یادداشت: گرسنه ی نفرت

حالا دیگر هیچ شکی باقی نمانده است. در تمام طول این مدت، ته همه انتقادها از محمدحسین میثاقی رگه هایی از عذاب وجدان وجود داشت که بالاخره نان و آب او دست اصحاب قدرت افتاده و شاید ناچار است از درد معاش نقش غاصب ناسپاس را بازی کند، اما حالا دیگر تردیدی نیست؛ حالا که او، با آن چشم های تنگ زل می زند به دوربین و انگار قشنگ رو به استاد مخلوعش می گوید: «در این سال ها ذایقه ما را به حاشیه و جنجال عادت دادند، اما من درستش می کنم.»

تو؟ همین تو با نفس های عاریه ای ات؟ آخر دنیا، لابد همین جاست؛ جایی که محمدحسین میثاقی از التماس بی محابا روی آنتن زنده برای گرفتن فقط یک صندلی، به نقطه ای می رسد که ناجوانمردانه برای رییس زمین خورده اش رجز می خواند، برای کسی که شش ماه است در خانه نشسته و لام تا کام حرف نزده، اما انگار عروسک گردان های میثاقی، حتی سکوت او را هم تاب نمی آورند.

راستی شما از چه قبیله ای هستید که می زنید، می بندید، به زنجیر نسیان می کشید و از همین قربانی خاموش هم می هراسید؟ نه دیگر، حالا شکی باقی نمانده است. محمدحسین گرسنه نان نبود، گرسنه نام بود؛ نامی که از مسیر نفرت گذشت، اما هر چه بود باعث شده حالا همه ایران در مورد او حرف بزنند و انگار همین برایش کافی است. ببینید که در روزهای فروکش کردن حملات، چطور دوباره با شوق و ذوق به صحنه آمد و کاری کرد که سیل توجهات از داربی و داوری و دعواهایش، دوباره به سمت او هدایت شود.

میثاقی بدمن ناخواسته یک سناریوی تحمیلی نیست؛ او با این نقش کریه عشق بازی می کند و البته حواس اش هست که به هیچ ناشناخته با استعدادی دوربین و میکروفن ندهد. هر چه باشد او مفهوم «خیانت» را بهتر از همه می فهمد!

محمدحسین یک روز در برنامه احسان علیخانی حس و حالش موقع اولین تماس تلفنی فردوسی پور را توصیف کرد. معلوم نیست او هنوز صدای لرزانش در آن لحظات را به یاد دارد یا نه، اما کاش مورخ ها این قصه را هیچ کجای تاریخ ننویسند.

داستان میثاقی، حکایت راهزنی است که دست و پای سوارکار سخاوتمند را بست و اسبش را دزدید. جوانمرد بی نوا در آخرین لحظه رو به او فریاد زد: «هر چه بردی نوش جانت، فقط کاری که با من کردی را برای کسی تعریف نکن، چون اگر مردم بفهمند دیگر هیچ سواری به هیچ پیاده ای رحم نخواهد کرد.» نه؛ حکایت محمدحسین را ننویسید. نگذارید رسم فتوت، پر و بال دادن و بنده نوازی کردن ور بیفتد.