ارتش سرخ دات کام

اخبار روزانه

یادمان شما را فراموش آ ...

نویسنده : ارتش سرخ

-

نظرات : 0 اظهار نظر

-

7 سال پیش

یادمان شما را فراموش آقای مهدی طارمی

ارتش سرخ دات کام :

چند خطی برای پسر محجوب دیروزی که گویی پیراهن پرسپولیس برایش کوچک شده است. برای شما آقای مهدی طارمی عزیز.

روزهای اول در مخیلات هواداری نمی گنجید که آن مهاجم ارزان قیمت بوشهری در عرض یکی دوسال تبدیل شود به پاشنه امید یک باشگاه، بشود قوت قلب هواداران، بشود محبوب سکوها، حتی بشود سنگ صبور هانی، بشود آقای گل باشگاه، آن هم باشگاه پرسپولیس. از همان ابتدا که مهدی طارمی آمد خیلی ها گفتند این هم مثل فلانی ها سریع محو می شود و کسی سراغش را آنچنان نمی گیرد. حق هم داشتند، بسیاری از بازیکن های جوان در این سال ها بوده اند که وقتی وارد تیم های پرسپولیس یا استقلال شدند به فاصله چندماه فراموش شدند. اما در ماجرای مهدی طارمی این بار پای یک تفاوت در میان بود. آنچه که مهدی طارمی را از همان ابتدا متمایز کرده بود حجب و حیا و بی آلایش بودنش بود، حتی لهجه شیرینش، عذرخواهی هایش. لابد یادتان هست که روزی به برنامه خندوانه دعوت شده بود با هواداران استقلال یک شوخی کوچک کرد. حضار همه خندیدند اما چند لحظه بعد مهدی طارمی بی درنگ گفت «یک چیزی بگم قصد بی احترامی نداشتم امیدوارم هوادارای استقلال منو ببخشند» . عذرخواهی مهدی طارمی بی برو برگرد پذیرفته شد. مسیر پیشرفت مهدی طارمی خیلی زود اتفاق افتاد. تمرینات فشرده، سکونشینی، نیمکت نشینی، بازیکن تعویضی، درخشش، گلزنی و ثبات. مسیری که مهدی طارمی طی کرد مصداق یک شبه ره صدساله بود. درخشش در زمین مسابقه و رفتار مناسب در بیرون از زمین، این نوید را به فوتبال ایران داده بود که می شود به ستاره های جوان هم اعتماد کرد، ستاره هایی که چه با تلاش و پشتکار و چه با مهربانی و رفتاری مناسب، راهی جز احترام را حتی برای رقیب دیرینه هم باقی نمی گذارند. هدیه اتومبیل به مجتبی محرمی، سادگی در رفتار و فاصله گرفتن از مُدهای آنچنانی، اهدای پیراهن به کودکان سرطانی، حرف شنوی از کادرفنی، مطیع بودن مقابل هواداران فقط بخشی از این تمایز بود. دیگر هواداران در این وانفسا چه میخواستند. چیزی کم نبود. یک جوانِ آینده دار که تبدیل شده بود به پدیده لیگ برتر. مهدی طارمی در  شهرت بلعیده نشده بود و همواره  زودتر از همه هم تیمی هایش به تمرین می آمد و نفر آخر ساک تمرین را می بست و می رفت. مهدی طارمی آنقدر در رفتار و طرز حرف زدن و درخشش در بازی های پرسپولیس تفکیک شده بود که وقتی از کریم باقری در مورد خط حمله پرسپولیس سوال شد پاسخ داد «خط حمله تا ده سال بیمه است». بیراه نمی گفت. باور کرده بودیم مهدی طارمی از همان نسلِ منسوخ شده ای بود که قرار نیست خودشان را گم کنند. گیج و منگ ماند بودیم  تا آنکه در نظرسنجی بهترین و محبوب ترین بازیکن سال مهدی طارمی از کاپیتان سیدجلال حسینی هم پیشی گرفت. به خودمان آمدیم دیدیم که پسرک بوشهری چه زود جای خود را در دل هواداران باز کرده است.

