"دل شیر" چه زود پیر شد، میراث پروفسور چطور؟/ فردا خیلی نزدیک است

پرسپولیس قهرمان شانزدهمین دوره لیگ برتر فوتبال ایران شد، اما تجربه نشان داده در صورت عدم برنامه ریزی مناسب مشکلات در آینده ای نزدیک به سراغ سرخ ها خواهد آمد.

بعید است که پرسپولیسی باشی و بیست و هشتم اردیبهشت سال 87 را به یاد نداشته باشی. تقریباً نزدیک به یک دهه پیش جایی که در روز پایانی هفتمین دوره لیگ برتر ایران، ورزشگاه آزادی پُر شده بود از صد هزار هوادار سرخ پوش؛ سرخ هایی که می خواستند با حمایت از پرسپولیس و پیروزی مقابل سپاهان قدرتمند جام قهرمانی را بالای سر ببرند.


خیلی ها آمده بودند و سکوهای آزادی ساعت ها قبل از شروع مسابقه می لرزید، آنها به هر قیمتی شده می خواستند سپاهان را پشت سر بگذارند و قهرمان شوند.

افشین قطبی، سرمربی آن زمان پرسپولیس بود و شعارش جنگ روانی عجیبی در محفل سرخ ها به راه انداخته بود. آری، رمز شبش روشن بود؛ «دل شیر».

تکرار شعار «دل شیر» در هفته های پایانی لیگ هفتم سرخ ها را شیر کرده بود. آنها مثل شیر می جنگیدند تا جشن قهرمانی بگیرند.شوالیه های سرخ پوش با روانشناسی قطبی تا آخرین لحظه جنگیدند تا اینکه رسیدند به دقیقه "6+90" بازی با سپاهان در روز 28 اردیبهشت 87.

"6" معروف 28 اردیبهشت؛ ختم شد به ضربه سر «سپهر حیدری».

تکلیف تیم قهرمان لیگ هفتم با همان سر ضربه به سرانجام رسید، پرسپولیس قهرمان شد؛ آزادی پُر شد از شعار قهرمانی، شیرهای قطبی شدند خوشحال ترین ها روی کره خاکی. خوشحالی ها به گونه ای بود که گویا پیروزی و موفقیت را تا ابد در آغوش گرفته اند اما دریغ از آینده.

آینده؛ منشوری که نانوشته های بسیاری برای بشر دارد؛ آینده ای که اگر غفلت کنی؛ همه چیز حتی گذشته های خاطره انگیزت را پاک می کند.آینده ای که خیلی زود می رسد.

پرسپولیس از 28 اردیبهشت 87 در باد همان قهرمانی به خواب خرگوشی رفت چون برنامه و استراتژی پیش رویش نبود و بعد از همان قهرمانی بود که پایان فصل های دیگر شاهد اشک ها و ناله های هوادارانی بودیم که از وضعیت اسفناک تیم شان می نالیدند.

گره کور پرسپولیس را هیچ کس توان باز کردنش را نداشت. همه می آمدند و می رفتند؛ صندلی مدیریت سرخ ها به حدی بی حساب و کتاب شده بود که برخی مدیرانش یک مسیر دو بانده از باشگاه به زندان باز کرده بودند.


داخل زمین خالی بود از ستاره های واقعی، ستاره هایی که در دهه 50 و 60 پرسپولیسی ها عادت داشتند در هر مسابقه با پیراهن قرمز تماشایشان کنند اما بعد از قهرمانی 87 از پرسپولیس فقط یک اسم به ارث مانده بود؛ همین.

چون برنامه ای در کار نبود، همه می خواستند مالک و مدیر پرسپولیس شوند و چون کادر فنی قدرتمندی در کار بود و اگر هم بود چون سیستم حرفه ای برای خرید بازیکن وجود نداشت، هر کسی اجازه پیدا می کرد تا پیراهن این تیم را بر تن کند؛ شاید پرسپولیس نامش بزرگ مانده بود اما از درون پوسیده بود. شده بود تیم نفرین شده؛ نه آب خوش از گلوی خودش پایین می رفت و نه اجازه می داد هوادارانش یک نفس راحت بکشند. شعار حیا کن، رها کن شده بود شاه بیت همه بازی هایش و خلاصه اینکه در انتخاب ها بد و بدتر و هر سال از بین این دو گزینه باید یکی انتخاب می شد و گزینه خوبی در کار نبود.

فراز و نشیب سرخ ها ادامه داشت تا اینکه سر و کله برانکو پیدا شد؛ همه شنیدند که برانکو می خواهد دوباره بر ایران برگردد این بار نه به عنوان سرمربی تیم ملی بلکه می خواست سرمربی پرسپولیس شود.

تیم وضعیت خوبی نداشت تا اینکه برانکو آمد؛ از بدو ورودش همه شاهد بودند که در داخل زمین مسابقه اتفاق هایی برای سرخ ها افتاده است؛ آنها اگر هم می بازند اما روان بازی می کنند. با ایوانکوویچ پرسپولیسی ها خوش بین شدند به آینده؛ آینده ای در روز 28 اردیبهشت معروف چال شده بود.

برانکو آمد و در لیگ پانزدهم هم تا روز آخر برای قهرمانی پرسپولیس جنگید اما سرانجام با تفاضل گل نتوانست جام را به خانه شنل پوش های سرخ بیاورد؛ هوادار و هم اهالی فن برانکو را با وجود عدم قهرمانی پرسپولیس تأیید کردند و خواهان ادامه فعالیتش در تیم شدند.


