اتفاقاتی رخ می دهد و چه مسائلی وجود دارد؛ به جز دو یا سه باشگاه که در سلامت کار می کنند و قابل احترام هستند. می دانم سازماندهی فوتبال در این کشور به چه صورت است و همچنین به خوبی با جو ورزشگاه ها آشنا هستم. هواداران همیشه سر شما فریاد می زنند و این چیزی نیست که من دوست داشته باشم.

*فکر می کنید مشکل کار کجاست؟
این مسئولیت مدیران است که راه حلی برای مشکلات پیدا کنند. امیدوارم روزی کسی در فوتبال آرژانتین پیدا شود که شیوه کنونی را کاملا تغییر دهد و راه حلی برای این مسائل پیدا کند.

*چنین مشکلاتی را در دیگر نقاط دنیا نیز دیده اید؟
به هیچ عنوان. مثلا من در هیچ نقطه ای از دنیا احساس ترس و عدم امنیت نکردم. در کشورهای عربی همیشه احساس امنیت می کردم و کمتر شاهد سرقت و دزدی بودیم. در ایران هم چنین حسی نداشتم و هرگز از چیزی نترسیدم. مردم در آنجا عاشق فوتبال هستند و بسیار مهربان و دوست داشتنی اند.

*در چنین کشورهایی معمولا مدیران باشگاه ها از شیوخ یا شاهزاده ها هستند. آیا برای اینکه شغل خود را حفظ کنید باید امتیازاتی به آنها بدهید و حرف هایشان را گوش کنید؟
صادقانه بگویم فقط دوبار آنها به جای من تصمیم گرفتند و من هم تیم را ترک کردم. اینکه مربی با رئیس باشگاه صحبت و تبادل نظر کند اتفاقی طبیعی است اما اینکه بخواهند نظرشان را به من تحمیل کنند و در تصمیماتم دخالت کنند اصلا برایم قابل قبول نیست. دوبار این اتفاق افتاد و من استعفا دادم. اگر تیم بازنده شود من مسئول آن هستم به همین دلیل باید در کارم استقلال داشته باشم.

*در دنیای کنونی، سخت ترین کار یک مربی، مدیریت مناسب تیمش است. درست است؟
این بستگی به شخصیت مربی دارد. من هر زمان با مشکلی روبه رو می شدم خودم تصمیم نهایی را می گرفتم. من باید بازیکنانی را به خدمت می گرفتم که چهره ملی بودند اما من اهمیتی نمی دادم. اگر بازیکنان یک مربی صادق و با شخصیت داشته باشند به او احترام می گذارند. حتی اگر بازیکنی مثل مسی در تیم خود داشته باشید. من به صحبت های همه گوش می دهم اما تصمیم نهایی را خودم می گیرم چون درنهایت مسئولیت تیم با من است.