5 فرضیه برای تئوری جدید پروفسور

از لوزی به خط، مالکیت پایینتر نسبت به حریف در دربی، بازی توأمان دو هافبک تدافعی و در نهایت حذف پست هافبک تهاجمی در چند بازی اخیر. گواه هایی کافی که نشان میدهد برانکو تصمیم به استفاده از چیدمانی جدید و البته خداحافظی با لوزی جذاب و موفقش گرفته است.

 هرچند تغییر سیستمی که توانسته دو جام ، نیمه نهایی لیگ قهرمانان و البته بازی ها و رکورد های جذاب زیادی را رقم زده در نگاه اول اشتباه و البته پر ریسک به نظر میرسد اما نگاهی به دلایل احتمالی ، پتانسیل و اهداف این باشگاه این امر را اثبات میکند که تئوری برانکو صحیح بوده و پرسپولیس میتواند تجاربی حتی بهتر را با سیستم جدیدش تجربه کند. در پایین نگاهی خواهیم داشت به 5 فرض برای تغییر تاکتیک پرسپولیس:

1-  تغییر برای اهداف بزرگتر: برای برانکویی که با پرسپولیس توانسته قهرمان لیگ شود و البته طلسم های زیادی را هم نابود کند هر هدفی پایینتر از حضور در فینال و قهرمانی در آسیا افول محسوب می شود. پرسپولیس برانکو علی رغم بازی های مناسب و نتیجه درخوری که در مسابقات این فصل لیگ قهرمانان آسیا کسب کرد نشان داد که نمیتواند با تک هافبک تدافعی و البته با اتکا به قدرت حفظ توپش در مقابل تیم های ثروتمند و صاحب سبک مقابله کند. رخدادی که مصداق بارز آن بازی برگشت با لخویا و البته دیدارهای مقابل الهلال بود. کمربند میانی پرسپولیس برای مقابله با تیم های صاحب سبک و دارای بازی مالکانه باید بسیار مستحکمتر باشد که این امر با استفاده از تنها یک هافبک دفاعی مقدور به نظر نمیرسد.

2-  آمادگی بالای هافبک های دفاعی: وجود سه هافبک دفاعی با خصوصیات منحصر به فرد هر مربی را به فکر استفاده حداکثری از آنان می اندازد. ربیع خواه به خوبی در تفکرات برانکو جای گرفته و کامیابی نیا هم علی رغم افت در بازی های اخیر همچنان تاثیرگذار در نتایج این تیم نشان میدهد. عملکرد نوراللهی هم در نزدیک به 60 دقیقه ای که مقابل الهلال به میدان رفت فوق العاده بود. در بازی رفت تنها با 45 دقیقه بازی به تیم منتخب راه پیدا کرد و در بازی برگشت هم علی رغم دقایق کمی که به میدان رفت توانست دو پاس کلیدی و درصد بالای پاس صحیح از خودش به جای بگذارد.

3-  هافبک های کناری در اوج: وحید امیری و رسن دو هافبک چپ و راست پرسپولیس در چند بازی اخیر بدون تردید از بهترین های این تیم بوده اند. رسن به خوبی توانسته خلأ پرسپولیس در قبال استفاده از ضربات ایستگاهی را پر کند و امیری هم با دریبل ها و پاس هایش به نقطه اتکای خوبی برای خلق موقعیت پرسپولیس تبدیل شود. وجود دفاع های کناری آماده و البته قدرت بالای سرزنی مهاجمان پرسپولیس این تیم را بیش از پیش ترغیب به حملات از جناحین میکند. سیستم خطی برای استفاده از جناحین بسیار کارآمد تر از سیستم لوزی محدود به مرکز پرسپولیس می باشد.

4-  ATM کار نمیکند: یکی از مهمترین دلایل اوج گیری پرسپولیس با سیستم 4-1-3-2 یا همان 4-4-2 لوزی آمادگی و هماهنگی بالای طارمی، مسلمان و احمدزاده بود. شروع طوفانی این مثلث هم  پرسپولیسی ها را بیش از پیش امیدوار به موفقیت های دوباره کرد اما طارمی هم اکنون درگیر محرومیت شده و مسلمان نیز در چند بازی اخیر و به خصوص مقابل تیم های آسیایی کاملا متوسط کار کرده است. احمدزاده هم از مصدومیت رنج می برد تا هیچ کدام از ستون های اصلی پرسپولیس در دو فصل اخیر در شرایط آرمانی خود نباشند.

5-  فرار از سکون: تساوی مقابل فولاد در استادیوم آزادی و شکست در دربی 84 نشان داد که پرسپولیس هر چقدر هم که در سیستم خودش هماهنگ و خبره باشد برای فرار از آنالیز های حریفان و شکستن دیوار های دفاعیشان نیاز به پلن بی دارد. برانکو در دیدار رفت مقابل الاهلی با همین حربه بازی را برای پرسپولیسی ها برگرداند و در دیدار مقابل گسترش فولاد و نفت با استفاده معکوس از این سیستم یعنی جایگزینی لوزی به جای خط توانست تساوی را با پیروزی تعویض کند. وجود بازیکنان موثر پرسپولیس روی نیمکت این ویژگی را به این تیم میدهد تا بتواند با استفاده از چینش های متفاوت حریفان را مات کند.
دلایل بالا نشان میدهد برانکو به خوبی نقاط ضعف تیمش را شناخته و درصدد رفع بیشتر آنها و ساخت پرسپولیس قدرتمند تر میباشد. پروفسور که به خوبی توانسته بود از پرسپولیس بی نظم لیگ چهاردهم به موفقیت و قهرمانی در دو دوره بعد برسد در فصل جدید به دنبال رویا پردازی های بیشتر میباشد. رویاهایی که در کنار تئوری های پروفسور نیازمند انگیزه ی بازیکنان و حمایت بیش از پیش هواداران این تیم نیز میباشد.