یک قدم تا خوشبختی

همین یک گل در فضای بارانی ورزشگاه آزادی کافی بود تا در غیاب چند بازیکن کلیدی شان، آبی های خوزستان را بدون امتیاز به خانه برگردانند.

همین یک گل، آن ها را به یک پله مانده به قهرمانی رهنمون کرد و اگر ذوبی ها در بازی قبل نمی توانستند از عهده پدیده برآیند که برآمدند، سرود جشن زودهنگام قهرمانی زیر قطره های باران طنین انداز می شد. اما پرسپولیس را همیشه با حماسه ها به خاطر می آوریم.

با اولین قهرمانی لیگ برتر مقابل فجر سپاسی در آزادی که حتی خوش بین ترین هواداران تصور نمی کردند استقلال در انزلی به زانو در آید و یا با گل دقیقه نود و شش آن ها مقابل سپاهان و باز هم قهرمانی. با ۹نفره شدن مقابل استقلال و نباختنشان، با برد سه بر دو در داربی در حالی که با یک یار کمتر و دو گل خورده در ده دقیقه، سه گل زندند تا آزادی را به آتش بکشند. این پیوند رنگ قرمز با حماسه شاید قرار است بار دیگر در مقابل رقیب دیرینه در هفته بعد متجلی شود.

اگر به تاریخ و آمار دل ببندیم قصه حماسه پردازی های پرسپولیس تکرار خواهد شد؛ با برد در داربی و سردادن سرود قهرمانی؛ که اگر چنین شود به احترام برانکو کلاه از سرمان بر خواهیم داشت و با تمام وجود تحسینش خواهیم کرد. به خاطر سه فصل حضور موفق در فوتبال ایران، با دو قهرمانی و یک مقام دومی که آن هم طعم قهرمانی داشت. به خاطر همه خدماتش به فوتبال این کشور، به خاطر شخصیت ممتازش و به خاطر اولویت دادن به نظم تیمی و نهادینه کردنش در بدنه باشگاه، اما این، همه آرزوهای طرفداران نیست و اگر از نگاه آن ها بنگریم و اگر این تیم را بهترین پرسپولیس تاریخ بدانیم توقعمان رسیدن به آرزویی است که هم حسرتمان را بر باد دهیم و هم طعنه های هواداران رقیب را. همان آرزویی که سال پیش تا یک قدمی اش رفتیم و با آن جنجال های چند روز مانده به بازی با سعودی ها و محرومیت مهدی طارمی از دستش دادیم.

مهدی طارمی که اگر کمی تفرعن به خرج دهیم و رگ های ناسیونالیستی مان ورم کند می توانیم او را یکی از بهترین مهاجمان قاره کهن بنامیم. طارمی که هم رفت و هم آن پنجره لعنتی را به رویمان بست. اما خوشبختی همین نزدیکی است ولی برای رسیدن به آن، کمی انعطاف لازم است، کمی مدیریت، کمی نگاه مثبت. می توان از پشت این پنجره بسته کمی با مسلمان مهربان تر بود. می توان غرور جوانی را بهتر و راحت تر درک کرد. می توان هم نظم را ملاک قرار داد و هم پدری دل سوزتر بود. می توان برای رسیدن به جام زرین از ته دل دعا کرد.

*میثم یزدانی