اما امروز اتفاقاتی افتاده است که مانده ایم آن مهدی طارمی که به گفته خودش در اولین بازی که برای پرسپولیس انجام داد تا صبح رویا بافیده بود را چه شده. مگر می شود از زمین های خاکی به یکباره به یکی از محبوب ترین باشگاه های آسیا آمد و به یک باره بر همه چی چشم بست.  مگر  می شود  از فرشِ بوشهر  -بااحترام بسیار به تیم دوست داشتنی ایرانجوان بوشهر- به عرشِ پرسپولیس رسید  و میل به ماندن را نداشت؟ چه اتفاقی آن مهدی طارمی دوست داشتنی فوتبال ایران را از ما گرفته است که امروز  برای رفتن از پرسپولیس بیتاب شده است؟

بازیکنی که حتی روی نگاه کردن به دوربین را نداشت به یکباره بادی در غبغب می انداخت و فریاد میزد «بزرگ تیم منم» . نو ستاره ای که می گفت با تشویق هواداران پرسپولیس زندگی می کند چه شد که به همان هواداران انگشت جلوی صورت می گرفت تا ساکت باشند. پسر محجوبی که آرزوی حضور فقط برای چند دقیقه در ترکیب پرسپولیس را داشت چه شد که در عرض یکی دو سال برای رفتن از پرسپولیس آن هم با این جایگاه ممتاز تقلا می کند؟ پدیده ای که خجالت می کشید به احساس هواداران پاسخ دهد چه شد که بی تفاوت به نگاه نگران هواداران در وسط زمین فوتبال می نشست تا پشت ضربه پنالتی خودش بایستد؟  مساله مهدی طارمی است که روزهای تلخ و شیرین زیادی را ساخته، حال میخواهد آن خوشحالی جنجالی اش بعد از گلزنی به النصرعربستان باشد و یا میخواهد پنالتی چیپ مرگ و زندگی مقابل الریان قطر. اما مساله اینجاست که این هواداران بوده اند که پای همه چی ماندند تا شما آقای طارمی پیراهن یکی از بهترین تیم های تاریخ ملی ایران را بر تن کنید. این هواداران بوده اند که گاهی پای اعتصاب های شما، گاهی جنجال ها و گاهی لوس بازی های شما خون دل خوردند و ماندند.

آقای مهدی طارمی، عزیز دل بوشهری؛ شتابان به کجا می روید؟ تکنیکی تر از شما وقتی یک خمیازه وسط تمرین کشیدند از چشم هوادار افتادند چه برسد به اینکه طبقِ سنت تان هر سال میلیون ها نفر را چشم انتظار تمدید یا رفتنتان کنید. پیام صادقیان آنچنان تکنیک و نبوغی داشت که اگر فقط کمی جای اینکه نگران هفته ای هفت هشت میلیون تومان لباس برند باشد، به فکر تمرین و بازی بود امروز راهی این شهر و آن شهر نمی شد. یا شیث رضایی اگر بازوبند را با بی تفاوتی روی مچ نمی چرخاند و اسیر باندبازی های مامانی و نیکبخت واحدی نمی شد امروز از پای ایسنتاگرام حسرت لباسِ پرسپولیس را نداشت. و یا رضا حقیقی را به یاد بیاورید که آنچنان پشت کرد به پرسپولیس و رفت که به فاصله یک چشم به هم زدن آنگونه پشیمان شد که تا مدت ها روزی نمی شد نگوید «ببخشید بذارید برگردم جبران کنم». مهدی طارمی عزیز؛ خوشبینانه یا بدبینانه شما از همه این اسامی سرتر بوده اید، محبوب تر شده اید، عزیزتر شده اید، شاید هم اقبال یاورتان بود که زیر دست یک مربی توانا پیشرفت کرده اید. مساله مقایسه نبود، شما نه جرعه ای از بی تفاوتی های پیام را داشته اید نه ذره ای از تاوان های شیث را. اما اگر به شما برنمی خورد حتی شهامتِ رضا حقیقی را هم نداشته اید، لااقل رضا حقیقی پشت کرد به پرسپولیس و گفت میخواهم پیشرفت کنم و از پرسپولیس بروم و کسی را چشم انتظار نگذاشت اما شما پای اینستاگرام می نویسید «هرچه قسمت باشد می شود»، و از طرفی دیگر التماس به علی پروین و وکیل محترمتان می کنید که از پیراهن پرسپولیس خلاصتان کنند. توهین به شعور هوادار دیگر چگونه است؟

