یادداشت سردبیر روزنامه پیروزی/ همه ما را حلال کن، چپ پای بی تکرار

صبح که از خواب بیدار می شوی پس از صرف صبحانه ای مختصر تلفن همراهت را که روشن میکنی پیامکی رو صفحه نقش بسته که فقط میتوانی آه و حسرت بکشی و بگویی خدا بیامرزدت.

رضا احدی پیشکسوت استقلال بود. اما بازیکن تیم ملی کشورم هم بود.

سال 74هم به پرسپولیس آمده بود تا با توجه به تسلط به زبان آلمانی دستیار اول یورگن گده باشد اما او هنوز به آخر خط نرسیده بود و امادگیش در تمرینات مدیرعامل وقت پرسپولیس و سرمربی المانی را وسوسه کرده بود تا از او به عنوان بازیکن هم در چند دیدار بهره برده و اینگونه به رقیب دیرینه پاتگ بیشتری وارد کنند.

آن روزها یادش بخیر.

روزهایی که وقتی چپ پای خوش استیل آبی ها پیراهن قرمز بر تن کرده بود و من به عنوان هوادار پروپاقرص پرسپولیس حسادت نمیکردم که چرا رقیب مان هافبک چپ قهاری و نوانمندی مثل احدی دارد.

دیگر با آمدن یازده رویایی به جمع سرخ ها به یکی از آرزوهایم رسیده بودم درست مثل همان ایامی که امیر عابدینی پس از بی توجهی مدیران باشگاه رقیب عابدزاده و نامجو مطلق که هر دو مصدوم بودند را به پرسپولیس آورد و کمر تیم رقیب را شکست.

حالا باید افسوس خورد و از گذشته ها نوشت.

حال شده حسرت و خدابیامرز گفتن و مرثیه نوشتن و انتخاب تیتری برای روی جلد روزنامه پیروزی.

تا نشان دهیم که رصا را از یاد نمی بریم با گذر زمان.

تیتری که نشان دهد نه فقط ابی بلکه قرمزها هم در سوگ پیشکسوت پرافتخار خود نشسته اند.


دو سه روز پیش بود که وقتی گفتند یازده رویایی دوران نوجوانی ام دوباره به کما رفته قید همه تیترهای پرزرق و برق نقل و انتقالانی را زدیم و در حالی که کمتر جریده ای تیتر یک خود را به احدی اختصاص داده بود روی جلد اینگونه احساس قلبی و درونی خود را بیرون ریختیم: احدی در کما، مردم دست به دعا/ رصا سرخ آبی ها را بی قرار کرد.

تیتری که با یک عکس احدی با لباس استقلال جلد را مزین کرده بود و همه را واقعا بیقرار.

آن شب هر چه گشتیم عکسی از احدی با پیراهن پرسپولیس نیافتیم.فقط یک عکس کوچک و بی کیفیت تیمی در آرشیو وجود داشت که احدی وسط سرخ ها نشسته بود.

با همان تیپ رودی فولری اش.

جالب اینکه دلم نیامد عکسی با لباس شخصی در سالهای اخیر رضا روی جلد کار کنیم.

قلبم می گفت باید همان رضایی را به تصویر کشید که در دهه شصت و هفتاد چند نفر را با تکنیک نابش دریبل میزد و سانترهایی داشت که همگی بوی گل می داد.

رضای جوان با پیراهن آبی و سفید استقلال رفته بود روی جلد ما و من آن شب و فردایش هی به این جلد نگاه میکردم و مدام حرف های همکارم در روزنامه پیروزی که چند ماه پیش با احدی تماس گرفته بود در گوشم می پیچید.

رضا گفته بود؛حالا چی شده که یاد من افتاده اید.چی شده از روزنامه پرسپولیسی ها به من زنگ زده اند آن هم وقتی استقلالی ها هم به یاد من نیستند و حسابی فراموشم کرده اند.

آن روز خبرنگار ما با این نیت با احدی تماس گرفته بود که پس از ادعای عجیب علی فتح اله زاده درباره برد هشت بر صفر آبی ها در یک بازی مقابل سرخ ها در دهه چهل این سوال را با احدی و دیگر سرخابی ها در میان بگدارد که ایا از برد شش بر صفر پرسپولیس در زمین خاکی نزدیگ میدان امام حسین در دهه شصت چیزی بخاطر دارید؟

آن روز رضا به جای تحریف حقیقت و کتمان واقعیت درباره ان بازی حقایق و آنچه در ذهنش باقی مانده بود را درباره ان بازی گفت اما هنوز اخرین درددلهای او ما را عذاب می دهد:چی شده پرسپولیسی ها یادم کرده اند بعد این همه سال وقتی استقلالی ها هم فراموشم کرده اند حسابی!
همین درددل جان کلام است و بس.

همین لحطاتی پیش یکی از خبرنگاران در گروهی تلگرامی نوشته بود: کاش فردا همه روزنامه ها تیتر مشترک شان این باشد: آغوش باز مسولان برای قهرمان مرده! تیتر خوبی است به نطرم. نیست؟

باور کن این تیتر برود روی جلد روزنامه ها روح رضا هم شاد می شود.

باور کن حالا هیچ کس ستاره را فراموش نمی کند.

حتی من که وقتی رصا لباس قرمز برتن کرد سراز پا نمی شناختم و وقتی پایم به مطبوعات رسید میان بازیکنانی که در بورس بودند آنقدر عرق شدم که در همه این سالها یادم رفت حتی یکبار هم که شده تماسی بگیرم با عشق دوران نوجوانی ام.

ما را حلال کن ستاره.همه ما را ببخش.همه ما قرمزها.آبی ها و این جماعت فوتبالی مرده پرست را.

حلال کن اقا رضا.به بزرگی خودت چپ پای بی تکرار.


*حسین قدوسی