برانکو ماندنی شد و با قدرت بیشتر لیگ شانزدهم را استارت زد. از همان روزهای آغازین لیگ پرسپولیس بالای جدول بود. هدف مرد کرووات و شاگردانش فتح جام بود و همین اراده سرانجامش به این ختم شد که 3 هفته قبل از اینکه لیگ تمام شود، پرسپولیس با شکست دادن ماشین سازی در تبریز قهرمانی اش مسجل شد.

پرسپولیس در فصلی قهرمان شد که مشکلات پشت پرده اش به اندازه قهرمانی اش بزرگ است و چه بسا اگر برانکو روی نیمکت نبود دوباره همان شرایط اسفناک برای سرخ های پایتخت تکرار می شد.

پرسپولیس اگر می خواهد از اتفاقات پس از اردیبهشت 87 درس بگیرد باید تغییراتی در سیستم مدیریتی و چشم اندازهایش ایجاد کند.

* آینده نگری
برنامه ریزی کردن برای آینده پرسپولیس فقط نمی تواند مختص به عده قلیلی در باشگاه باشد؛ وزارت ورزش و شخص وزیر ورزش و معاونانش در این وزارتخانه باید در این مسیر کمک حال سرخ ها باشند؛ یک باشگاه با هواداران میلیونی اش مدیرانی می خواهد که برای سال ها بعد پرسپولیس نیز برنامه ریزی کرده و استراتژی و چشم اندازی مناسبی را طراحی کنند.

امروز دیگر هوادار پرسپولیس چشمش را صرفا به افتخارات داخلی ندوخته و همان گونه که بارها پیشکسوتان پرسپولیس اذعان داشته اند در کارنامه سرخ ها کمبود مدال آسیایی احساس می شود؛ بنابراین از حالا باید برای بُعد آسیایی این تیم برنامه ریزی کرد. مدیران توانمند و کاربلد با تدوین برنامه هایی بلندمدت می توانند نقشه راه خوبی برای آینده سرخ ها ترسیم کنند.


* بدون تعارف با آقای مربی
برانکو در کنار برخی بازیکنان جوان و با نیمکتی نسبتاً خالی توانایی اش را به اثبات رسانده است. شاید با نایب قهرمانی فصل پانزدهم و قهرمانی زودهنگام در فصل شانزدهم، انتقاد کردن از برانکو کار راحتی نباشد، برای جلوگیری از اتفاقات تلخ گذشته باید با مربی و مرد شماره پرسپولیسی ها نیز رک و پوست کنده صحبت کرد.

در قهرمانی زودهنگام پرسپولیس نیمکت خالی بیش از هر چیز نگران کننده بود و البته در لیگ قهرمانان آسیا مهم ترین عامل برای نبردن الهلال، الریان و قرار گرفتن در موقعیت تردید برای صعود به مرحله بعدی مسابقات است.

حال سؤال اساسی پس از مسجل شدن قهرمانی پرسپولیس این است؛ در نیمکت خالی برانکو خودش چه نقشی داشته؟ آیا خودش هم در این بی بضاعتی تیم مقصر است؟

بله؛ آقای برانکو شما هم در این تهی شدن نیمکت سهم داری. شاید در لیگ شانزدهم به خاطر قهرمانی را آوردی، این کاستی پذیرفته شود، اما برای دوره های بعد این روایت قابل پذیرش نخواهد بود.

آقای برانکو؛ نوبت آن رسیده که برای ترسیم برنامه های بلندمدت خود خیلی صریح تر و با زبان رُک تری مسائل را بیان کنید. خواسته ها و اهدافت را بی پرده بیان کن، چون دیگر در نیمه راه هیچ عذری پذیرفته نیست.

برانکو نظم خوبی را در پرسپولیس حاکم کرده؛ او با بازیکن سالاری تا حد توانش مقابله کرد، در خیلی از مسابقات تاکتیکش را بر حریفان دیکته کرد و ... اما در خصوص برخی اتفاقات فنی از جمله جذب بازیکنان بی کیفیت اوکراینی، ضعف های اساسی در برخی از پُست ها و ... پاسخی شفافی نداده است.

واقعیت این است که تا دل تان بخواهد پشت پرده پرسپولیس با وجود قهرمانی زودهنگام مشکلات نهفته دارد. خیلی ها با مشکلات فروانشان پشت سر برانکو و تفکراتش پنهان شده اند اما اگر همین مشکلات حل نشوند هم برانکو در آتش آنها خواهد سوخت و هم پرسپولیس.


پس اگر قرار بر این باشد که دوباره این پرسپولیس مثل «دل شیر» قطبی خیلی زود فرتوت نشود و اگر قرار بر این است که تکرار این قهرمانی به یک دهه بعد موکول نشود و  پرسپولیس دوباره خانه برو بیا خیلی از آقایان نشود، باید مشکلات نهان و آشکارش را برطرف سازند.

از اشتباهات مدیریتی گرفته تا خطاهای فنی، اصلاحات یک شبه در محفل سرخ ها امکانپذیر نیست مگر با یک آینده نگری منطقی؛ فردا نزدیک است، فردایی که اگر به فکرش نباشید همه چیز را خواهید بلعید، حتی قهرمانی شیرین پرسپولیس در فصل شانزدهم.