یک قاب قهرمانانه!

این تصویر، خلاصۀ نیم فصل اول پرسپولیس است. محمد انصاری پیشنهادهای خوب از لیگ چین داشت، اما حاضر نشد به برانکو و پرسپولیس محروم از جذب بازیکن پشت کند.

می دید که پنج بازیکن دیگر رفتند، می دانست که اگر در پرسپولیس بماند دیگر به تیم ملی دعوت نمی شود، اما باز هم ماند و در پرفشارترین نیم فصل تاریخ باشگاه، تا فینال آسیا رفت. جایی که پرسپولیسی ها دومین رباط صلیبی را هم برای رویاهایشان دادند. پرسپولیس برانکو، لشگری بود نصفه و نیمه که همه از آنها توقع بازی آبرومندانه تا پایان محرومیت و پنجرۀ بسته داشتند. اما آنها به این مقدار راضی نشدند. در همۀ لیگها با تمام توان جنگیدند، به فینال آسیا رفتند و در صدر جدول نیم فصل جا گرفتند. آن هم با انبوهی از بازیکنان مصدوم و خسته.

با ترکیبی که همۀ رقبا از حفظ داشتند و برانکو هر بار با تعریف شرح وظایف جدید از این ترکیب ثابت، بازی متفاوتی می گرفت؛ با کاپیتان سیدجلال که وقتی بقیه هم کم می آوردند در نقش گل زن ظاهر می شد؛ با حسین ماهینی که قبل بازی فینال با عصای زیر بغل می رفت سر تمرین نکند یار کمکی کم داشته باشند؛ با شجاع خلیل زاده که این اواخر دیگر پزشک تیم از او امضا می گرفت با قبول خطرات احتمالی بازی می کند؛ با کمال کامیابی نیا که دررفتگی مداوم کتف را تحمل کرد و عملش را تا پایان محرومیت پرسپولیس عقب انداخت؛ با احمد نوراللهی که بهترین بازی ها را انجام داد؛ با بشار رسن که در سوگ مادر بود؛ با علی علیپور که در دقیقه 85 بازی با السد با سرعت 33کیلومتر بر ساعت می دوید؛ با منشا و رادو که بیرون و داخل زمین به یک اندازه تلاش می کردند؛ با آدام همتی که حتی طعن کی روش هم انگیزه اش را نکشت؛ با مربی تیم ملی که از قهرمان نشدن در آسیا خوشحالی می کرد؛ با حقوق هایی که بیشتر از 10درصد پرداخت نشد؛ با رقبایی که تیم های کهکشانی بستند؛ با هزار گرفت و گیر و مشکل که برای به زانو درآوردن هر تیمی کافی بود. هر تیمی جز این تیم.

این تیم و این نیم فصل، از هر دو قهرمانی قبلی پرسپولیس هیجان انگیزتر بود. درست مثل همین عکس که رییس فیفا و دیگران دارند برای حاجی انصاری دست می زنند.