گام اول، تلخکامی بود

اولین بازی پرسپولیسی ها در خانه با تساوی به پایان رسید تا آنها با دلخوشی های کوچک چون حفظ رکورد شکست ناپذیری در خانه و گلزنی مهاجم کرواتشان داشته باشند که به هیچ عنوان نمی تواند تلخکامی از دست دادن دو امتیاز خانگی را جبران کند.

پرسپولیسی ها برای مقابله با پاختاکور به قول کشتی گیرها بدل نزدند بلکه با روشی چون خود آنها بازی کردند. بازی فیزیکی و سرعت کم و بازی مستقیم با توجه به خط دفاع قد بلند آنها! وقتی در کنار آن اشتباه وحشتناک شجاع خلیل زاده و تیم داوری قرار گرفت و  شب تلخی را برای سرخها ساخت.

مشکل اول سرخ ها بازی با توپ بد بیرانوند است. دروازه ملی پوش پرسپولیس تهران که همچنان در بازی با پا مشکل دارد و این تنها مشکل او نیست. کسی نمی داند که چرا بیرانوند اصرار دارد با شروع های شتابزده بازی را ادامه دهد؟

مشکل دوم سرخ ها حرکت های کم مدافعین کناری اش در فاز تهاجمی است. در کل بازی یک بار محمد نادری دست به یک حرکت تهاجمی بسیار خوب زد که با خطای مدافع پاختاکور فرصت مناسبی برای تیمش مهیا کرد اما در ادامه بازی این اتفاق هرگز رخ نداد. شیری همچنان شتابزده است و به نظر می رسد هیچ هماهنگی با هافبکها سمت راست تیمش ندارد. شیری بر خلاف بازی های اولیه خود روز به روز افت می کند.

مشکل سوم عدم خلاقیت در خط میانی پرسپولیسی ها است. باید گفت گاه به گاهی ترابی حرکات زیبائی دارد که در نیمه دوم این حرکات هم محو شد اما نورالهی و رسن  چون اشباح سرگردان در میانه میدان هستند و نورالهی بیشتر در فاز خشونت های بی دلیل است و رسن فقط توپها را لو می دهد. سوال مهم این است که چرا پرسپولیس  پاسخ قاطعی ندارد در مورد تکرار حضور همزمان نورالهی و کامیابی نیا و نماش ضعیف این ترکیب در هنگامی که تیم پیروزی می خواهد را ندارد؟

مشکل چهارم چرا پرسپولیس از ضربات ایستگاهی و خطاهایی که نصیبش می شود استفاده مطلوب نمی برد؟ چرا این ضربات آنقدر بد استفاده می شوند که گاه به گاه تبدیل به ضد حمله حریف می شوند؟

مشکل پنجم عدم تغییر آهنگ و تعویض ها مناسب است. چرا پرسپولیس در نیمه دوم که نیاز به گل برتری داشت تا این حد دیر تعویض کرد و هیچ تغییر تاکتیکی نداد؟ بخوبی مشخص بود که پرسپولیس در سمت راست دفاعی و در خط میانی نیاز به تغییر دارد و از طرفی باید مهاجم اضافه می کرد اما ...

گام اول با تلخکامی توقف تمام شد تا به انتظار روزهای آینده بنشینیم.