یادداشتی به قلم یک پرسپولیسی پر افتخار

فوتبال در همه جا زیباست و زیبایی آن وقتی کامل می شود که در آن گل ان هم گلهای زیادی زده شود و زیبا تر از آن رقابت دو رقیب مثل پرسپولیس و تاج است.

در روز 16 شهریور سال 1352, که یک تیم بدون مربی که تمام بازیکن های آن هم قسم شده بودندتا بتوانند خواسته های مردم را برآورده کنند, به میدان رفتند. خواسته مردم چه بود ؟ آنها که صد هزار نفر بودند خواسته ای نداشتد جز پیروزی تیم مورد علاقه خود یعنی پرسپولیس.

همه در هیجان بودند پرپولیس با آرایش همیشگی خود که منهم ارزو میکردم یکی از یاران آن می بودم دلم مثل سیر و سرکه می جوشید که این بچه ها موفق شوند یا نه؟ در رختکن همه از پیروزی حرف می زدند. رادیو و تلویزیون و جراید همه درباره این بازی حرف می زدندو تمام دست اندر کاران بازی را مساوی یا یک بر صفر به نفع اتاج یا پرسپولیس تخمین می زدند.

سالهای گذشته تیم تاج اینقدر تماشاگر نداشت.

از 100 هزار نفر شاید 5 تا 10 هزار نفر طرفدار تاج بودند و شما حدس بزنید که 90 هزار نفر چه جوش وخروشی برای پیروزی پرسپولیس به پا می کنند.

بازی شروع شد تاج سعی داشت از منصور رشیدی گلر با انگیزه خود استفاده کندو ناصر حجازی به عنوان گلر ذخیره وارد میدان شد. هر چقدر بچه های پرسپولیس با انگیزه بودند در عوض بچه هایتاج بی انگیزه بودند. در سمت راست تیم پرسپولیس, ابراهیم آشتیانی و علی پروین و حسین کلانی و همایون بهزادی غوغا به پا کرده بودند.

گل اول, دوم, سوم, چهارم استادیوم را منفجر کرد. هیچ کس فکر نمیکرد تیم پرسپولیس تا این حد موفق عمل کند. همایون بهزادی و حسین کلانی در این روز ستاره بودند. تیم تاج که شوکه شده بود ناصر حجازی را وارد زمین کرد اما دیگه خیلی دیر بود و او هم گل پنجم و ششم را نوش جان کرد.

فلسفه 6 تایی ها در این روز به اوج رسید. مردم از خوشحالی نمی دانستند چه بکنند. کرکری ها به حد اعلا رسیده بود و همه خوشحال, همه راضی بودند وتنها کسانی نا راضی بودند که مسئولان و تعداد 10, 11 هزار نفری تاج بودند.

باور کردنی نبود اما انسجام و همدلی و یکرنگی دوستی بچه های پرسپولیس که من هم که بازی نمی کردم, تحت تاثیر قرارگرفتم و این روز یکی از روزهای شاد من بود.