یادداشت; بوی جام می آید اما...

 این روزها بیشتر از هر زمان دیگری بوی جام می آید.

بوی جام می آید اما...

هربازی و هر روز که می گذرد پرسپولیس بیشتر به جام نزدیک می شود... هرلحظه که می گذرد دور و بری ها هرچقدر که سعی در انکار داشته باشند بیشتر ایمان می آورند که این جام حق پرسپولیس است.

حلاوت همین جام می تواند تلخی روزی که جام دیگری از دست رفت و هواداران ایستاده پرسپولیس شان را تشویق کردند به کام مان شیرین کند.

بوی جام می آید اما جای خیلی ها خالی است... جای خالی کاپیتان بیشتر از هر زمان دیگری حس می شود و حالا به جای اینکه او بیاید و جام را بالای سر ببرد، ما باید برویم به کپورچال و بگوییم: "کاپیتان بلند شو، بلند شو و ببین قهرمان شدیم، مگر همین را نمی خواستی؟"

داغ هادی چه سنگین بود و با خیال روزی که هانی جام را بالای سر ببرد خود را تسلی می دادیم و حالا انگار آن روز بیشتر از هر زمان دیگری نزدیک است.

بوی جام می آید و جای مهرداد خیلی خالی است. اگر بود شک ندارم از قهرمانی تیم محبوبش خیلی خوشحال می شد. اما حالا مهرداد کجاست؟ مهرداد لا به لای خروار خروار غربتی است که ما چه در زمان حیات و چه پس از مرگ در حقش روا داشتیم... و آرام تر از همیشه خوابیده است. او آرام بود و آرام ماند.

بوی جام می آید و جای امید و احمدمان خیلی خالی است. رفتند و خیلی از ما در مقام خدایی نشستیم و راحت آنها را قضاوت کردیم و یادمان رفت با همین قضاوت هایمان بود که مهرداد را رنجیده خاطر کردیم و دیگر فرصتی برای جبران نماند چون مهرداد خیلی زود از میان ما رفت.

یادمان نرود که ما هرگز جای امید و احمد نبودیم پس حق قضاوت نداریم، که قضاوت تنها در ذات اقدس الهی می گنجد ولاغیر. هرچه باشد امید و احمد برای پرسپولیسی که حالا ردای قهرمانی بر تن کرده زحمت کشیدند، از جان و دل هم زحمت کشیدند و حالا هرچقدر هم که خیلی ها سعی در انکار آن داشته باشند اما جایشان خیلی خالی است.

خوب که فکر می کنم می بینم چه فرقی دارد که کجا جشن قهرمانی بگیریم؟! مهم این است که ما قهرمانیم و در این بین جای خالی بعضی ها با هیچ چیز پر نخواهد شد.

*مرجان گلچین