نمی دانم چه اندازه مجتبی محرمی در خاطر هواداران پرسپولیس مانده است، حتی نمی دانم باید بگویم جای مجتبی محرمی ها در این فوتبال خالی است یا که نه. نشان به آن نشان که روزی مجتبی محرمی از تجارت پیشنهاد شش میلیون تومانی داشت و یک وام خرید خانه. ساکش را بسته بود تا از پرسپولیس برود. هواداری جلوی مجتبی محرمی آمد و گفت «عمو مجتبی اگه بری می میرم بخدا می میرم». همه چی ساده بود.  مجتبی محرمی برگشت و با چهل هزارتومان با پرسپولیس تمدید کرد. پس از سالها وقتی از مجتبی محرمی سوال شد آیا ارزشش را داشت؟ چشمانش را بست و باز کرد گفت « آره ارزشش را داشت» . بماند زندگی مجتبی محرمی چگونه می گذرد، بماند آن شماره هشت دوست داشتنی برای ماهی صد هزارتومان در صف کمک به پیشکسوتان باشگاه می ایستد. مجتبی محرمی همانند بازیکنانی که لقبِ ستاره را با خود به کول می کشند حساب بانکی پرطمطراق ندارد، ماشین های وارداتی سوار نمی شود، جایگاه آنچنانی هم ندارد، اعتیاد هم دیگر ندارد اما در 53 سالگی هر زمان که صحبت از پرسپولیس شود باید باشید و ببینید که تعصب از چشمانش می بارد.

آقای مهدی طارمی؛ لطفا یادتان بیاید هوادارانی که در شهراورد باختند و در اقدامی بی سابقه آزادی را ترک نکردند، همان هوادرانی که پس از شهراورد مقابل سپاهان استادیوم را برای شما و امثال شما پُر کردند تا نکند دلسرد شوید. همان هوادارانی که از جیب خودشان پول روی هم گذاشتند تا جریمه میلیاردی ژوزه و درصد های عقب افتاده شما را بدهند، به یاد بیاورید آقای طارمی هوادارانی را که تیم نایب قهرمان را پس از بازی با راه آهن در ردای یک قهرمان تشویق کردند تا اشک های شما اسبابِ تمسخر دیگران نشود.  لطفا فراموش نکنید هوادارانی را که در بارانِ سنگ ماندند و با سر و ابروی شکافته پرسپولیس و شما را تنها نگذاشتند، و در آخر «حافظ» را به یاد بیاورید، همان هواداری  نابینایی را می گویم که برای هربازی پرسپولیس و دیدنِ روی ماه شما، عصازنان خودش را از سیستان بلوچستان می رساند به آزادی.

ایرادی به مهدی طارمی نیست. نسلِ متعصب دارد می میرد. این تنها هواداران هستند که درست یا غلط پای برف و باران و سنگ و فحاشی می مانند. نسلی که مهدی طارمی ها را پرو بال داده اند و برای آنها معنی نکرده اند که این پیراهن بر تنِ ایرانپاک ها، پروین ها، محمدخانی ها، درخشان ها ماسیده است، با احترام اما بخدا دیگر آنچنان سرو دست شکستن ندارید. -در دیگر تیم پایتخت هم همین گونه است- .  هوادارانی که برای بدهکاری باشگاه و برای اینکه حقوق چنین بازیکنانی از هشتصد میلیون به نهصد میلیون برسد کمپین می زنند، دست علی می دهند و با هزا رو یک مشکل اقتصادی در ایران، از جیب خودشان برای چنین بازیکن های پول واریز میکنند تا خدای نکرده اعتصاب نکنند، خدای نکرده تمرکزشان برهم نخورد. درکِ این موضوع وقتی امکان پذیر است که برای چنین بازیکن هایی از فقر و تورم و وضعیت نابه سامان کشور گفت. چرا راه دور برویم؛ مگر همین یکی دوماه پیش نبود که هواداران پرسپولیس صورت با سیلی سرخ نگاه داشتند تا بلیط های چهل هزارتومانی بازی با الریان را خریداری کنند تا مبادا پرسپولیس جلوی قطری ها تنها بماند، مبادا قطری ها خشنود شوند تا در شبکه الکاس با خنده نگویند « کجاست جهنم آزادی».  یک روز در میان کاسه چه کنم چه کنم اعضای باشگاه در برنامه های زنده تا مبادا از صفرهای قرارداد چنین بازیکنانی کم شود. ایرادی ندارد. گله ای نیست. صحبت تخت جمشید است، صحبت از یک عمر وفاداری که سینه به سینه از پدران و مادران به ارث رسیده است. کاری نمی شود کرد. دل بسته به این دلخوشی شده ایم. چشم بیگانه کور، مگر چه اندازه دلخوشی در ایران داریم که فوتبالش را هم پس بزنیم؟

