گل دقیقه 100 جواب وقت کشی های سازماندهی شده

تیم رسول خطیبی از دقیقه صفر استراتژی جالبی برای متوقف کردن پرسپولیس و دل بستن به اتفاقات مسابقه داشت. این تیم به شکل حیرت آوری در نیمه زمین خود جمع و به دفاع کردن مشغول شد تا جایی که حتی عناصر تهاجمی این تیم مثل خرم الحسینی و نریمان جهان که در بازی های گذشته جزو اندک چهره های موفق این تیم بودند نیز کاری از پیش نبردند و اسمی از آنها به میان نیامد.

رسول خطیبی برای دفاع صرف تیمش را به زمین فرستاده بود اما آنچه آزاردهنده به نظر می رسید توقف بازی به دست بازیکنان این تیم بود که تقریباً هر 5 دقیقه یک بار رخ می داد. در واقع پرسپولیس که مالک توپ و میدان بود هر گاه به ریتم خوبش می رسید و نمایش منسجمی ارائه می داد یکی از بازیکنان میزبان روی زمین می افتاد تا بازی را اصطلاحاً بخواباند.

این اتفاق بارها و بارها توسط حامد لک در این بازی رخ داد و بدون اینکه این بازیکن واقعاً مصدوم شود با هر حرکت ساده روی زمین می افتاد و کادر پزشکی ماشین به زمین می آمد. این مسأله در مورد بیشتر بازیکنان ماشین سازی رخ داد تا جایی که اگر داور دقیق عمل می کرد در نیمه نخست به جای سه دقیقه حداقل باید 5 دقیقه وقت تلف شده اعلام می کرد.

استراتژی ویژه(!) ماشین سازی برای متوقف کردن پرسپولیس در نیمه دوم هم ادامه پیدا کرد و تیم خطیبی تنها با هدف خراب کردن بازی و از ریتم انداختن آن وارد زمین شد و کارش را ادامه داد. در این نیمه هم بازیکنان ماشین سازی با کوچکترین اتفاق و بعضاً بدون برخورد با بازیکن حریف روی زمین می افتادند تا برانکارد و گروه پزشکی داخل زمین شود. جالب اینکه در این نیمه وقتی پرسپولیس به صورت متوالی موفق شد دو سه موقعیت خوب بسازد حامد لک دوباره روی زمین افتاد و کلاً شرایط بازی را برگرداند تا وضعیت تیمش تغییر کند و مسابقه تا حدودی به تعادل برسد.

نمایشی که ماشین سازی در این مسابقه ارائه داد به لحاظ فنی بسیار پایین تر از حد تیم های لیگ برتری بود اما تلخی ماجرا این بود که تیم خطیبی فقط دفاع نمی کرد و با حربه وقت کشی سعی در خراب کردن بازی پرسپولیس داشت.

 وقتی پنالتی علیپور از دست رفت خطیبی مقابل دوربین ها با اشاره به آسمان فریاد می زد خدا آن بالاست و به اشتباه بودن پنالتی که علیه تیمش گرفته شده بود اشاره داشت. بله خدا آن بالا بود چرا که تیم برتر میدان را به آنچه استحقاقش داشت رساند و تیمی که از راه ناصواب دنبال کشاندن بازی به وقت های اضافه و پنالتی بود در نهایت جریمه شد تا مشخص شود مربیانی که به جای یاد دادن فوتبال به شاگردان شان، روی زمین افتادن و از جریان انداختن مسابقه را می آموزند ره به جایی نمی برند و سر آخر محکوم به شکست هستند.

آنچه در تبریز دیدیم را در هیچ جای دنیا نمی بینیم و حتی ضعیف ترین تیم های هر لیگ یا تیم های رده پایین تر در مسابقات حذفی مقابل بهترین تیم های کشور خود دست به چنین اقداماتی نمی زنند. مثلاً ماینتس و آگسبورگ و اف ث کلن می دانند که شانسی مقابل بایرن مونیخ و ستاره هایش ندارند یا برایتون و ساندرلند به اینکه نمی توانند پا به پای منچسترسیتی بدوند و دروازه شان را بسته نگه دارند واقفند اما هیچ گاه دست به چنین رفتاری در زمین نمی زنند چرا که در اصول فوتبال شان چنین مسائلی نمی گنجد و تنها از راه های فوتبالی مثل تنگ کردن فضاها، یارگیری منطقه ای و من تو من دنبال متوقف کردن ستاره ها هستند تا در بزنگاه هایی مثل ضربات ایستگاهی و ضدحمله ها به خواسته خود برسند و یک شگفتی را رقم بزنند. مسائلی که انگار خطیبی به کلی فراموش کرده بود و توقع داشت با سطحی ترین نوع از متوقف کردن بازی به خواسته اش برسد که همان وقت های تلف شده که خودش باعث شده بود او را در رسیدن به خواسته اش ناکام گذاشت.