نمی دانم ادموند بزیک وقتی نازو اداهای مهدی طارمی را شنید چه حالی داشت؟ به کجاها رفت. فقط می دانم امثال ادموند بزیک گوهر بودند. یک شادی گهواره ادموند می ارزید به خیلی از تازه به دوران رسیده ها. کاش برای مجتبی محرمی نگویند مهدی طارمی برای تیمی که از زندگی و خانواده ات گذشته ای چه اداها که ندارد. کاش خبر نرسد به فرشاد آقای گل که  مهدی طارمی  میخواهد پیشرفت کند و میخواهد عازم تیمی بزرگ تر شود، سودای لژیونر شدن دارد. درد دارد آقای طارمی؛ که از مجتبی محرمی که طاقتِ اشک های هوادار را نداشت رسیده ایم به بازیکنانی که منت می گذارند بر سر هواداران. از بی ادعاها رسیده ایم به مدعیانِ شرافت. خب ما که می دانیم تمام شده است دورانِ زانوهای آب آورده احمدرضا عابدزاده، مُرد دوره زمانه قراردادهای سفید علی کریمی، کریم باقری و مرحوم هادی نوروزی، از خاطره ها دارد می رود مشت های گره زده ادموند بزیک، فراموش باد عزای شبِ خداحافظی فرشاد پیوس، خاکستر شد دوره زمانه جوراب های پاره مجتبی محرمی، از یادها رفته است شماره پیراهن هایی که عرقشان می ارزید به ادکلن های میلیونی، راستی دیگر خبری هم نیست از دادو بیدادهای سلطان، چه شده صلابت پرسپولیس را.

آقای مهدی طارمی؛ آخر چه چیزی مهم تر از اینکه پرسپولیس یکه تاز ایران است و نیمه نهایی آسیا بیتابِ حضورش. بشوی یکی از ارکانِ تیم ملی ایران آنهم با حضور کارلوس کیروش، و باز بی اعتنا به تمنای هوادار باشی؟

آقای مهدی طارمی، پسر محبوبِ زمانه؛ همین هواداران پرسپولیس بودند که شما را از فرش به عرش بردند. از تاکسی سواری به پورشه نشینی نشاندند، از صفِ وام ده میلیونی به میلیارد رساندند. نه که شایستگی نداشته اید، نه که بازیکن بدی بوده اید، نه که اندازه جان زحمت نکشیده اید. اتفاقا برعکس، حقتان بود به هر چه که رسیده اید نوش جانتان. اما ناز و ادا برای پرسپولیس؟ این همه اصرار برای ترکِ پرسپولیس؟ آشفتگی برای دراوردنِ پیراهن پرسپولیس؟ عجب روزگاری شده است آقای طارمی. فقط امیدوارم فراموشتان نشود انگشت زدن های شما پای چهارورقی باشگاه ریزه اسپور ترکیه، آن لحظات را به یاد بیاورید که چگونه سر تکان دادید و «ای دل غافل»  زمزمه کرده بودید.

آقای مهدی طارمی؛ هیچ هواداری انتظار ندارد تعصب مجتبی محرمی را داشته باشید، لزومی هم ندارد غیرتِ احمدرضا عابدزاده را آنگونه داشته باشید که با کتفی شکسته به بازی ادامه دهی، اصلا هم اهمیت ندارد که وارثِ فرشاد پیوس باشی یا نباشی، گله ای هم نیست که نجابتِ ادموند بزیک را آنچنان نبرده باشید. فقط اگر می روید یادتان باشد یک روزی یک جایی هزاران نفر برای شما نوشتند بمان تا قهرمانی آسیا. بمان تا در قلب ها بمانی. هرچه که باشد امیدوارم با رضایت قلبی در پرسپولیس بمانید اما اگر به هر دلیلی به آرزویتان رسیدید و از پیراهنِ پرسپولیس دل کندید، فراموش نکنید خیلی زود دوباره برای پوشیدنِ همین پیراهنی که دلتان را زده بیتابی می کنید. تا آن روز به سلامت پسر محجوبِ دیروزی.

لینک کوتاه : https://arteshesorkh.com/p/91226

نظرت رو بنویس

از حروف انگلیسی استفاده نکن

ورود به حساب کاربری

در حال حاضر فقط کاربرانی که در سایت ثبت نام کرده باشند میتوانند نظر ثبت کنند.
جهت ثبت نام میتوانید اینجا کلیک نمایید.

اولین نفری باشید که نظرش را ثبت می کند.